บทที่17
นิ้วเย็นๆ จะสู้เอ็นอุ่นๆ ได้ไงNC
จู่ๆ ก็มาพูดอะไรก็ไม่รู้จะเชื่อได้เหรอคำพูดของเขาเนี่ย ฉันหันหน้าหนีจนเมฆฝนเริ่มอึมครึมอีกครั้ง วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่พายุจะพัดผ่าน ฉันจึงรีบปิดผ้าม่านเพื่อมานั่งสมาธิสงบจิตสงบใจอยู่บนเตียง
“ถ้าเธอไม่ต่อต้านความกลัวเธอก็จะกลัวอยู่แบบนี้แหละ”
“คุณจะไปรู้อะไร”
“รู้สิ เธอรู้ไหมว่ากว่าฉันจะได้ขึ้นมาอยู่จุดที่สูงที่สุดฉันผ่านอะไรมาบ้าง ฉันกับน้องๆ ถูกส่งไปอยู่ที่จีนพวกฉันต้องดิ้นรนทำงานส่งตัวเองเรียนทั้งๆ ที่บ้านฉันโคตรรวย รวยฉิบหาย บางวันน้องๆ แม่งหิวข้าว บางคนป่วยแต่เงินแทบไม่มีพกเงินติดตัวหรือเก็บไว้ที่ห้องก็ไม่ได้ วันแรกที่พวกฉันไปมีเงินไปคนละแสน แต่ใครมันจะบ้าเก็บเงินแสนไว้กับตัว พวกฉันเลยต้องเก็บมันไว้ในห้องนอน แต่สุดท้ายก็ถูกขโมยไป”
“ทำไมคุณไม่โทรกลับมาขอที่บ้านล่ะ”
“ฉันโทรแล้วแต่คุณพ่อบอกว่าสู้ๆ ดูแลน้องๆ ให้ดี ตอนนั้นฉันโกรธพ่อมาก โกรธจน
