บทที่ 15
1325 คำ
พ่อเลี้ยงภูตะวัน บทที่ 15
ก๊อก ก๊อก หลังจากที่ถูกเธอไล่ออกจากห้องก็หลายชั่วโมงแล้วยังไม่เห็นเธอออกมาจากห้องเลย เขาก็เลยมาเรียกดู
"ออกมากินข้าว"
"ไม่หิว!"
"สายขนาดนี้จะไม่หิวได้ยังไง วันนี้ผมทำกับข้าวให้ออกมาสิ"
"ไป!" เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเห็นขนาดนั้น คิดแล้วก็อยากร้องไห้
"ถ้าไม่ออกมาจะพังประตูเข้าไปแล้วนะ"
"จะไปไหนก็ไป!"
"ผมยังไม่เห็นหรอก"
"ไม่ต้องมาโกหก"
"จะออกมาดีๆ หรือจะให้พังประตูเข้าไป"
"ไม่ออก!" จบคำพูดพลอยไพลินก็ดึงหมอนขึ้นมาปิดหูตัวเองไว้
แกร็ก!
"........." หญิงสาวได้ยินเสียงคนข้างนอกใช้กุญแจเปิดเข้ามาก็รีบขยับหมอนออกเพื่อมองไปดู "ออกไปนะ!" เธอไม่พูดเปล่ายังจับหมอนที่ปิดหูอยู่เมื่อสักครู่เขวี้ยงใส่คนที่ยืนอยู่หน้าประตู ..แต่เขาก็รับมันได้ทัน
"ไม่เห็นมันน่าอายตรงไหนเลย น่ามองจะตาย"
"ไอ้บ้า! ไอ้เลว!"
"ก็ตัวเองอยากนอนดิ้นเองทำไมล่ะ ทีหลังก็ระวังหน่อยสิ"
"งื้ออออ" คนตัวเล็กคว่ำหน้าลงกับที่นอนก่อนจะเอาผ้าห่มขึ้นมาปิดคลุมทั้งตัว
"เดี๋ยวจะไปตักน้ำมาไว้ให้ใช้ หิวก็ออกไปทานแล้วกัน อาหารทำไว้ให้เสร็จแล้ว" วันนี้ที่จริงจะใช้งานเธอหน่อย แต่พอเห็นสภาพนี้แล้ว..คงต้องได้ทำเองอีก
หลังจากที่อีกฝ่ายออกไป พลอยไพลินก็รีบเดินออกมาดูว่าเขาไปแล้วจริงไหม สายขนาดนี้ทำไมจะไม่หิว สองวันมานี้กินข้าวไม่อิ่มท้องเลย
เข้ามาถึงในครัวเธอก็เปิดดูอาหารที่เขาเอาฝาชีครอบไว้
นี่อาหารฝีมือเขาเหรอ? ทำไมหน้าตามันดูดีจัง แสดงว่าเขาทำอาหารเป็นงั้นเหรอ ..เธอไม่รอช้าเอาช้อนมาตักชิมดู อาหารก็พอกินได้ ที่แน่ๆ คืออร่อยกว่าเธอทำเยอะเลย ..เขาทำอาหารเป็นทำไมไม่ทำแต่ทีแรกทำไมต้องใช้เธอด้วย
ทานข้าวจนอิ่มพลอยไพลินก็มาเข้าห้องน้ำต่อ โอ๊ยทำไมปวดหนักตอนนี้เนี่ย น้ำก็ไม่เหลือด้วย เพราะเมื่อคืนนี้เธอใช้น้ำจนหมด
เขาจะมาง่ายไหม..ไม่ไหวแล้ว หญิงสาวตัดสินใจเข้าไปใช้ห้องน้ำก่อน และจังหวะที่เธอกำลังปลดทุกข์อยู่นั้นก็ได้ยินเสียงคนเดินมา
"นายตะวัน.. นายตะวัน.."
