I LIKE YOU :: CHAPTER 1 [70%]
687 คำ
“ปองมันบอกว่าเธอมีปัญหาเกี่ยวกับอาการอะไรสักอย่าง ที่ไม่สามารถไปทำงานได้ อยู่คนเดียวไม่ได้ ไปไหนคนเดียวก็ไม่ได้... ฉันก็คิดนะว่าบางทีเธออาจจะเป็นโรคร้ายแรง”
“ไม่ใช่”
“แล้วอะไรเล่าขิม เล่ามาสิ ฉันอาจจะช่วยเธอได้นะ” ใบหน้าของเฟิร์สจ้องมองฉันอย่างต้องการคำตอบ ทำให้ฉันสูดลมหายใจเข้าทันที อาการที่เป็นอยู่ของฉัน มีไม่มีกี่คนหรอกที่รู้ จะมีพ่อแม่ ปิงปอง และบุคคลที่สี่กำลังรับรู้ก็นั่งฟังฉันเล่าด้วยสีหน้านิ่งๆ ก่อนจะล้วงมือหยิบบุหรี่ออกมาจุดสูบ
“เดี๋ยวก็เป็นมะเร็งตายก่อนวัยอันควรหรอก”
“เวลาฉันใช้ความคิด ฉันต้องพึ่งมัน นิดหน่อยเองนา...” ฉันมองเฟิร์สที่พ่นควันบุหรี่ออกมา ก่อนจะขยี้ก้นบุหรี่ไปที่กระถางต้นไม้ ขณะที่ฉันเล่าเรื่องอาการทุกอย่างให้เขาฟังจนหมด
“อาการบ้าอะไรของเธอวะ?”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันอยากหายนะเฟิร์ส แต่รักษายังไงก็ไม่หาย... หมอก็แค่แนะนำให้ฉันพักผ่อนให้เป็นเวลา ฉันก็ทำตามทุกอย่าง แต่ไม่รู้ว่าทำไมยังคงไม่หาย”
“แล้วเธอเคยหลับต่อหน้าใครบ้างไหม ที่ไม่ใช่คนสนิทด้วยกัน?”
“มีสิ พี่ตั้มไง... พี่ที่ฉันแอบชอบ นายคงจำได้ที่เป็นรุ่นพี่ที่มหาลัย”
“...”
“ฉันกำลังจะบอกชอบพี่เขา แต่ดันหลับไปซะก่อน ทุกวันนี้ถึงได้เสียใจอยู่นี่ไง!”
“ฮึก ฮ่าๆ ขำจริงเว้ย มีงี้ด้วยเหรอ หลับต่อหน้าคนที่ตัวเองกำลังจะบอกชอบ เหอะ โก๊ะจริงนะยัยจิ๋ม”
“มันไม่ขำเลยนะ ฉันอยากจะหายจากอาการบ้าๆ นี่แล้วนะ ฉันอยากบอกชอบพี่ตั้มได้เต็มปาก ไม่อยากให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกแล้ว” ความรู้สึกที่ทำให้ฉันไม่สามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติ ฉันอยากเป็นเหมือนคนปกติทั่วไป ไม่อยากนั่งคุยอยู่ดีๆ ก็หลับไป หรือทำอาหารอยู่ก็หลับคากระทะอะไรแบบนี้ ฉันเงยหน้าสบตากับเฟิร์สที่มองฉันด้วยสีหน้านิ่งเฉย แต่แฝงไปด้วยความเห็นใจ
“อีกนานไหม กว่าไอ้พี่ตั้มของเธอจะกลับมา”
“ไม่รู้ สี่ห้าเดือนมั้ง”
“ถ้างั้น ฉันจะช่วยรักษาเธอเอง”
“เอ๋? นายเนี่ยเหรอจะช่วยฉัน ขนาดหมอยังทำอะไรไม่ได้เลยนะ”
“เอาเถอะน่า นั่นหมอ นี่ฉัน... ลองใช้ทฤษฎีของฉันไปข้อหนึ่งก่อนแล้วกัน” ฉันมองเฟิร์สที่เดินเข้าห้องไปก่อนจะออกมา พร้อมกับสมุดจดสีดำและปากกา และนั่งลงข้างๆ ฉันทันที
“ทฤษฎีแรก ลองให้เธอนอนให้ตรงเวลา ต่อให้หลับหรือไม่หลับก็ต้องหลับ...”
“อือฮึ”
“สองทุ่มเธอจะต้องหลับ ตื่นอีกทีตอนหกโมงเช้า ลองไปก่อน ถ้าทำแบบนี้ทุกวันเธออาจะหายง่วงนอนก็ได้”
“ฉันลองทำแบบนี้แล้วนะ แต่ก็ไม่ได้ผล”
“เหรอ? งั้นขีดฆ่า หรือว่าบางทีร่างกายเธอมันไม่มีสารเอ็นโดฟิน” เฟิร์สมองหน้าฉันทันที ไอ้สารเอ็นโดฟิน? มันคือสารที่จะทำให้เรามีความสดชื่น มีความตื่นตัว แจ่มใส มีบุคลิกภาพที่ดีมีความสุข อะไรทำนองนี้หรือเปล่า?
“บางทีเธออาจจะขาดสารตัวนี้ก็ได้นะ เธอเคยมีความสุขหรือตื่นตัวอะไรไหม?”
“ไม่อะ ตั้งแต่ฉันเป็นแบบนี้ ฉันก็ไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนั้นเลย...”
“เหรอ? งั้นฉันลองทำให้เธอมีความสุขดูดีไหม?”
“ทะ ทำอะไร?” ฉันมองเฟิรส์ที่ยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะขยับตัวมาใกล้ฉันทันที มือของเขาจับข้อมือฉันไว้ทั้งสองข้าง ใบหน้าหล่อโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ จนฉันหลับตาลงอย่างหวาดกลัว
“ให้ตายเหอะ ฉันจะทำให้เธอมีความสุขนะ ไม่ใช่ให้เธอมากลัวฉัน ยัยจิ๋ม”
“กะ ก็นายจะทำอะไรเล่า!”
- ผู้เขียน
