I LIKE YOU :: CHAPTER 1 [30%]
2143 คำ
ณ สนามบินดอนเหมือง (สมมุติ)
ร่างสูงบุรุษคนหนึ่งเดินออกมาจากสนามบิน ด้วยกางเกงขาเดฟสีซีดขาดๆ ตัดกับเสื้อยืดสีขาวธรรมดา แต่ดูดีมากที่อยู่บนร่างกายที่กำยำพอดี ใบหน้าหล่อคมกำลังดูดกินอมยิ้มอยู่อย่างไม่สนใจสายตาสาวๆ ที่จับจ้องมองอยู่ มือหนาก้มลงกดมือถือเพื่อโทรหาใครบางคน ก่อนที่มือเรียวจะดึงแว่นตาสีชาออก เผยให้เห็นใบหน้าหล่อได้ชัดขึ้น เสยผมสีดำของตัวเองขึ้นไป เพื่อเปิดใบหน้าให้กว้างขึ้น ใบหูซ้ายมีต่างหูนับสิบติดอยู่เต็มใบหู ต้นคอขวามีรอยสักรูปนาฬิกาทรายสองอันเพิ่มเสน่ห์ให้เขาอย่างมาก
“เออ ฉันถึงแล้ว เมื่อไหร่จะโผล่หัวมาสักทีวะ!” น้ำเสียงหงุดหงิดตะคอกปลายสาย บวกกับคิ้วที่ขมวดไขว่กันอยู่ ริมฝีปากแดงคายอมยิ้มรสมะนาวออกมาและดูดเข้าไปอีก
“อย่าให้นานนะ อยากเจอยัยจิ๋มใจจะขาดล่ะ หึ”
“ฮัดชิ้ว! โหย ใครด่าฉันเนี่ย”
ใบหน้าเรียวของร่างเล็กกำลังลุกขึ้นยีผมตัวเองอย่างหงุดหงิด นี่เธอมานอนอยู่ตรงเครื่องซักผ้าได้ไงเนี่ย? เหอะ อีกแล้วเหรอ ไอ้อาการหลับไม่เลือกที่ของเธอ เหอะจะบ้าตาย ขิมลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไปมองตัวเองในกระจก เธอมีใบหน้าเรียว ดวงตากลมโต ผมสีดำยาวประบ่า สูงแต่ตัวเล็ก มีน้ำมีนวล ไม่เหมือนคนผอมทั่วไป ขิมหยิบแปรงสีฟันมาขัดฟันตัวเองทันที ก็เมื่อคืนยัยปิงปองเพื่อนของเธอดันไปต่างจังหวัดแล้ว ทำให้เธอต้องอยู่คนเดียว โดยที่ไม่มีใครปลุก แต่ว่า... ฉันไปหลับอยู่ที่เครื่องซักผ้าได้ไง? ช่างเถอะ เธอส่ายหน้าไปมาก่อนจะสวมเสื้อผ้าเป็นชุดธรรมดา มองกล้องที่วางอยู่ที่หัวเตียง ก็ถอนหายใจออกมา งานก็ทำไม่ได้ อยู่คนเดียวก็ไม่ได้
“โหย! แล้วเมื่อไหร่ไอ้อาการบ้าๆ เนี่ยจะหายไปสักทีนะ”
ปิ้งป่องๆ
“ใครมาแต่เช้าเลยวะ?” ขิมเดินหาวไปที่หน้าประตู ก่อนจะยืนลังเลสักพัก... เดี๋ยวนะ? ที่ยัยปิงปองบอกว่าไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้จะมา ก็วันนี้น่ะสิ ตายละหว่า ถ้าเกิดเป็นพวกกะเทยทึก ชะนีไข่ย้อย ฉันจะทำยังไงดี? ไม่ได้การล่ะ เอาไงดี แต่ถ้ายัยปิงปองพูดมาแบบนี้ เราควรจะเปิดดีใช่ไหม? ไอ้บ้าหรือยัยบ้า อาจจะรักษาเราได้นะขิม เพื่ออาการของตัวเองที่จะได้หายเร็วๆ เป็นไงเป็นกันโว้ย!
