Episode 6
1324 คำ
Episode 6
“เธอเรียกฉันมารับเธอที่บ้านตั้งแต่เช้าเพื่อไปสวนสนุกนี่นะ!” ผมเอ่ยบ่นออกมาหลังจากที่ขับรถมารับที่บ้านของดารินเพื่อพาเธอมาที่สวนสนุก
เฮ้อ... ทำตัวเป็นเด็กไปได้
“ทำไมอ่ะ~ ก็ฉันอยากมาเที่ยวแบบนี้มั่ง แถมตอนเด็กๆพี่วินก็ชอบพาฉันมาเที่ยวที่นี่ด้วย” ดารินเอ่ยก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นระหว่างทาง
ในที่สุดผมก็ขับรถมาถึงสวนสนุก วันนี้เป็นวันเสาร์ คนค่อนข้างจะเยอะเป็นพิเศษ...
ตอนนี้น้ำกำลังทำอะไรอยู่นะ ถึงจะไม่ค่อยได้เจอหน้าเธอเหมือนแต่ก่อน แต่มันก็อดคิดถึงเธอไม่ได้จริงๆ
ผมตัดใจจากเธอไม่ได้
“ไปเล่นรถไฟเหาะกันเถอะ!” ดารินเอ่ยชวนก็จะจูงมือผมไปต่อแถว
“วันนี้ฉันคงจะต้องตามใจเธอสินะ” ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางมองเธอที่ทำหน้าเหมือนกำลังมีความสุข...
รอยยิ้มของเธอผมละสายตาไปไม่ได้จริงๆ แถมวันนี้เธอแต่งตัวน่ารักกว่าปกติมากๆ ดูเป็นสาวหวาน ทั้งๆที่ผมเห็นเธอขอบแต่งลุคเซ็กซี่มากกว่า
“มองฉันขนาดนี้ ขอฉันแต่งงานเลยดีไหม ” ดารินเอ่ยขึ้นเมื่อรู้สึกตัวว่าผมกำลังจ้องมองเธออย่างไม่สางตา ผมรีบหันหน้าหนีทันที
“ฉันไม่ได้มองเธอสักหน่อย คิดไปเอง”
“ให้มันจริงเหอะ~ เห็นจ้องฉัน จะบอกว่าฉันแต่งตัวน่ารักละสิ”
“เปล่า...” ผมหันหน้าไปมองทางอื่น แต่สายตาของผมก็ไปสะดุดกับร่างเล็กคนหนึ่งที่คุ้นเคย...
น้ำ... เธอมาเที่ยวที่นี่ และกำลังต่อแถวเดียวกับผม แต่ที่น่าแปลก... เธอมากับผู้ชายคนหนึ่งที่ผมเคยเห็นหน้าตอนเข้าคลาสเรียนที่มหาลัย...
“นั่นมัน...”
“อะไรเหรอ?” ดารินมองผมที่หน้าซีด ก่อนจะใช้สายตามองไปทางเดียวกับผม... สีหน้าของเธอตกใจไม่แพ้กัน
“นะ...นั่นมันพี่วิน... แล้วผู้หญิงข้างๆนั่นเป็นใคร” ดารินเอ่ยเสียงประหลาดใจ ผมก็ไม่ต่างจากเธอ สองคนนั้นรู้จักกันได้ไง แถมยังสนิทสนมกันมากด้วย... ดูไปดูมาเหมือนจะเป็นคู่รักกัน
“น้ำ... ทำไมคนที่เธอชอบกับคนที่ฉันชอบถึงมาอยู่ด้วยกันได้!?”
“นะ...นั่นคนที่นายชอบเหรอ!” หลังจากที่พวกผมกำลังคุยกันอยู่ จู่ๆก็ต้องขึ้นไปบนรถไฟเหาะตามแถว
การนั่งครั้งนี้ผมไม่ได้มีความรู้สึกสนุกตื่นเต้นเลยสักนิด ดารินก็เหมือนกัน... หน้ายัยนั่นที่ยิ้มแย้มไม่ปรากฏอีกเลย
“ตามพวกนั้นไปเถอะ” ดารินเอ่ยขึ้นมันทีเมื่อลงมาจากรถไฟเหาะ น้ำกับไอ้วินอะไรนั่นก็นั่งขบวนเดียวกับผม และกำลังเดินออกมา
ดารินจับมือผมให้เดินตามเธอ พวกเราสองคนกำลังสะกดรอยตามสองคนนั้นอยู่...
“ทำไมพี่วินถึงรู้จักกับยัยน้ำเน่าได้กันนะ!” ดารินเอ่ยบ่นออกมาเมื่อเห็นว่าพวกเขาสนิทกันมาก แถมอายุต่างกันขนาดนี้ ไม่น่าจะรู้จักกันได้
“ฉันก็ไม่รู้...”
“แต่ว่าทำตัวเหมือนคู่รักกันชะมัด อย่าบอกนะว่าพวกเขาเป็นแฟนกันอ่ะ!” ดารินเอ่ยบ่นออกมาไม่หยุดหย่อน
“ถ้าอยากรู้นักก็เข้าไปถามสิ”
หมับ!
“งั้นไปถามกัน” ดารินเอ่ยพร้อมกับจับมือผมให้เดินตามไปกับเธอ
“เอาจริงดิ...”
