ดวงใจราม

บทที่7

ภาพนั้นทำให้รู้แล้วว่าทำไมคนที่นี่ถึงได้รักและเคารพเขามากขนาดนี้ คงเป็นเพราะความเป็นกันเองของเขา ที่ชนะใจทุกคน

“เย็นนี้กินอะไรกันดีเรา” นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่เขามักจะถามเธอก่อนเสมอ ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วเขาไม่จำเป็นต้องถามเลยสักนิด

แต่ถึงจะรู้สึกเจียมตัวแค่ไหน ก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่ดีว่าคำว่า ‘เรา’ ที่มักจะหลุดออกมาจากปากเขาบ่อยๆ มีผลต่อใจเธอทุกครั้ง

“หมูกระทะไหมคะ” และเมื่อเขาถาม หน้าที่ของเธอคือต้องเสนอ ไม่ใช่เอาแต่เงียบเพราะนั่นจะยิ่งทำให้เขาไม่พอใจ เธอเรียนรู้สิ่งเหล่านี้จากการได้ใกล้ชิด และเชื่อว่าตัวเองจะทำได้ดียิ่งขึ้นไปอีก

“เอาสิ” เมื่อเขายิ้มรับ เธอก็ส่งยิ้มหวานกลับไปให้ นับวันยิ่งรู้สึกเหมือนที่นี่คือบ้าน เพราะทุกคนน่ารัก โดยเฉพาะคนที่กำลังปั่นจักรยานพาเธอตรวจความเรียบร้อยไปทั่วไร่คนนี้ยิ่งแล้วใหญ่ แม้เขาจะติดเย็นชาไปบ้างสักนิด แต่ก็ไม่ใช่คนเลวร้าย ออกจะมีมุมน่ารักให้ได้เห็นอยู่บ่อยๆ ซึ่งเธอรู้สึกสบายใจทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้เขา

สบายใจจนนึกอยากจะอยู่ที่นี่กับเขาตลอดไป

ความตั้งใจของคนทั้งคู่เกิดการชะงักขึ้นเมื่อจู่ๆ ฝนก็เทลงมาอย่างหนัก ทำให้คเชนทร์ตัดสินใจจูงทั้งคนทั้งรถมาหลบฝนที่กระท่อมร้างระหว่างทาง แต่กว่าจะมาถึงที่หมายก็เปียกโชกไปทั่งคู่

“คงต้องหลบอยู่ในนี้จนกว่าในจะหยุด” เรื่องฝนเขาไม่กังวลเท่าไหร่ แต่ฟ้าร้องนี่สิที่เป็นปัญหาทำให้ไม่อยากเสี่ยงเดินฝ่าออกไป

เพราะเคยมีคนงานทำแบบนี้มาแล้ว สุดท้ายก็ไม่รู้ไปทำอิท่าไหนถึงได้ถูกฟ้าผ่า โชคดีที่ไม่ถึงแก่ชีวิต แต่ก็ทำให้ใครต่อใครเข็ดจนไม่กล้าลองเสี่ยง ซึ่งเขาก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ไม่คิดเอาชีวิตออกไปเสี่ยง

“ค่ะ” แก้วเจ้าจอมไม่กล้าทำตัวมีปัญหา แม้จะรู้สึกหนาวไปถึงกระดูก แต่ก็ยังวางท่าทีเป็นปกติ

“หนาวไหม” แต่เหมือนจะยังทำได้ไม่ดีพอ เพราะสุดท้ายเสียงเข้มของคนข้างๆ ก็ดังถามขึ้น ก่อนที่เขาจะถอดเสื้อยื่นส่งมาให้

“ใส่ไว้” เมื่ออีกคนเอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมยื่นมือมารับ ก็เป็นหน้าที่เขาที่ต้องขยับเข้าไปสวมให้ พร้อมกับภาวนาในใจให้ฝนหยุดตกเสียที หรือไม่ก็มีใครสักคนขับรถผ่านมาจะได้ขอความช่วยเหลือ

แต่จะมีใครผ่านมาจริงไหมนั้นไม่อาจจะคาดเดาได้เลยจริงๆ

“ฮัดชิ่ว!”

อากาศที่หนาวเย็นลงเรื่อยๆ ทำให้ร่างบางเริ่มสั่นสะท้าน ยิ่งเห็นว่าฝนไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตกง่ายๆ ก็ยิ่งกลัว ไม่รู้กระทั่งว่าป่านนี้คนที่บ้านจะเป็นห่วงแค่ไหนแล้ว ที่เธอกับคุณรามยังกลับไม่ถึงบ้าน

“อ้อนว่าเราฝ่าฝนกลับบ้านกันดีไหมคะ” จากที่เอาแต่นั่งเงียบเธอเลยออกความเห็น แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อถูกคนข้างๆ ปฏิเสธ

“ฟ้าร้องขนาดนี้อย่าเสี่ยงดีกว่า หนาวเหรอ” เรื่องหนาวนั้นเธอไม่เถียง แต่รู้สึกกลัวมากกว่า เพราะฟ้าก็เริ่มที่จะมืดลงไปเรื่อยๆ

ซึ่งเธอไม่ชอบเลย...