“ยินดี...!”
“ไง”
ปัง!
“เฮ้ย กล้าดียังไงมาปิดประตูใส่หน้าฉันวะ!”
ไม่? ฉันตาฝาดแน่ ไอ้หน้าหล่อที่ยืนดูดอมยิ้มอยู่หน้าห้อง... มันต้องไม่ใช่ ไอ้บ้านั่นสิ? ใช่ มันต้องไม่ใช่ ลองเปิดดูอีกทีก็แล้วกันนะ
“กล้าดียังงะ...”
ปัง!
“เฮ้ย สองรอบแล้วนะเว้ย เปิดนะยัยจิ๋มเล็ก!”
ปังๆๆ
ไม่จริง? ต้องไม่ใช่ไอ้บ้านี้สิ ต้องไม่ใช่มันสิ ยัยปิงปอง ยัยกะเทยหัวโปก ยัยกะเทยตกน้ำคำ กรี๊ด! แกไปพามันมาทำไมเนี่ย... ไอ้บ้าที่แกไม่ยอมบอกฉันมันคือ?
“จะเปิดดีๆ หรือจะให้ฉันพังเข้าไปวะ ยัยจิ๋ม”
“เงียบนะเว้ย ฉันชื่อขิม... ไอ้บ้าเฟิร์ส!”
“จำชื่อกันได้แบบนี้ ก็เปิดประตูสิวะ ฉันร้อนเว้ย!” ขิมหลับตาลงอย่างเสียไม่ได้ ค่อยๆ เปิดประตูออกไปก็เห็นไอ้บ้านั่นกำลังจะยกเท้าถีบประตู ใบหน้าหล่อที่ออกแนวหงุดหงิดแยกเขี้ยวใส่เธอทันที ก่อนจะลากกระเป๋าเดินทางเข้ามาและตรงไปนั่งที่โซฟาอย่างสบายอารมณ์
“เอาน้ำมากินแก้วดิ”
“ฉันไม่ใช่คนใช้นะ!”
“จิ๋ม...”
“หึย เออๆ” ใบหน้าหล่อยกยิ้มที่มุมปากทันที ก่อนจะมองขิมที่เดินไปที่ครัว หยิบน้ำมาส่งให้เขา เฟิร์สยกน้ำขึ้นดื่มแต่สายตากลับมองคนตัวเล็กที่ยืนทำหน้ามุ่ยอยู่ ไม่ได้เจอกันนาน... ยัยจิ๋มดูน่ารักขึ้นเยอะเลยแหะ!
“มาที่นี่ทำไม?”
“อ้าว ไอ้สมปองไม่ได้บอกเหรอ? ว่าฉันจะมาอยู่ที่นี่”
“ไม่ให้อยู่!”
“ได้ไงเล่า ฉันรับปากไอ้ปองไว้แล้ว อีกอย่างอย่าทำเหมือนกับว่าเราไม่เคยรู้จักกันเลยนะ จิ๋ม”
“หยุดเรียกฉันแบบนั้นนะ นายไม่ใช่เพื่อนฉัน!”
“โหยไรวะ เราเป็นเพื่อนกันนะขิม อย่าลืมกันดิ”
“นายไม่ใช่เพื่อนฉัน!” ขิมกอดอกมองเฟิร์สที่ยกยิ้มมุมปาก อันที่จริงหมอนี่คือเพื่อนกลุ่มเดียวกับฉันตั้งแต่เรียนมหาลัย เป็นหนุ่มป็อบมากที่สุดและเจ้าเสน่ห์ กวนบาทา เฟิร์สเป็นเพื่อนกับปิงปอง แต่กลับฉัน เราสองคนเป็นเหมือนลิ้นกับฟัน เพราะว่าหมอนี่ชอบเหน็บแหนม กวนประสาทฉัน ที่สำคัญปากมอมมาก ทำให้ฉันไม่ค่อยชอบขี้หน้าหมอนี่สักเท่าไหร่ ถึงใครๆ จะบอกว่าหมอนี่มันหล่อและฮอตก็ตาม แต่สำหรับฉัน คนเดียวที่ได้ใจคือพี่ตั้มเท่านั้น
“ชิ อย่างอนกันดิ เอาเป็นว่าฉันจะมาอยู่กับเธอที่นี่นะ ปิงปองบอกมา”
“เหอะ เข้าข้างกันดีจริงๆ นะ”
“ว่าแต่เธอไม่ได้ทำงานหรือไง?”
