Episode 12
1373 คำ
Episode 12
[Rashan Talk]
ดาริน... ผู้หญิงที่เป็นคนแรกของผมได้กลับมาแล้ว เธอไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด นิสัยใจคอ ทุกๆอย่างยังเหมือนเดิม ยกเว้นหน้าตาที่ดูจะสวยและมีออร่าขึ้น เธอจะไม่สวยได้ยังไงกันละเนอะ เป็นนางแบบชื่อดังเอาการก็ต้องดูแลตัวเองเป็นพิเศษอยู่แล้ว
"เจอกันอีกแล้วนะราชันย์" เสียงหวานใสของดารินเอ่ยดังขึ้นทักทายผม วันนี้ผมมาทำงานที่สตูดิโอแห่งหนึ่ง เพราะผมมีถ่ายแบบที่นี่ และก็ได้เจอเธออย่างบังเอิญอีกครั้ง ผมว่าครั้งนี้ไม่ได้บังเอิญแน่ๆ เพราะผมเช็คตารางงานของเธอมาแล้ว วันนี้เธอไม่มีงาน
ไม่ใช่ว่าผมสนใจอะไรเธอเป็นพิเศษหรอกนะ แค่ผมอยากรู้เรื่องราวของเธอบ้าง!
ยังไงเรื่องที่ผมเกลียดเธอก็ไม่มีวันเปลี่ยนใจแน่ๆ...
"เธอมาที่นี่ทำไม ทั้งๆที่ไม่ได้มีงาน" ผมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบ พลางใช้สายตาจ้องมองเธออย่างไม่ค่อยจะพอใจ
"ทำไมฉันจะมาไม่ได้ละ ฉันไม่ได้มาหานายนะ ฉันนัดผู้ชายคนหนึ่งไว้" ดารินเอ่ยขึ้นมา ก่อนจะมองไปทางผู้ชายบางคนที่กำลังยืนคุยงานอยู่
ถ้าจำไม่ผิด ผู้ชายคนนั้นเป็นผู้กำกับที่กำลังมาแรงในตอนนี้ อายุเพิ่งจะยี่สิบกว่าๆได้ และผมได้ยินข่าวฉาวของเขาเยอะ งานอดิเรกของเขามักจะไปสนุกสนานกับสาวๆ
"หึ เธอนี่ยังไม่เปลี่ยนไปเลยนะ" ผมได้แต่หัวเราะเบาๆในลำคอกับความโง่เขลาของตัวเอง ผมเคยรักผู้หญิงคนนี้ได้ลงคอได้ไงว่ะเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อเลย!
"พูดแบบนี้ แสดงว่าหึงฉันเหรอ" ดารินกระตุกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะใช้แขนเล็กกอดคอผม อา... เมื่อวานเธอก็ทำกับผมแบบนี้ แต่มันก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด ผมกลับคิดว่าเธอมันน่ารังเกียจ...
"คนอย่างฉันไม่มีทางหึงเธออยู่แล้ว กลับกัน... ฉันรู้สึกว่าเธอมันมั่วไปทั่วมากกว่า"
"ถึงฉันจะมั่ว แต่ฉันก็มั่วอย่างมีระดับนะ ฉันคบหาแต่ผู้ชายหล่อๆ" ดารินยักไหล่เบาๆอย่างไม่แคร์ ก่อนจะจุ๊บแก้มผมอย่างไม่ถือตัว ผมได้แต่เอามือเช็ดสัมผัสของเธออย่างแรง ก่อนจะมองเธอที่กำลังเดินไปหาผู้ชายคนนั้น...
"คนอย่างเธอคงไม่มีผู้ชายคนไหนมาจริงจังด้วยหรอก ทำตัวเอง" ผมพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินไปหาทีมงานเพื่อคุยเรื่องการทำงานในวันนี้
หลายชั่วโมงต่อมา...
หลังจากที่ผมทำงานเสร็จเรียบร้อย ผมก็เดินมาตรงลานจอดรถ และสิ่งที่ผมเห็นเข้าก็เป็นสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดแปล๊บที่หัวใจ
คิดว่าสลัดเรื่องในอดีตทิ้งได้แล้วเเท้ๆ แต่เธอกลับทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดได้อีก
ดารินกำลังจูบผู้ชายคนนั้นอยู่ตรงริมกำแพงแถวลานจอดรถ มันไม่ใช่จูบธรรมดา เป็นจูบที่ดูดดื่ม ผมว่าไม่นานหรอก คงจะทำเรื่องแบบนั้นที่นี่แน่ ไม่อายฟ้าอายดินบ้างรึไงว่ะ!
"มาทำกันตรงนี้ ไร้ยางอายชะมัดเลยนะ" ผมเอ่ยเสียงดัง ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบอย่างไม่สนใจในดีทั้งสองคนที่กำลังเล้าโลมกันอยู่ ไม่ใช่ว่าผมมาขัดจังหวะเธอ แต่ผมแค่รู้สึกหงุดหงิดที่เธอไม่เปลี่ยนตัวเอง
นิสัยเดิมๆของเธอแบบนี้ ผมโคตรจะเกลียดเลย!
"เห นายสนด้วยเหรอ ฉันจะทำตรงไหนมันก็เรื่องของฉัน" ดารินกระตุกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะจูบกับผู้ชายคนนั้นต่ออย่างไม่สนใจผม หึ... ให้มันได้อย่างงี้สิ!
คนอย่างเธอนี่มัน... น่าโมโหชะมัด!
พรึ่บ!!!
ด้วยความที่ผมรู้สึกโมโห และเกลียดเธอเข้าไส้ ร่างกายของผมก็ขยับไปอัตโนมัติ ตอนนี้มือหนาของผมดึงแขนของเธอให้เดินตามมาด้วยกัน เธอพยายามสะบัดแขนและพูดอะไรต่างๆออกมามากมาย แต่ผมไม่สน... ผมรู้แค่ว่า อยากให้เธอหยุดนิสัยแบบนี้สักที!
จะแรดแค่ไหนผมไม่รู้ แต่ยุ่งกับผู้ชายหลายคนแบบนี้ มันน่าโมโหชะมัด ทำไมเธอต้องเป็นผู้หญิงแบบนี้ว่ะ! ทั้งๆที่ผมยังไม่เคยไปมีอะไรกับผู้หญิงง่ายๆเลยถ้าไม่รู้สึกถูกใจหรืออยากสานต่อความสัมพันธ์จริงๆ
"ปล่อยนะ! นายพาฉันขึ้นมาบนรถทำไม!" ดารินเอ่ยออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อเห็นว่าผมขับรถออกมาจากที่สตูดิโอ
"ชอบนะรึไงว่ะที่ทำตัวไร้ค่าแบบนี้!"
"ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน นายนั่นแหละเป็นบ้าอะไร เกลียดฉันนักไม่ใช่เหรอ แล้วจะมายุ่งกับฉันทำไม ทั้งๆที่ฉันกำลังมีอารมณ์แท้ๆ" ดารินเอ่ยขึ้นอย่างหัวเสียมากที่สุด ผมกับเธอเริ่มมีปากเสียงกัน และเธอทำให้ผมโกรธโคตรๆ
"เธอคิดจะทำตัวแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ว่ะ!"
"มันเรื่องของฉัน ฉันจะทำอะไรก็ได้"
"ถ้าเธอยังทำตัวแบบนี้อีก คิดไหมว่าจะมีผู้ชายคนไหนมารักเธอจริงๆ!"
"ฉันไม่เคยสนใจเรื่องแบบนั้น ผู้ชายก็เป็นแค่ของที่ใช้แล้วทิ้ง"
"เธอจะบอกว่าผู้ชายก็เป็นแค่ขยะสินะ หึ" ผมหวัเราะในลำคอเบาๆ ดารินยั่วอารมณ์โกรธของผมได้มากจริงๆ... เธอคิดกับผมแค่ขยะตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เธอไม่เคยรักผมเลย มีแต่ผมที่คิดไปเองฝ่ายเดียว ให้มันได้งี้สิว่ะ!
"ใช่! อย่างนาย ฉันก็ไม่เคยคิดจริงจังด้วยเหมือนกัน" คำพูดของดารินเหมือนมีดที่กำลังทิ่มแทง มันทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดไปหมดทั้งหัวใจ...
"แล้วเธอจะกลับมาหาฉันทำไมว่ะ ถ้าไม่เคยคิดอะไรด้วย!"
"ฉันก็แค่อยากกลับมามีอะไรกับนาย... ฉันคิดถึง" ดารินเอ่ยเสียงเบา หึ สุดท้ายเธอมันก็เห็นผมเป็นแค่ตุ๊กตายางเหรอว่ะ! ทำไมชีวิตผมต้องมาเจอกับคนประเภทนี้ด้วย ทั้งๆที่ผมไม่เคยไปล้อเล่นกับความรู้สึกใครก่อนแท้ๆ
"หึ เธอมันโคตรเลวเลย รู้ตัวบ้างไหม ทั้งๆที่ฉันตัดใจจากเธอไปได้ตั้งหลายปีแล้ว แต่ครั้งนี้เธอกลับกลับมา และปั่นหัวฉัน!" ผมบอกออกมาตามตรง ผมรู้สึกแย่สุดๆที่ดารินทำกับผมแบบนี้... ความรู้สึกที่ผมเคยมีให้เธอมันสลายไปตั้งแต่วันนั้น และมีแต่ความเจ็บปวด
"ฉันไม่ได้ปั่นหัว ฉันคิดถึงนายจริงๆ..."
"สำหรับเธอฉันมันก็เป็นได้แค่ตุ๊กตายางเหรอว่ะ!?"
"นายไม่เคยเป็นมากกว่านั้น..."
"แล้ววันนั้นเธอจะขอฉันเป็นแฟนทำไม ถ้าเธอไม่ได้คิดอะไรกับฉัน โถ่เว๊ย!" ผมสบถออกมา ก่อนจะเลี้ยวรถเข้าคอนโดด้วยความโกรธ ยิ่งคุยกับดารินก็ทำให้ผมรู้สึกโกรธมากๆ ทั้งๆที่ปกติผมจะเป็นคนใจเย็นแท้ๆ
"นายพาฉันมาคอนโดนายทำไม" ดารินเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นว่าผมขับรถมาที่คอนโด มันเป็นคอนโดของผมตั้งแต่อยู่ตอนปี1 เธอกับผมมักจะมาทำเรื่องอย่างว่ากันอยู่บ่อยครั้ง และผมคิดว่าเธอคงยังจำได้ดีเรื่องระหว่างเรามันเป็นยังไง
"พามาทำเรื่องอย่างว่าไง! เธอชอบนักไม่ใช่เหรอ"
"นายกำลังโกรธอะไรฉันราชันย์"
"ไหนๆก็มาขนาดนี้แล้ว มาย้อนความหลังกันหน่อยเถอะว่าเธอร้องครางยังไงใต้ร่างฉัน"
"ราชันย์ ปล่อยนะ! ฉันเจ็บ"
"โดนจับนิดจับหน่อยอย่ามาสำออยเลย"
"ฉันเจ็บจริงๆ"
"ฉันจะทำให้เธอหายร่านไปเลย ยัยแรด!"
- ผู้เขียน
