สิเน่หารัก ข้ามขอบฟ้า

Episode 10

เพียะ!!!

มือไวกว่าความคิดเมื่อฝ่ามือบางกระทบเข้าที่ใบหน้าของบาสเตียนในทันทีที่เขาพูดจบ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าดูถูกเธอแบบนี้มาก่อน แต่เขาคนที่เพิ่งรู้จักได้แค่ไม่กี่วัน กลับมาตัดสินว่าเธอเป็นคนแบบนั้น

"ถึงฉันจะทำแบบนั้นจริงๆ คุณก็ไม่มีสิทธิ์ต่อว่าหรือห้ามฉัน!"

"ในที่สุดยอมรับแล้วสินะ แต่จำไว้ว่าผมจะขัดขวางทุกวิถีทาง"

"ถึงคุณจะขวางฉันได้ แต่คุณขวางเซนไม่ได้หรอก" ยิ่งเขาโกรธเธอก็ยิ่งยั่วให้เขามีอารมณ์คุกรุ่นขึ้นไปอีก

"เลว! ร่าน! ไร้ยางอาย!"

"มันจะมากเกินไปแล้วนะ!" มินธิราเดือดจัด เธอยกมือขึ้นหมายจะตบเข้าที่ใบหน้าของเขาอีกครั้ง แต่บาสเตียนกลับเบี่ยงตัวหลบ พร้อมกับคว้าข้อมือเธอไว้แล้วกระชากจนร่างบางลอยหวือไปปะทะกับหน้าอกกว้าง

กลิ่นกายและสัมผัสใกล้ชิดของบาสเตียน ส่งผลให้หัวใจของมินธิราเต้นไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าร้อนผะผ่าว ร่างกายก็รุ่มร้อนเหมือนอยู่ในกองเพลิง

"คุณจะทำอะไร" หญิงสาวถามด้วยเสียงสั่นเครือ เมื่อเขาบีบข้อมือของเธอแน่นขึ้น พร้อมกับก้มหน้าลงมาใกล้ จนจมูกโด่งๆ แทบจะแตะกับแก้มที่เริ่มจะเปลี่ยนเป็นสีแดง แต่แล้วเขาก็ผลักจนเธอล้มลงไปนั่งกับพื้น

"คิดว่าฉันจะพิศวาสเธอหรือไง" บาสเตียนยิ้มหยันก่อนจะเดินหนีออกไปจากห้องครัว มินธิราได้แต่นั่งใจเต้นโครมครามอยู่กับพื้นไม่กล้าลุกขึ้นยืน เพราะการกระทำของเขาเมื่อครู่นี้ ทำเธอแข้งขาสั่นพั่บๆ และอ่อนแรงไปหมด

หลังจากบาสเตียนกลับขึ้นห้องไปแล้ว มินธิราก็นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่นานพอสมควร แล้วจึงค่อยลุกขึ้นถอดผ้ากันเปื้อนที่สวมออก จากนั้นก็กลับเข้าห้องนอนของตัวเองเพื่ออาบน้ำแล้วจะได้เข้านอน

ทางด้านบาสเตียนที่กำลังนั่งหน้าเครียดอยู่ที่โต๊ะทำงาน เขาตั้งใจว่าจะกลับขึ้นมาดูงานต่อ นั่นก็คือการเลือกแบบเครื่องประดับคอลเล็กชันใหม่ ที่จะผลิตและเปิดจำหน่ายในไตรมาสหน้า

แต่พอจะเข้าสู้โหมดทำงานกลับไม่มีสมาธิ เพราะจิตใจของเขากำลังว้าวุ่น เพียงเพราะได้กอดร่างนุ่มนิ่มซึ่งดูเหมือนจะซ่อนรูปอยู่ไม่น้อย กลิ่นกายของเธอช่างหอมละมุนนักในยามที่ได้ใกล้ชิด แม้จะเพียงเศษเสี้ยวนาทีแต่กลิ่นนั้นยังติดอยู่ที่ปลายจมูกไม่หาย เป็นกลิ่นที่พิเศษยิ่งนัก แม้กระทั่งเธอคนนั้นก็ยังไม่มีกลิ่นพิเศษเช่นนี้ แต่แล้วความคิดดังกล่าวก็หายไป เพราะเมื่อหวนนึกถึงเธอคนนั้น ก็ถูกอดีตอันแสนเจ็บปวดเข้าครอบงำทันที

มินธิราอาบน้ำเสร็จก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาหน่อย เธอหวีผมแล้วรวบขึ้นไปมัดลวกๆ และอยู่ๆ ก็นึกอยากจะวาดรูปขึ้นมา จึงเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบกระเป๋าเก็บอุปกรณ์สำหรับวาดภาพ ออกมาวางกับพื้นที่ปูด้วยพรมอย่างดี