“เปล่า”
“เหอะ ไปอยู่เกาะล่ะสิ”
“ไปอยู่เกาะ? เกาะอะไรของนาย...”
“ก็เกาะพ่อกับแม่กินไง ก๊ากๆ”
“ไอ้บ้าเฟิร์ส!”
ปึก
“โหย เจ็บนะเว้ย เขวี้ยงมาได้ ถ้าหน้าหล่อๆ ของฉันพังขึ้นมานะ ฉันจะถลกหนังเธอมาทำพรมเช็ดเท้า!” ฉันแยกเขี้ยวใส่เฟิร์สทันทีอย่างหงุดหงิด มองหมอนั่นที่เอามือจับจมูกตัวเอง เพราะว่าฉันเอาหมอนอิงฟาดใส่หน้าเขา แต่... หมอนี่มันดูดีขึ้นเยอะเลยนะ ตอนเรียนอยู่ก็ว่าดูดีแล้ว พอเห็นหมอนี่ในแบบที่โตขึ้น ดูดี๊ ดูดี ต่างจากฉันโดยสิ้นเชิงเลยนะ
“ว่าแต่นายไปเรียนที่เมืองนอกไม่ใช่เหรอ? แล้วกลับมาทำไม”
“เบื่อ”
“อ่อ...”
“อีกอย่าง แหม่มที่นู้นฉันก็ฟาดเรียบล่ะ อยากกลับมาฟาดสาวๆ ที่นี่บ้าง”
“หื่นไม่เคยเปลี่ยน”
“แน่นอน คนมันหล่อก็งี้แหละ ว่าแต่เธอเถอะยัยจิ๋ม มีแฟนกับเขายัง?”
“ยัง”
“ขายไม่ออกอะดิ น่าสงสาร”
“ไอ้ปากเสีย! ไม่ใช่นะเว้ย ก็แค่... ฉันมีปัญหาเรื่องสุขภาพนิดหน่อย” พอนึกถึงอาการที่ตัวเองเป็นอยู่ ก็ทำให้ฉันหดหู่ทันทีเลยนะเนี่ย ให้ตายเหอะ! ถ้าวันนั้นบอกชอบพี่ตั้มไป บางทีฉันกับพี่ตั้ม อาจจะคบกันแล้วก็ได้นะ เพราะฉันมั่นใจเลยว่าพี่ตั้มเองก็คิดแบบเดียวกับฉัน (เออ มโนไว้ก่อน เข้าข้างตัวเองซะ) ฉันหันไปมองเฟิร์สที่จ้องมองฉันด้วยสีหน้าสงสารจับใจ
“อะไร? หน้าฉันมีอะไรติดหรือไง”
“เธอเป็นโรคร้ายแรงเหรอ?”
“ห๊า...”
“เฮ้ยยัยจิ๋ม เป็นเอดส์เหรอ? โธ่ๆ อายุก็เพิ่งจะยี่สิบเอ็ด ทำไมถึงได้มั่วแบบนี้ล่ะ”
“มะ ไม่ใช่นะไอ้บ้าเฟิร์ส ฉันไม่ได้เป็นเอดส์นะ!”
“แล้วเธอเป็นอะไร? เห็นไอ้ปองมันคุยกับฉันตั้งนานแล้วนะ แต่มันอยากให้ฉันมาถามเธอเอง” ฉันมองเฟิร์สที่มองหน้าฉันอย่างจริงจัง เหอะ อย่างหมอนี่นะเหรอจะช่วยฉันได้ แกคิดผิดมากเลยนะไอ้ปิงปองที่ส่งคนที่ฉันไม่ชอบหน้ามาให้ เราสองคนไม่ชอบหน้ากันสักเท่าไหร่หรอก เอาง่ายๆ เลยคือไม่ค่อยจะลงรอยกัน เป็นเหมือนหยินกับหยางเลยล่ะ
“ไม่บอกหรอก อย่างนายเหรอจะช่วยฉันได้ เอาตัวเองให้รอดก่อนเหอะ แบร่!”
“อ้าวยัยจิ๋มเล็ก ดูถูกกันเหรอวะ?”
“ฉันชื่อขิม ไอ้บ้าเรียกให้ถูกๆ ด้วย ยัยปิงปองเรียกได้คนเดียว คนอื่นห้าม”
“ฉันจะเรียก จะทำไม ยัยจิ๋ม ยัยจิ๋มเล็ก ยัยจิ๋ม” เฟิร์สลอยหน้าลอยตาใส่ฉันทันที หนอย... สักวันฉันจะถลกหนังหน้ามันไปย่างแล้วให้น้องหมานอนแทะเล่นเลย คอยดู! ฉันลุกขึ้นเดินไปหยิบกระเป๋าหมอนั่นไปห้องของฉัน ความจริงคอนโดที่ฉันกับปิงปองอยู่มีแค่ห้องเดียว แต่ภายในห้องมีสองเตียง คล้ายๆ กับหอที่เตียงอยู่ติดกับกำแพงคนละฝั่ง และตรงกลางจะเป็นโต๊ะทำงานของปิงปองและชั้นหนังสือของฉัน เฟิร์สเดินตรงเข้ามามองไปทั่วห้องพร้อมกับเบ้ปากทันที
“ทำไมเธอกับไอ้ปองนอนห้องเดียวกันล่ะ?”
“ก็ไม่มีเหตุผล ทำไมหรือนายจะไปนอนที่โซฟา ดีเลย เชิญ...”
“เรื่องอะไรที่ฉันจะต้องไปทนหลังแข็งนอนที่โซฟาด้วย นอนที่นอนสบายกว่าเยอะเลย ฮ้า” ฉันมองเฟิร์สที่นอนลง บนเตียงของปิงปองที่หวานและไม่เหมาะกับผู้ชายแมนๆ อย่างเฟิร์สเลยสักนิด
“ห้ามแตะต้องของๆ ฉันด้วย”
“เฮ้ ฉันมีมารยาทพอน่า ยัยจิ๋ม”
“ชิ ฉันจะไปทำอาหาร”
“อืม ขอนอนก่อนแล้วกัน” เฟิร์สโบกมือไล่ฉันและตัวเองก็นอนหลับไป ส่วนฉันก็เดินออกมาจากห้อง เตรียมตัวทำอาหารดีกว่า เพราะไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย เสียพลังงานในการต่อล้อต่อเถียงกับไอ้บ้าเฟิร์สจนพลังจะหมดแล้ว!
จึกๆ
“เฮ้ ยัยจิ๋ม มานั่งหลับคากระทะได้ไงวะเนี่ย!”
“งือ...” น้ำเสียงตะคอกแรงๆ ของใครบางคน ปลุกฉันให้ตื่นจากหลับ พร้อมกับเท้าของเฟิร์สที่เขี่ยก้นฉันอยู่ ฉันลืมตาขึ้นมองใบหน้าหล่อของเฟิร์สที่ฉายแววหงุดหงิด มือของฉันจับไปที่ใบหน้าของตัวเองก็พบว่าหน้าเลอะไปด้วยคราบน้ำมัน และข้าวของที่จะใช้ทำอาหารก็ยังอยู่ครบ เฟิร์สขมวดคิ้วทันทีอย่างงุนงง
“ไง ไปอดหลับอดนอนที่ไหนมา ถึงได้มาหลับคากระทะแบบนี้...”
