ตอนที่ 8

1251 คำ

“เด็กผู้ชายคนนั้น ลูกของริน อายุเท่าไหร่ ใครเป็นสามี โว้ย...” ป้องณวัฒน์รู้สึกหงุดหงิดเอามากๆ เขาเดินงุ่นง่านไปมาอยู่ในห้องของตัวเองที่อยู่ห่างออกไปจากห้องพักของเธอไม่กี่ห้อง ห้องหัวมุมที่ใหญ่ที่สุด และอุปกรณ์ครบที่สุด ทุกอย่างเนรมิตเหมือนเป็นบ้านหลังหนึ่ง ชายหนุ่มทำท่าจะเดินไปเปิดประตูหลายครั้ง แล้วก็กลับมานั่งที่เดิม กริ๊ง... มือถือของเขาดังขึ้น พอเห็นเป็นชื่อของเพื่อนเลิฟสมัยเรียนที่ยังติดต่อกันอยู่ก็รีบรับสาย “ไอ้เรย์” (“อะ... นึกว่านอนแล้ว ว่าไงพ่อนักธุรกิจมือทอง ยุ่งมากเลยนะมึง ไม่ขึ้นมากรุงเทพฯ เลยนะ”) “ไอ้เรย์...” เขาเรียกชื่อเพื่อนอีกครั้ง (“อะไรของมึง ก็กูอะดิ เป็นอะไรวะ”) “มึงจำรินได้ไหม” เขาถามขึ้นมาทันที (“รินไหน ยายรินเน่ที่มึงควงเมื่อสามเดือนก่อนนะเหรอ”) “ไม่ใช่ๆ” (“อ้าว แล้วรินไหน”) “ก็... ที่มึงท้ากูเมื่อตอนที่เราเรียนปีหนึ่ง ที่ว่ามึงจะแต่งหญิงวิ่งรอบมหาลัย... รินดา” “ท้าอะไรมึง เชี่ย... มาย้อนความทรงจำกู วันๆ กูงานเยอะยุ่งมาก เรื่องไหนผ่านแล้วผ่านเลยโว้ย” (“นั่นมันมึงไง นี่กู...”) “ครับ ไอ้คนเก่ง ความจำดี จะเล่าไหม รินอะไรของมึงเนี่ย สารภาพกูจำไม่ได้ แล้วมันทำไม ยายรินดาทำไม”) “ฉันเจอเธอ รินดามีลูกแล้ว รินดาแต่งงานกับใครมึงรู้ไหม?” (“เฮ้ย... เอาจริงๆ ไหม...ไอ้ป้อง กูจำไม่ได้มึง มาให้กูระลึกชาติ เอามึงก็เล่ามาเลย เนื้อๆ เน้นๆ ใจความหลัก เชี่ย... กูนึกไม่ออก”) “โอเค ก็ที่กูท้ากับมึง ให้ฟันแล้วทิ้งที่กูพาไปนอนที่ห้องไอ้แมน แล้วมีอะไรกัน” (“หื้อ... ยายเหล็กดัดนะเหรอ”) “ใช่” (“ยังไงๆ วะ”) เรย์ทำเสียงตื่นเต้น “เขามาทำงานกับกู ออกแบบโครงการที่กูจะรีโนเวตที่หัวหินเนี่ย” (“แล้วไง...ไอ้ป้อง ยายรินจะฆ่ามึงเหรอ”) เรย์ถามพร้อมส่งเสียงหัวเราะร่วน เพราะตอนนี้ฟังน้ำเสียงของเพื่อนเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเองเท่าไหร่ “รินก็คงอยากจะฆ่ากูนั่นแหละ แม่งสายตาอาฆาตเอาเรื่องกูมาก” เขาทำเสียงสลด (“ฮ่าๆฮ่าๆ...”) เรย์หัวเราะดังขึ้นไปอีก (“แล้วยังไงอีก อิอิ... อุ้ย... หรือว่าพ่อเพลย์บอยกลับลำหรือครับ สำนึกผิด