เช้าวันต่อมา
“นี่นายรอด้วยสิ” ลูกพีชวิ่งออกมาจากห้องด้วยความเร็วแสง เพราะมีอกกว้างแสนอบอุ่นให้ซบทั้งคืนทำเอาเธอนอนเพลินไม่ยอมตื่นเลยมาตื่นอีกทีก็เกือบหกโมงครึ่งแล้วไอ้หมอบ้าก็ไม่รู้จักปลุกเธอเลยสักนิดไอ้คนแล้งน้ำใจ
“ตื่นสายไปนะ หลับสบายละสิ” เพลิงกัลป์แซวลูกพีชที่ทำหน้างอพร้อมกับตวัดดวงตากลมโตขึ้นมามองหน้าหล่อของเพลิงกัลป์อย่างงอน ๆ แต่เพลิงกัลป์กลับยิ้มขำแล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่
“นอนอยู่ข้างกันแท้ ๆ ก็รู้จักปลุกกันบ้างนะไอ้หมอบ้า นี่อะไรตื่นมาคนเดียวเห็นแก่ตัวชะมัด” ต่อว่าเพลิงกัลป์ด้วยน้ำเสียงแง่งอนก่อนที่ลิฟต์จะหยุดลงที่ชั้นหนึ่งแล้วเปิดออก ลูกพีชก็รีบเดินหนีเพลิงกัลป์เพื่อที่จะไปหารถประจำทางที่ผ่านเส้นนี้เพื่อเดินทางไปทำงาน แต่เพลิงกัลป์กลับดึงข้อมือเล็กของลูกพีชเอาไว้เสียก่อน
“ทำงานที่เดียวกันก็ไปด้วยกันสิจะแยกกันไปทำไม”
บอกลูกพีชก่อนที่เธอจะสะบัดมือเล็กออกจากการเกาะกุมของเพลิงก