“คะ คือ เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อย หาว”
“ทุเรศจริงๆ ไปล้างหน้า ล้างตาไป สั่งอาหารมากินเหอะ” เฟิร์สเดินหัวเสียไปนั่งที่โต๊ะอาหาร ก่อนจะหยิบโบชัวร์อาหารมาดูและโทรสั่งทันที ส่วนฉันก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายเดินตรงเข้าห้องน้ำไปล้างหน้า สักพักอาหารที่เฟิร์สสั่งก็มาถึง ฉันกับเขานั่งกินอาหารด้วยกันอย่างนิ่งๆ หมอนั่นกำลังนั่งดูฟุตบอลอยู่ แต่ดวงตาของฉันนะสิ เริ่มจะหลับลงอีกแล้ว ไม่นะ...
“เฮ้ เธอง่วงหรือไง?”
“อะ เปล่าๆ”
“เปล่าอะไร ทำหน้ายังกับคนง่วงนอน เธอนอนไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“ช่างฉันเถอะนา” ฉันพยายามเบิกตาโพลงเพื่อไม่ให้ตัวเองหลับ เออใช่ ลองเอาที่หนีบมาหนีบตาตัวเองดีกว่านะ ว่าแล้วฉันคว้าตัวหนีบที่หนีบกับหนังสือ มาหนีบตาตัวเองทันที และก็ได้ผลลืมตาโพลงเลยล่ะ แต่เจ็บชะมัด โหย
“นี่เหลืออีกชิ้นกินไป... จ๊าก! ทะ ทำบ้าอะไรของเธอวะ”
“ก็จะได้ไม่ต้องหลับไง”
“น่าขนลุกจริงๆ ยัยจิ๋ม เอาออกนะเว้ย เดี๋ยวตาบอด!”
“ไม่นะ อย่าเอาออก ไอ้บ้า!” เฟิร์สขยับตัวเข้ามาใกล้ฉัน และพยายามดึงที่หนีบออกจากตาของฉัน ใบหน้าหล่อพ่นลมหายใจอยู่ที่ใบหน้าของฉัน จนฉันตกใจ นิ่งงันทันทีกับเฟิร์สที่จ้องมองฉันอยู่
“เล่นอะไรพิเรนทร์ๆ อยากตาบอดหรือไงวะขิม...” ฉันผลักร่างหนาออกไป และจับไปที่ตาตัวเอง เออ เจ็บจริงๆ นะเนี่ย เฟิร์สจ้องมองฉันด้วยสีหน้าสงสัย
“ทำไมถึงทำแบบนี้ ไหนพูดดิจิ๋ม”
“ก็บอกแล้วไง ว่ากลัวหลับ”
“แล้วทำไมถึงหลับบ่อย ฉันงงตั้งแต่ออกมาเจอเธอหลับคากระทะแล้วนะจิ๋ม ตกลงเธอเป็นอะไรกันแน่?”
“มนุษย์ต่างดาว”
“...”
“นายอย่าไปบอกใครนะเฟิร์ส ฉันกลัวว่าจะถูกจับไปดอง”
“ไม่ตลก” เฟิร์สมองฉันด้วยสีหน้าจริงจัง จนฉันเบ้ปากทันทีอย่างกลุ้มใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง บางทีหมอนี่มันไม่ได้เรื่อง แต่อาจจะช่วยเธอได้ใช่ไหม? หรือพึ่งพาไม่ได้เลย หมอนี่มันดีแต่กวนประสาท บ้าหญิง หื่นตัวพ่อ จะมาช่วยฉันเรื่องนี้ได้เหรอ?
“จิ๋ม ฉันจริงจังนะ บอกมาว่าเธอเป็นอะไรกันแน่? ฉันสงสัยตั้งแต่ไอ้ปองมันบอกแล้วนะ”
“นังกะเทยทึกบอกอะไรนาย?”
“ฉันจะโทรไปฟ้องไอ้ปอง ว่าเธอด่ามัน...”
“แง่ก อย่านะเฟิร์สสุดหล่อ”
- ผู้เขียน
