เมื่อคุณเยี่ยมชมเว็บไซต์ของเรา หากคุณให้ความยินยอม เราจะใช้คุกกี้เพื่อให้เราสามารถรวบรวมข้อมูลสำหรับสถิติโดยรวมเพื่อปรับปรุงบริการของเรา และจดจำตัวเลือกของคุณสำหรับการเข้าชมในอนาคต นโยบายเกี่ยวกับคุกกี้ & นโยบายความเป็นส่วนตัว
เรียน นักอ่าน เราต้องการคุกกี้เพื่อทำให้เว็บไซต์ของเราดำเนินการได้อย่างราบรื่น และมอบเนื้อหาแบบส่วนตัวที่ตรงกับความต้องการของคุณ เพื่อให้เรามั่นใจได้ว่าคุณจะได้รับประสบการณ์การอ่านที่ดีที่สุด คุณสามารถเปลี่ยนแปลงการอนุญาตของคุณโดยการตั้งค่าคุกกี้ได้ทุกเมื่อ
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
เย็นวันถัดมาในระหว่างนั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาภายในห้องอาหาร มุกนิลตัดสินใจบอกบิดาเรื่องที่ไปคุยกับดนัยเมื่อหลายวันก่อน “แกมีอะไรจะพูดก็พูดมาสิ เอาแต่มองฉันอยู่ได้” บิดาเปิดฉากให้ก่อนทำให้มุกนิลรวบรวมความกล้าแล้วพูดออกไป “มุกจะไม่แต่งงานแล้วค่ะ” ภายใต้ความเงียบราวกับคลื่นสงบ แต่มุกนิลรู้ว่าตอนนี้อารมณ์ของบิดาไม่ต่างอะไรกับคลื่นใต้น้ำ “แกพูดอะไรออกมารู้ตัวไหม” “มุกรู้ตัวค่ะ มุกตัดสินใจดีแล้ว” ปัง!!! ทันทีที่สิ้นเสียงฝ่ามือกระทบพื้นโต๊ะ มุกนิลถึงกับสะดุ้งสุดตัว เธอรีบหลุบตาไม่กล้าสบสายกับท่าน “แกคิดว่านี่เป็นการเล่นขายของหรือไงมุกนิล!” น้ำเสียงของบิดาเข้มจัดขึ้นเรื่อยๆ พอๆ กับใบหน้าที่บ่งบอกว่าโกรธจัด “มุกขอโทษค่ะคุณพ่อ” มุกนิลประนมมือไหว้บิดาด้วยความเสียใจ รู้ว่าทำให้ท่านผิดหวัง หากทว่าถ้าเธอเดินหน้าแต่งงานกับดนัยต่อ เธอก็คงทุกข์ไปตลอดชีวิต “ขอโทษ ขอโทษแล้วมีอะไรดีขึ้นมาไหม