ต่อมความดีเริ่มทำงาน คิดจะมาจริงจังรับผิดชอบกับสาวเวอร์จินที่ได้ฟันแล้วทิ้งเมื่อเจ็ดปีก่อน”) “ไอ้เชี่ยเรย์ กูซีเรียสนะโว้ย” (“เออๆ ไม่ต้องด่ากู หยุด...”) “เฮ้อ...” ป้องณวัฒน์ถอนหายใจออกมาดังๆ (“ตอนนี้ พอยายเหล็กดัดฟันนั้น มึงฟันแล้วทิ้ง แม่งก็ลาออกไปเลยนะมึง พวกกูตามหาไม่ยักเจอ พอไปถามที่คณะ เพื่อนๆ ของยายเหล็กดัดบอกว่าลาออกไปแล้ว”) “กู...” ป้องณวัฒน์ถึงกลับพูดไม่ออก (“ไอ้สัตว์อย่าบอกนะว่ามึงจะ...”) “กูอยากจะขอโทษริน” (“ไอ้เชี่ย...มึงจะมาพูดเอาป่านนี้นะหรือวะ เฮ้อ... จะว่าไปมึงก็ลองพูดไปสิ เอ๊ะ...แต่เมื่อกี้มึงบอกว่ายาเหล็กนั้นมีลูกมีผัวแล้ว มึงจะไปรื้อฝอยหาตะเข็บทำไม”) เรย์ถามด้วยความสงสัย “เออนะ กูรู้อยู่แล้ว แต่กูแค่สงสัย...บางเรื่อง” “หื้อ... เรื่อง...อะไรวะ?” “ลูกของริน ลูกกูหรือเปล่าน่ะสิ” “หา...! ทำไมมึงคิดอย่างงั้น” “ไอ้เรย์กูอยากให้มึงได้เห็นหน้าลูก แม่ง... หน้าตาโคตรเหมือนกูตอนเด็กๆ เป๊ะ อย่างกับแกะกันออกมา” เขาสารภาพตามความเป็นจริง ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาคิดแบบนั้น แต่แค่เห็นหน้าเด็กชายเหมือนจะรู้ว่าเด็กน้อยเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา “เฮ้ย... จริงดิ” เรย์ทำน้ำเสียงตื่นเต้น “กู...” ป้องณวัฒน์พูดไม่ออกอีกครั้ง “ไอ้ป้อง มึงก็ลองไปถามยายเหล็กดัดดูสิวะ” “เอ้อ... รินเขาจะได้ฟาดกูนะสิ เมื่อกลางวันนี้ก็เล่นงานกูซะอ่วมเลย ทั้งศอกทั้งเข่า” “ฮ่าๆฮ่าๆ” เสียงเรย์หัวเราะดังลั่น “ไอเรย์หยุดนะมึง หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้เลยมึง มึงนั่นแหละตัวการดีนัก กูต้องมาเสียคนเพราะมึง” (“เหรอ...”) เรย์ลากเสียงยาวๆ (“อ๊ะอ๊ะอ๊ะ คนมันเลว มึงกับกูก็เลวพอๆ กันนั่นแหละโว้ย”) เรย์สวนกลับ (“คุณพ่อป้องจะมีลูกชาย เออ...ดีออก โตจะได้ทันใช้ ไม่ต้องได้เลี้ยงเอง”) “กูรอคำตอบชัดๆ ก่อน” (“ยังไงวะ”) “มึงอย่ารู้เลยนะ แค่นี้แหละ” (“เดี๋ยวๆ ไอ้ป้อง แล้วถ้าเกิดไม่ใช่ลูกมึง เขามีผัวแล้ว แต่เอ๊ะ...