“อ๊ะ! คุณรามจะทำอะไรคะ!” คิดอยู่กับตัวเองได้ไม่นานก็ต้องร้องลั่นขึ้นอย่างตกใจ เมื่อจู่ๆ คนข้างกายก็ขยับเข้ามาใกล้ ซ้ำยังคว้าเธอเข้าไปกอด อย่างไม่คิดจะบอกกล่าวให้ได้ตั้งตัวเตรียมใจ

“อุ่นขึ้นไหม” คเชนทร์แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงร้องที่มาพร้อมสายตาไม่พอใจของคนข้างๆ ถ้าให้เขาเลือกระหว่างสายตาไม่พอใจ กับมองดูเธอหนาวจนช็อกไปต่อหน้าต่อตา แน่นอนว่าเขาเลือกอย่างแรกอย่างไม่ต้องสงสัย

หนาวจนปากสั่นขนาดนี้ยังมีแรงตวัดตามามองค้อนกันได้คงไม่น่าห่วงเท่าไหร่ ที่ห่วงคงเป็นเนื้อตัวที่ตอนนี้เย็นจัดจนน่ากลัว

“อะ...อุ่นค่ะ”

หากเป็นเวลาปกติเธอคงรีบพาตัวเองออกมาจากอ้อมกอดของเขาแล้ว แต่นี่...เพราะเธอกำลังหนาวจนปากสั่น และด้วยสภาวะแบบนี้ เลยจำต้องยอมรับความช่วยเหลือของเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ไม่อาจเลี่ยงได้จริงๆ

“อดทนหน่อย อีกเดี๋ยวฝนก็น่าจะหยุดตกแล้ว” เขาพยายามปลอบ แม้จะรู้แก่ใจดีว่าสภาพอากาศแบบนี้ คงไม่มีทางที่ฝนจะหยุดตกง่ายๆ แต่หากจะให้บอกไปตามความจริงก็กลัวคนในอ้อมกอดจะกลัวไปกันใหญ่ เท่าที่เห็นอยู่ตอนนี้ เธอก็เหมือนจะกลัวมากพออยู่แล้ว ไม่จำเป็นที่เขาจะต้องไปเพิ่มเติมอะไรไปมากกว่านี้

“คะ...คุณราม อ้อนหนาว...”

“แข็งใจหน่อย อ้อน นี่! ได้ยินไหม!” แต่ดูเหมือนร่างกายของแก้วเจ้าจอมจะเริ่มรับไม่ไหว เธอเริ่มมีอาการเพ้อ บวกกับเขาที่เพิ่งจะสังเกตุ ว่าเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่อยู่มันเปียกชุ่มไปหมด เพราะอย่างนี้เขาถึงได้ตัดสินใจทำบางสิ่ง ที่น่าจะพอแก้ไขสถานการณ์ตรงหน้า

“จะ...ทำอะไรคะ” แม้จะหนาว แต่ก็ยังพอเหลือสติอยู่บ้าง จึงได้ร้องถาม เมื่อจู่ๆ เจ้าของอ้อมกอดอุ่นทำบางสิ่งกับเนื้อตัวเธอ

“ถอดเสื้อผ้าออก ไม่งั้นเราคงได้หนาวตายกันอยู่ตรงนี้!” เขาไม่ได้จะฉวยโอกาส แต่ก็คิดหาวิธีอื่นไม่ได้แล้วนอกจากวิธีนี้เท่านั้น

ยังไงก็ต้องลองดูก่อน ส่วนจะได้ผลหรือไม่ค่อยว่ากันอีกที!

“อื้อ ไม่เอานะคะ ไม่ถอด!” เธอไม่โอเคกับสิ่งนี้ อย่างไรก็ไม่อยากเปลือยเปล่าต่อหน้าเขา!

“อย่าดื้อ!” แต่เหมือนอีกคนจะไม่อยากให้ความร่วมมือสักเท่าไหร่ เดือดร้อนเขาที่ต้องดุ ก่อนจะจัดการถอดเสื้อผ้าทั้งของตัวเองและของเธอออกจนหมด โชคดีที่ตอนนี้ตะวันลาลับฟ้าไปแล้ว

ไม่อย่างนั้นสถานการณ์คงเลวร้ายมากกว่านี้!

และเขาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง!