ชั่วโมงต่อมา...
กึก!!
ฉันวางถ้วยข้าวต้มที่โต๊ะอาหารหลังจากที่จัดการอาบน้ำให้นายโซ่เสร็จ ฉันก็ออกมาทำอาหารให้เขาเป็นข้าวต้มกุ้งส่วนนายนั่นตอนนี้ก็รอแดกเพราะไม่ต้องทำอะไรเลย -_- อาบน้ำให้ต้องแต่งตัวอีกและวันนี้เราทั้งคู่ก็ไม่ได้ไปเรียนเพราะตื่นสายน่ะสิ
“กินได้ป่ะเนี่ย?” เขามองถ้วยข้าวต้มก่อนจะพูดออกมา
“ไม่ได้มั้งงั้นทิ้ง” หมับ!
“เฮ้ย!” ฉันกำลังจะยกถ้วยข้าวต้มไปทิ้งแต่โซ่จับเอาไว้ก่อนทำให้เขาจับมือของฉันอยู่
“ฉันล้อเล่น!เธอก็จริงจังไปได้”
“ฉันเป็นพวกจริงจังกับทุกเรื่องน่ะ ^-^”
“ยัยบ้านิ!”
“เอ้า!มาด่ากันเฉยงั้นทิ้งงงง” ฉันแกล้งยกถ้วยขึ้นทั้งมือของเรายังจับกันอยู่
“หยุด!!ยัยตัวเงิน!หยุดเลยฉันหิวแล้วต่อให้ไม่อร่อยก็จะพยายามกระเดือกลงไปแล้ว”
“ปากดีจังนะ” ฉันยิ้มให้เขาฉันทำท่าจะยกอีกรอบ
“เออ ๆ ขอโทษแล้วกันเพราะงั้นวางถ้วยลงฉันหิวแล้วและฉันต้องกินยานะ” เขาบอกแบบนั้นแต่มันก็จริงนั่นแหละ