กูชักสงสัย ตอนนี้ยายเหล็กดัดนั้นสวยมากเลยเหรอ มึงถึงได้มานั่งเพ้อนอนเพ้ออยู่นี่ คิดจะถามหาความหลังขึ้นมา”) ภาพเรือนร่าง และหน้าตาที่สะดุดใจ ทำให้เขาแค่พยักหน้า (“ไอ้ป้อง...”) เรย์ตะโกนใส่เข้ามาในมือถือ “กูว่ามึงต้องจำรินไม่ได้ แต่กูจำได้” (“ก็แน่ละสิ ก็นอนดูกันทุกซอกทุกมุม ไม่จำได้ไง”) “ไอ้ปากหมา” (“แฮ่แฮ่แฮ่ แค่นี้นะ กูรอฟังผล... กูต้องไปล่ะ นัดน้องวีวี่เอาไว้” “เอ่อ... เที่ยวจริงนะมึง แก่ๆ แล้ว หยุดได้แล้วมั้ง” (“ไอ้ป้อง...ทำมาเป็นพูด ถ้ามึงอยู่ที่นี่ก็มีมึงอีกคนนั่นแหละที่ต้องไปด้วยกัน กูมันคนยังมีไฟโว้ย... ยี่สิบกว่ามาว่าแก่ กูยังสิบแปดโว้ย...ทุกวัน”) “ครับผม พ่อคนหนุ่ม... กูอยากแช่งมึงจริงๆ ให้เจอปังตอเข้าสักวัน” (“ไอ้เวร... แค่นี้แหละ มึงมากรุงเทพฯ ก็โทรมาละกัน”) “บายๆ” จบการสนทนา ป้องณวัฒน์ก็ทิ้งตัวลงไปนอน นึกไปถึงแต่ใบหน้าของสองแม่ลูกที่ปรากฏอยู่หน้าจอมือถือนั้น ‘แล้วถ้าเด็กนั่นเป็นลูกของเรา และรินมีผัวใหม่ โอ๊ย...ไม่โว้ย...’ เขายกหมอนขึ้นมาปิดหน้าตัวเองเสียดื้อๆ ห้องของรินดา “บ้าจริงๆ นอนไม่หลับเนี่ย” เธอก็ผุดลุกผุดนั่งอยู่บนเตียง ก่อนจะหยิบหมอนที่นอนหนุนขึ้นมาวางไว้บนตัก แล้วก็เริ่มซุกเข้าไปที่หมอนใบนั้น “ไอ้สารเลว ไอ้ชั่ว อย่าให้มีโอกาสนะ จะเอาคืนให้หนัก” “นี่ๆนี่ๆนี่ๆนี่” เธอกระหน่ำหมัดเข้าใส่หมอนแรงๆ นึกว่าเป็นใบหน้าของป้องณวัฒน์ รุ่งเช้าของวันใหม่ “ทำไมตาเป็นหมีแพนด้าแบบนี้เนี่ย” รินดามองหน้าตัวเองในกระจก ก่อนจะใช้รองพื้นแตะๆ แล้วทาทับด้วยแป้งฝุ่น “เพราะนาย” เธอว่าค้อนไปถึงป้องณวัฒน์ที่ทำให้เธอนอนไม่หลับทั้งคืน ก๊อก... ก๊อก... ก๊อก... ก๊อก... มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เธอหันไปมองที่ประตูบานนั้น มองเสื้อผ้าว่าเรียบร้อยแล้ว รินดาเดินไปเปิดประตู พอเห็นหน้าคนที่ยืนยิ้มแป้นอยู่ก็แทบกระแทกประตูกลับ เขาเบียดตัวเอง แล้วดันเข้ามาอย่างแรง “มีมารยาทไหมเนี่ย เจ้าของห้องเขาไม่ได้อนุญาตให้เข้ามาสักหน่อย” เธอว่าให้ แต่พอเห็นท่าทางมึนๆ ของป้องณวัฒน์ และสายตาที่จ้องมองสบตาก็หมุนตัวกลับ “อรุณสวัสดิ์ ผมมารับคุณไปกินข้าวเช้า” “ขอบคุณ ไม่ต้อง ฉันไม่กินข้าวเช้า”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more