ห้องอาหารโรงพยาบาล
“พวกมึงจะจ้องกูอีกนานมะอีชาอีขวัญ” ลูกพีชมองหน้าเพื่อนทั้งสองคนด้วยความรำคาญที่เล่นจ้องหน้าเธอไม่หยุด ซื้อข้าวพร้อมกัน แต่ทำไมพอมานั่งเธอถึงกินอยู่คนเดียวส่วนเพื่อนสาวทั้งสองคนกลับเอาแต่จ้องหน้าเธอไม่หยุด หน้าเธอมีอะไรติดเหรอหรือเพราะเธอสวยเกินไปเพื่อนมันเลยอิจฉา อะมั่นหน้าใหญ่แล้วกู
“มึงมีอะไรปิดบังพวกกูปะวะอีพีช” น้ำชาตัดสินใจถามเพื่อนออกมาตรง ๆ ก่อนที่ลูกพีชที่กำลังจะส่งข้าวเข้าปากถึงกับชะงักไปทันทีที่เพื่อนของเธอยังไม่เลิกสงสัยเรื่องที่เธอลาป่วย
“ไม่มี้ไม่มี พวกมึงสองคนเป็นเพื่อนกูทำไมกูต้องปิดบัง” พูดเสียงสูงตาใสบอกเพื่อนทั้งสองคนว่าไม่มีอะไรก่อนจะส่งข้าวคำโตเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ย ๆ ด้วยความเอร็ดอร่อย ทั้งสองสาวยอมลงมือทานข้าวเงียบ ๆ แต่สายตายังจ้องมาที่ลูกพีชไม่หยุด
“เลิกจ้องกูได้แล้วกินไปเหอะข้าวอะเดี๋ยวก็หมดเวลาพักเสียก่อนหรอก” ลูกพีชที่ยัดข้าวไปได้ครึ่งท้องบอ