“พี่วิน! บังเอิ๊ญบังเอิญเจอกันที่นี่ใช่ไหมค่ะเนี่ย~” ดารินเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางที่ตอแหลขั้นสุด
“อะ...เอ่อ ดาริน มาเที่ยวที่นี่เหรอ” วินเอ่ยพลางเหลือบมองมาทางผม ดารินเกาะแขนผมแน่น
“ใช่ค่ะ หนูมาเที่ยวกับแฟน”
“น้ำ... ไม่เจอกันนานเลยนะ” ผมเอ่ยทักน้ำที่ตอนนี้ดูจะตกใจที่เห็นผมมาด้วย
“พะ...พี่ราชันย์มาเที่ยวกับแฟนเหรอค่ะ”
“อะ...อืม” ผมพยักหน้าเบาๆ รู้สึกคุยกับเธอไม่ค่อยได้เหมือนเก่าเลย
“แล้วพี่วินมาเที่ยวกับแฟนเหรอค่ะ~ อย่าบอกนะว่าแฟนพี่เป็นเด็กม.ปลายแบบนี้” ดารินเอ่ยขึ้นอย่างขำๆ
“คิดไม่ถึงละสิว่าพี่กินเด็ก”
“ก็แน่ละสิ พี่น่าจะชอบคนอายุมากกว่าใช่ไหมละคะ”
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอก.. ที่จริงน้ำกับพี่เป็นแฟนกันนะ” วินเอ่ยขึ้น ดารินดูจะมีสีหน้าที่ตกใจ แต่เธอก็พยายามฝืนยิ้มเข้าไว้
“เห~ ไม่จริงอ่ะ! แล้วแฟนพี่วินอายุเท่าไหร่เนี่ย ท่าจะห่างกันน่าดู”
“ก็... เพิ่งจะ16 ฮ่าๆ แต่พี่ก็แค่23 ไม่ได้แก่อะไรมากมายไม่ใช่เหรอ”
“ก็จริงค่ะ... แต่คบเด็กเกินไปรึเปล่าเนี่ย” ดารินเอ่ยขึ้นอย่างยิ้มๆ แววตาของเธอไม่ยิ้มเลย...
เป็นเรื่องบังเอิญสินะที่คนที่ผมกับดารินเคยชอบ ต่างฝ่ายต่างมาคบกัน...
“ที่น้ำตอบรับความรู้สึกของพี่ไม่ได้ เพราะมีแฟนแล้วสินะ” ผมเอ่ยถามน้ำพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ค่ะ... แต่ว่าห้ามบอกพี่ดินว่าหนูมีแฟนนะ ไม่งั้นพี่คงจะด่ายับเลย”
“ครับ... พี่ไม่บอกหรอก พี่รู้ว่าไอ้ดินห่วงน้องสาวแค่ไหน” ผมบอกออกมาพลางยิ้มให้กับน้ำบางๆ
ในใจรู้สึกเจ็บปวดชิบ... แต่ต้องพยายามฝืนยิ้มเอาไว้ ดารินเองก็เหมือนกัน
“งั้นพวกหนูขอตัวก่อนนะคะ เดทกันให้สนุกละ ไม่กวนแล้ว~” ดารินเอ่ยบอกก่อนจะจับมือผมให้เดินตามไป
“ถ้าอยากจะร้องไห้ ฉันให้ซบอกได้นะ” ผมบอกออกมา ตอนนี้ผมรู้ว่าดารินกำลังน้ำตาคลอเบ้าอยู่ ก็เธอพยายามฝืนยิ้มซะขนาดนั้น
“นายนี่... รู้ดีจริงๆเลยนะ” ดารินยิ้มแห้งให้ ก่อนจะเดินมากอดผม ใบหน้าเธอซบเข้าที่อก ผมสัมผัสได้ถึงความชื้นของน้ำตา
เธอกำลังร้องไห้อยู่... แต่น่าแปลกที่ผมไม่ได้เสียใจอะไรขนาดนั้น... อาจจะเป็นเพราะเธออยู่ด้วยก็ได้ ผมเลยไม่เป็นแบบแต่ก่อน
“ฮึก ไม่นึกเลยว่าคนที่เราชอบทั้งคู่จะมาคบกันแบบนี้ ฮึก” ดารินร้องไห้ยกใหญ่ ผมที่ไม่รู้จะทำอะไรก็ได้แต่ลูบหัวเธอเบาๆ
“ฮึก ฮือออ ฉันเสียใจอ่ะ ที่แท้ที่เขาไม่ได้ชอบฉันเพราะเขามีคนที่ชอบอยู่แล้วใช่ไหม”
“คงงั้น...” ผมตอบเสียงแผ่ว ไม่รู้จะปลอบใจเธอยังไงดี เพราะผมก็อยู่ในสถานการณ์เดียวกับเธอ
“ฮึก... ฉันควรตัดใจใช่ไหม”
“อืม... คงงั้น”
“ฮึก ฮือออ...” ดารินร้องไห้มากกว่าเดิม
ไม่รู้ผ่านไปกี่นาทีแล้วที่ผมยืนลูบหัวเธอเพื่อปลอบใจอยู่ แต่ที่รู้ๆเธอร้องไห้จนเสื้อผมแฉะไปด้วยคราบน้ำตา
“วันนี้ฉันขอไปนอนกับนายได้ไหม”
“อืม ได้”
“นายช่วยทำให้ฉันลืมเขาหน่อยเถอะนะ” ดารินเอ่ยออกมาก่อนจะมองหน้าผม ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตา...
ผมรู้สึกเจ็บที่อกแปล๊บๆ... เธอร้องไห้ให้กับผู้ชายคนนี้ และเธอก็กำลังคิดว่าผมเป็นตัวแทนของเขา
รู้สึกแย่ชะมัด... แต่ผมคงจะไม่ต่างกับเธอ... ผมก็เห็นเธอเป็นแค่ตัวแทนของน้ำ
แต่ลึกๆในใจ... ผมอยากให้เธอชอบผมที่เป็นผม ไม่ใช่ตัวแทนของใคร
“ฉันจะทำให้เธอลืมหมอนั่นเอง”
- ผู้เขียน