"อืม"
"ฉันทำธุระอยู่แต่อยากได้น้ำด้วย"
"ก็เปิดประตูสิ"
"เปิดไม่ได้"
"ทำไม"
"ก็ฉัน.....อยู่"
"อะไรอยู่"
"ทำไมต้องให้พูดด้วย เอาน้ำวางไว้ตรงนั้นแหละ แล้วนายก็ไปไกลๆ เลย" พลอยไพลินทิ้งจังหวะไว้ระยะหนึ่ง ไม่ได้ยินเสียงคนที่อยู่หน้าประตูแล้วเธอก็ลุกมาเปิดดู
กึก.. หญิงสาวยกเอาน้ำลากเข้ามาในห้องน้ำ แต่ตรงที่เป็นธรณีประตู ของห้องน้ำเธอต้องใช้แรงยกมันขึ้น
"เดี๋ยวช่วย"
"กรี๊ดด" ทีแรกคิดว่าเขาไปไกลแล้ว แต่ไม่คิดว่าเขาจะแอบอยู่แถวนี้ พอเห็นว่าเธอยกลำบากภูตะวันก็เลยเดินเข้ามาจะช่วย "ออกไปนะ!"
"อื้อหือ..." ตอนที่เขาโผล่หน้าเข้าไปในห้องน้ำกลิ่นนี่โชยมาเลย
"ออกไป!!" เรื่องเมื่อเช้ายังอายอยู่เลย นี่ยังต้องมาอายเรื่องนี้อีกเหรอ
ออกจากห้องน้ำมาเขาก็อดขำไม่ได้
หลังจากที่ชำระร่างกายเสร็จ พลอยไพลินก็ออกมา จังหวะที่เดินออกจากห้องน้ำเธอรีบเดินตรงเข้าห้องนอนไปเลย ไม่มองหาด้วยว่าเขาอยู่มุมไหนของบ้าน
จนถึงช่วงค่ำของวันนั้น..
แกร็ก..แกร็ก... ชายหนุ่มหมุนลูกบิดประตูดูแต่ก็เปิดไม่ได้เพราะเธอล็อกจากทางด้านใน
"วันนี้ไม่ให้อยู่เป็นเพื่อนเหรอ"
เงียบ
"ถ้างั้นฉันนอนห้องนี้นะ"
คนในห้องยังคงเงียบอยู่ ใครจะกล้าให้เขาเข้ามา ยังอายเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่เลย
เราอยู่ที่นี่มาสองวันแล้วสินะ วันละหนึ่งล้าน สองวันก็สองล้าน รวยมากหรือไงจ้างคนเฝ้าบ้านวันละหนึ่งล้านบาทเลยนะ
"150 ล้าน" แต่พอคิดถึงตัวเงินที่พี่ชายเป็นหนี้ ก็เริ่มหายใจไม่ทั่วท้องอีกแล้ว ภาวนาขออย่าให้พี่เป็นหนี้เพิ่มเลย
ก๊อกแก๊ก จังหวะที่กำลังนอนคิดอยู่ก็ได้ยินเสียงดังนอกหน้าต่าง
"นาย..นาย..นายตะวัน" ยังไงก็ต้องเรียกชื่อเขาไว้ก่อนเผื่อเป็นเขา แต่ด้านนอกก็เงียบไม่มีเสียงตอบเลย "นายตะวัน!" พลอยไพลินใช้เสียงเรียกดังขึ้น
"อะไร" คนที่นอนอยู่อีกห้องเปิดประตูออกมา
"เสียงที่หน้าต่างไม่ใช่เสียงของนายเหรอ"
"จะมีเสียงอะไรล่ะไม่เห็นได้ยิน"
"กรี๊ดด" ยิ่งเขาบอกว่าไม่ได้ยินเธอก็ยิ่งกลัว เพราะหน้าต่างติดกันอยู่แบบนั้นเขาต้องได้ยินเสียงสิ พลอยไพลินรีบมาเปิดประตูห้อง "เข้ามาสิ"
"จะให้นอนด้วยเหรอ"
"ก็บอกให้เข้ามาไง"
ชายหนุ่มก้าวเท้าเข้าไปในห้อง แล้วก็เดินตามเธอไปจนถึงที่นอน
"นอนห่างๆ ด้วย"
วันนี้เขาไม่มีปากเสียง เธอให้นอนห่างๆ เขาก็นอนลงตรงพื้นห่างจากที่นอนเล็กน้อย
ก๊อกแก๊ก
"เสียง?" พยายามกลั้นใจให้นอนหลับแล้วแต่พอได้ยินเสียงเหมือนเมื่อครู่เธอก็รีบขยับเข้ามาหาคนที่นอนอยู่นอกที่นอนปิคนิค "นายหลับหรือยัง นายได้ยินเสียงเมื่อกี้ไหม"
"ไม่เห็นได้ยินเสียงอะไรเลย"
"กรี๊ดด" มันยิ่งทำให้เธอกลัวจนกระโดดขึ้นไปนอนทับร่างของเขา
"หือ?" ภูตะวันยกศีรษะมองดูคนที่นอนทับร่างกายของเขาอยู่ เธอกลัวขนาดนี้เลยเหรอ
"มองอะไร" ถึงแม้มันจะมืดเธอก็พอสัมผัสได้ว่าเขามองมาที่เธอ
"รู้ไหมว่าตัวเองหนัก"
"ถ้างั้นก็ขยับไปนอนที่นอนด้วยกัน"
"ก็เธอเองไม่ใช่เหรอบอกให้นอนห่างๆ"
"ไม่ต้องพูดมากได้ไหม"
เขายอมขยับตามมานอนบนที่นอนปิคนิคด้วยกัน
"นายอย่าเพิ่งหลับก่อนฉันนะ"
"คนทำงานเหนื่อยๆ จะไม่ให้หลับได้ยังไง"
"ก็ฉันกลัวนี่"
ได้ยินว่าเธอกลัว มือหนาก็ยื่นไปโอบร่างของเธอไว้ ถ้าอยู่ในเหตุการณ์ปกติเธอคงถีบเขาเข้าให้แล้ว แต่นี่เธอนอนนิ่ง
"นาย นาย" นอนไปสักพักก็ได้ยินเสียงเขาหายใจแบบสม่ำเสมอเหมือนเขาหลับไปแล้ว เธอต้องรีบสะกิดให้เขาตื่นเพราะว่าตัวเองยังนอนไม่หลับ
"อืมม แล้ววันนี้จะได้นอนไหม"
"ฉันก็บอกแล้วไงว่าให้ฉันหลับก่อน"
"เธอไปเรียนต่อต่างประเทศได้ยังไงขี้กลัวขนาดนี้"
"ถ้าอยู่ในเขตชุมชนฉันไม่กลัวหรอก แต่นี่มันอยู่ในป่า"
"ทำไมต้องกลัวในป่าด้วย"
"ตอนเด็กๆ ฉันถูกพี่ชายแกล้ง หลอกพาเข้าไปในป่าแล้วทิ้งไว้คนเดียว กว่าผู้ใหญ่จะตามเจอ..." เรื่องนี้เธอไม่คิดจะเล่าให้ใครฟังเลย แต่ทำไมถึงอยากเล่าให้เขาฟังก็ไม่รู้ เด็กคนหนึ่งที่หลงอยู่ในป่าต้องอยู่ในนั้นทั้งคืนคนเดียว แถมในคืนที่ฝนตกด้วย พอพ่อรู้ว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของพี่ชาย พ่อก็ตีเขาจนเขาเกลียดเธอ แต่ถึงแม้เกลียดแค่ไหนก็ไม่น่าจะให้เธอมาทำงานใช้หนี้ที่ตัวเองก่อขึ้นมา เห็นแก่ตัวที่สุด ทำไมเธอต้องเกิดมาเป็นพี่น้องร่วมท้องเดียวกันกับคนที่เห็นแก่ตัวแบบนี้ด้วย
?ชะนีติดมันส์ @มัดหมี่
- ผู้เขียน
