เจ็บกี่ครั้งก็ยังเป็นเธอ

คนดีที่เขาไม่เอา

บทที่6) คนดีที่เขาไม่เอา

"แค่กๆ" เสียงสำลักจากหนึ่งในสี่คนที่เหลือที่ดังขึ้นเป็นสิ่งที่ช่วยให้แซนดี้หลุดพ้นจากวังวนหัวใจของไฟท์เตอร์ที่กำลังจะดูดกลืนตัวตนของเธอจนจมมลายหายไปในก้นบึ้งหัวใจของเขา

"ขอโทษทีค่ะ" สาลี่ซึ่งเป็นเจ้าของต้นเสียงสำลักนั้นยกมือไหว้ชายรุ่นพี่ที่นั่งร่วมโต๊ะกับพวกเธออย่างรู้สึกเอียงอาย

"เดี๋ยวยังไงสาลี่ว่าให้พี่พนักงานช่วยทำฉลากให้ดีกว่านะคะเพื่อความบริสุทธิ์ใจว่าจะไม่มีใครโกง"

ผ่านไปสักครู่หนึ่งบริกรหนุ่มที่ได้รับมอบหมายให้เป็นผู้ทำฉลากก็กลับมาพร้อมโหลแก้วขนาดกลางที่มีกระดาษจับฉลากบรรจุอยู่ข้างใน

"ได้แล้วครับ"

"เชิญสาวๆ จับก่อนได้เลยครับ" เพียงใจผู้มีความเป็นสุภาพบุรุษเสมอว่าพลางยื่นโหลแก้วมาตรงหน้าสามสาวที่นั่งเรียงกันอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขา

"ฉันได้เป็นพระราชา" ไฟท์เตอร์กระซิบผ่านใบหูเล็กด้วยน้ำเสียงแหบพร่าแต่ก็อยู่ในระดับเสียงที่คนอื่นๆ นั้นพอจะได้ยิน

"สั่งอะไรก็สั่งมาได้เลยค่ะท่านพระราชา วีวี่คนสวยคนดียินดีรับใช้จ้า!" วีวี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงออเซาะก่อนจะรีบกลืนคำพูดนั้นลงคอไปอย่างรวดเร็วเมื่อสัมผัสได้ว่าตัวเองนั้นจะต้องโดนแซนดี้เฉือนเนื้อออกมาเป็นชิ้นๆ

"ฉันขอสั่งให้แซนดี้ ป้อนเหล้าให้ฉัน"

เมื่อได้ยินดังนั้นสองมือเล็กจึงเอื้อมไปเทเตกีล่าลงแก้วชอตใบจิ๋วอย่างชำนิชำนาญและเอี้ยวตัวเพื่อหมายจะป้อนให้กับพระราชา

"ด้วยปาก" เสียงคมนั้นกระซิบด้วยน้ำเสียงแหบพร่าจนทำให้แซนดี้เกิดความเปียกชื้นตรงใต้ร่มผ้าเพราะความรู้สึกวาบหวามอย่างที่เธอเองก็อธิบายไม่ถูก

อึก อึก

เตกีลาในแก้วชอตใบเดิมหลั่งไหลเข้าไปในปากเล็กของหญิงสาวก่อนเธอจะทำการประกบเข้าริมฝีปากหนานั้นและส่งของเหลวนั้นสู่ปากของชายหนุ่มจนหมดทุกหยาดหยด

"เก่งครับ" ไฟท์เตอร์เอ่ยชม "ต่อไปผมขอสั่งให้สาลี่กินเหล้าสองชอต"

"โคตรดี!" สิ้นคำสั่งของพระราชาสาลี่ก็จัดแจงกระดกเตกีลาเข้าปากไปสองชอตติดๆ กันในทันที "คุณภาพสมราคาจริงๆ"

"ต่อไปผมขอสั่งให้เพียงใจบอกถึงความในใจว่ากำลังแอบชอบใครอยู่"

วีวี่ที่ได้ยินดังนั้นก็ผึ่งหูรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ เพราะเธอนั้นมีใจให้กับผู้ชายที่ชื่อว่าเพียงใจนั่นเอง

"ผมยังไม่มีคนที่ชอบครับ" เมื่อได้ยินดังนั้นวีวี่ที่รอฟังก็เกิดอาการดีใจระคนใจเสียไปพร้อมๆ กันในทันที มันก็ดีอยู่ที่เขานั้นไม่มีความรู้สึกรักใคร่ต่อผู้หญิงคนไหน แต่อีกใจเธอก็รู้สึกเสียใจที่เธอนั้นไม่เคยอยู่ในรัศมีสายตาของเขาเลย

"ต่อไปผมขอสั่งให้วีวี่ป้อนเหล้าให้กับคนที่มีความรู้สึกดีๆ ด้วย" สิ้นคำสั่งวีวี่ก็ลุกขึ้นจากที่นั่งพร้อมเตกีลาหนึ่งชอตในมือและป้อนมันให้กับเพียงใจที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

เมื่อเห็นดังนั้นไฟท์เตอร์ก็แสยะยิ้มมุมปากด้วยความสะใจที่ได้เห็นในสิ่งที่ตัวเองคาดหวัง โดยที่ทุกคนในโต๊ะไม่ทันได้สังเกตเห็นท่าทางนั้นของเขาเลยแม้แต่คนเดียว

"ต่อไปผมขอสั่งให้เติมเต็มกินเหล้าสามชอตและเต้นเพลงไก่ย่างถูกเผาสามรอบ"

"น่าหนุกแฮะ!" เติมเต็มยืดตัวขึ้นเต็มความสูงหลังจากส่งน้ำสีอำพันลงคอไปจำนวนสามช็อต "ช่วยร้องเพลงให้ผมหน่อยน๊า"

"ไก่ย่างถูกเผาๆ มันจะโดนไม่เสียบๆ เสียบตูดซ้าย เสียบตูดขวา ร้อนจริงๆ ร้อนจริงๆ ร้อนจริงๆ"

ร่างใหญ่นั้นโยกย้ายส่ายสะโพกไปมาตามจังหวะของเพื่อนร่วมวงเหล้าอย่างสนุกสนานโดยไม่แม้แต่จะมีอาการเคอะเขินให้หลายสายตาที่จ้องมองมาได้เห็นเลยแม้แต่น้อย

เตกีลาที่รสชาตินุ่มนวลและร้อนแรงไปในเวลาเดียวกันถูกส่งผ่านลำคอไปชอตแล้วชอตเล่าตามคำสั่งของพระราชาไฟท์เตอร์ ส่งผลให้ตอนนี้เหล่าคอทองแดงทั้งหลายก็พากันสลบเหมือดไปอย่างสิ้นท่า เว้นเสียแต่ผู้ที่เป็นพระราชาอย่างเขาที่ไม่แม้แต่จะคิดแตะขวดเหล้าที่อยู่ตรงหน้าของตัวเองเลยแม้แต่น้อย

"หึ" ไฟท์เตอร์แสยะยิ้มให้กับภาพที่ชวนอนาถใจตรงหน้า มือหนาตวัดแกมเขี่ยร่างเล็กของแซนดี้ที่สลบไสลอยู่บนตัวเขาออกอย่างไม่ใยดีก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้นและออกรถยุโรปคันหรูกลับบ้านของตัวเองไป

"แซนดี้" เฟียสต้าที่เห็นโพสต์กับสถานที่ที่หญิงสาวเช็คอินล่าสุดรีบขับรถมายังจุดหมายในทันทีหลังจากที่เสร็จสิ้นภารกิจจากการช่วยดูแลไร่กาแฟของแม่เธอมาตลอดทั้งวัน

"ไอ้พวกบ้า น้องพึ่ง16ปีให้น้องดื่มเหล้าจนสลบไปแบบนี้ได้ยังไง" เฟียสต้าเดินเข้าไปดีดหน้าผากเพียงใจกับเติมเต็มที่นอนกอดกันอยู่อย่างนึกโมโห ก่อนจะกลับมาช้อนร่างอรชรขึ้นมาไว้ในท่าเจ้าสาวและวางเธอลงในรถอย่างระมัดระวัง

"รอในรถก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปช่วยสาลี่กับวีวี่แปปนึง" เสียงทุ้มพูดคุยกับคนเมาที่หลับสนิทจนเป็นตุเป็นตะก่อนจะกลับเข้าไปขอความช่วยเหลือจากเหล่าบริกรผู้หญิงให้นำตัวเพื่อนสาวของแซนดี้กลับบ้าน

"หนักเลย" เมื่อกลับมาถึงรถแล้วพบว่าแซนดี้นั้นได้อ้วกออกมาจนเสื้อผ้าที่เธอสวมอยู่เปียกแฉะไปหมด สองมือหนาก็ถึงกับต้องยกขึ้นมานวดขมับอย่างรู้สึกหนักอกหนักใจ

"ดีนะที่พี่แวะซื้อผ้าเย็นก่อนที่จะมารับเรา" เฟียสต้าหยิบผ้าเย็นที่อยู่ในกระเป๋าผ้าข้างๆ ออกมาก่อนจะค่อยๆ เช็ดคราบอ้วกที่ติดอยู่ตามร่างกายของหญิงสาวอย่างไม่นึกรังเกียจ

"ขอโทษนะครับ แต่เสื้อน้องเปียกหมดเลย" เฟียสต้าถอนใจอย่างรู้สึกผิดก่อนจะค่อยๆ ถอดเสื้อตัวจิ๋วนั้นออกและเช็ดคราบเปียกเหม็นให้เธอจนหมดก่อนจะถอดเสื้อยืดของตัวเองและสวมใส่มันให้กับเธอ...

"หอมจัง" แซนดี้ที่ในตอนนี้อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วกำลังนั่งสูดดมเสื้อยืดตัวโคร่งที่เธอติดเอาไปเองว่าเป็นของไฟท์เตอร์อย่างหลงใหล

"ขนาดมีโอกาสที่จะรังแกเรา เขายังไม่ทำเลย ผู้ชายอะไรน่ารักเป็นบ้า" ร่างเล็กบิดไปมาด้วยความรู้สึกเขินอายเมื่อมโนภาพไปถึงใบหน้าอันหล่อเหลาของชายที่ตัวเองหลงรัก

ก๊อกๆ

"แซนดี้ ทานข้าวลูก"

"จ้าแม่ กำลังไปจ้า" เสียงหวานขานรับแม่ด้วยความรู้สึกกระปรี้กระเปร่าอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

ถ้ารู้ว่ามีความรักแล้วมันจะดีมากขนาดนี้ เธอก็คงจะมีไปนานแล้วละ

"หอมจัง" จมูกเล็กขยับขึ้นลงเมื่อรับรู้ถึงกลิ่นโจ๊กหมูสับใส่เห็ดหอมของโปรดที่แม่นั้นมักจะทำให้เธอทานเสมอหลังจากคืนที่เธอนั้นดื่มหนักมา

"ทานโจ๊กหน่อยไหมครับจะได้รู้สึกดีขึ้น"

"พี่ไฟท์เตอร์!" เพียงแค่เห็นหัวมังกรที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้ไรผมช่วงท้ายทอยก็ทำให้แซนดี้หายจากอาการแฮงค์เหล้าไปจนหมดสิ้นในทันที

"ลูกน่ะทำให้พี่เขาต้องลำบากมาส่ง น่าตีจริงๆ" ศันสนีย์ที่แยกไม่ออกว่าคนที่มาส่งลูกสาวเมื่อคืนนั้นเป็นใครก็เชื่อจนหมดใจเป็นไฟท์เตอร์ในทันทีที่เขาตีเนียนขับรถมาถามไถ่ถึงลูกสาวด้วยความห่วงใยตั้งแต่ไม่ทันย่ำรุ่ง

"ขอโทษนะคะพี่ไฟท์ ก็เลยลำบากพี่ไปด้วยเลย" แซนดี้ฉีกยิ้มกว้างอย่างมีความสุขก่อนจะนั่งลงและจัดการกับโจ๊กตรงหน้าจนหมดชามไปในระยะเวลาไม่กี่นาที

"อร่อยจัง ขอบคุณค่ะแม่"

"แม่ที่ไหน พี่ไฟท์ต่างหากที่เป็นคนทำ" ศันสนีย์เอ่ยบอกลูกสาวพร้อมเผยรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจเมื่อเด็กชายที่ลูกชิดใกล้นั้นล้วนแล้วแต่เป็นคนดีทั้งสิ้น

เฟียสต้าก็เก่ง ไฟท์เตอร์ก็ดี แต่มันก็คงจะดีกว่านี้ถ้าหากคนที่ลูกสาวเลือกที่จะใช้ชีวิตร่วมด้วยเป็นหนึ่งในสองของพี่น้องฝาแฝดคู่นี้

"ขอบคุณนะคะพี่ไฟท์" เมื่อรับรู้ว่าคนที่ตัวเองหลงรักจนหมดทั้งหัวใจนั้นเอาใจใส่ตัวเองมากถึงขนาดสละเวลามาทำโจ๊กให้ตัวเองทานเพื่อแก้อาการเมาค้าง ปากสีหวานนั้นก็เผยรอยยิ้มกว้างนั้นออกมาอีกครั้งจนริมฝีปากแทบจะฉีกถึงใบหู

"ด้วยความยินดีครับ

-ตัด-

ผู้ชายแสนดีขนาดนี้จะเอาอะไรมาร้าย คึคึ

มัลลิกา

(เขียน)