ตีสามกว่าทุกอย่างเงียบสงัด อากาศในยามใกล้จะรุ่งสางค่อนข้างเย็น บาสเตียนที่ไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้จึงออกจากห้องนอนของตัวเอง เขาแวะห้องลูกสาวตัวน้อยครู่หนึ่งก็กลับออกมา แล้วเดินลงบันไดอย่างไร้จุดหมาย จนสุดท้ายมารู้ตัวอีกทีก็ยืนอยู่หน้าห้องของมินธิราเรียบร้อยแล้ว

ชายหนุ่มยืนมองอย่างชั่งใจ ก่อนจะเห็นแสงสว่างจากภายในห้องลอดผ่านช่องประตูด้านล่างออกมา และด้วยความที่มือไวกว่าความคิด เขาจึงลองบิดลูกบิดประตูดู ปรากฏว่ามันไม่ได้ล็อก

บาสเตียนค่อยๆ ผลักประตูเข้าไปอย่างเบามือ สายตาคมมองหาเจ้าของห้องที่น่าจะนอนอยู่บนเตียงเป็นอันดับแรก ทว่าบนเตียงกลับว่างเปล่า เขาจึงขยับเข้าไปแล้วมองไปรอบห้อง ก่อนจะเห็นร่างบางนอนขดอยู่บนพื้นข้างๆ เตียง รอบตัวของเธอเต็มไปด้วยกระดาษที่มีทั้งกระดาษเปล่า และกระดาษที่มีภาพวาดสวยงาม

...ฝีมือเธอวาดเองงั้นเหรอ? ... ชายหนุ่มถามตัวเองในใจ ขณะหยิบภาพดอกไม้ที่วาดยังไม่สมบูรณ์นักขึ้นมาดู ก่อนจะแอบเอาภาพวาดนั้นติดมือกลับออกไปจากห้องด้วย

รุ่งเช้าของวันใหม่ สภาพอากาศวันนี้มีฝนโปรยปรายลงมา ทำให้คนที่กำลังหลับอยู่ไม่อยากตื่นเอาเสียเลย แต่แล้วก็ต้องรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกหนาวๆ ก่อนจะพบว่าตัวเองนอนอยู่ข้างเตียง

"อ้าว! นี่เราไม่ได้นอนบนเตียงหรอกเหรอ มิน่าล่ะหนาวจัง" มินธิราขยับตัวจะลุกขึ้นไปนอนต่อบนเตียงก็รู้สึกปวดเมื่อยไปตามตัว เพราะนอนบนพื้นพรมมาทั้งคืน

"ขอนอนต่ออีกหน่อยแล้วกัน" วันนี้เป็นวันหยุดอีกวัน มินธิราจึงสามารถหลับต่ออีกได้ เธอซุกตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มและล้มหัวลงหมอนแล้วก็หลับปุ๋ยไปในทันที

จนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบเที่ยง หญิงสาวได้ยินเสียงเคาะประตูจึงสะดุ้งตื่น ครู่หนึ่งก็มีเสียงดังแว่วเข้ามาในห้อง

"อลิซ แดดดี้บอกแล้วไงว่าไม่ให้กวนมินนี่ วันนี้เป็นวันหยุดของเธอนะ"

"ก็หนูอยากเล่นกับมินนี่นี่คะ เล่นกับมินนี่สนุกกว่าเล่นกับแดดดี้ตั้งเยอะ"

"วันอื่นเล่นได้ แต่วันนี้ไม่ได้ค่ะ อลิซเข้าใจที่แดดดี้บอกหรือเปล่า"

"ไม่ค่ะ ยังไงหนูก็จะเล่นกับมินนี่"

มินธิรานอนฟังสองพ่อลูกทะเลาะกัน จึงตัดสินใจลุกจากที่นอน เธอใช้มือสางผมอย่างลวกๆ ก่อนจะเดินไปเปิดประตู

"อ้าว! อลิซนี่เอง เมื่อกี้มินนี่เข้าห้องน้ำอยู่น่ะค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ" พี่เลี้ยงสาวแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินที่พ่อลูกทะเลาะกัน

"มินนี่! อลิซอยากเล่นกับมินนี่ค่ะ มินนี่ออกไปเล่นกับหนูได้ไหมคะ" หนูน้อยเขย่ามือพลางส่งสายตาออดอ้อน

"อลิซ! แด๊ดบอกว่าไม่ให้กวนมินนี่ไงคะ" เสียงดุๆ ของบาสเตียนดังขึ้น ทำเอาสองสาวต่างวัยถึงกับสะดุ้งโหยง

"ไม่เป็นไรค่ะ งั้นมินนี่ขอเวลาสักสิบห้านาที เดี๋ยวมินนี่ตามออกไปนะคะ" มินธิราบอกกับเจ้านายหนุ่ม ก่อนจะก้มลงคุยกับอลิซ

"ก็ได้ค่ะ อลิซจะไปดูการ์ตูนรอนะคะ"

"ค่ะ คนเก่ง"

อลิซวิ่งกลับไปที่ห้องนั่งเล่น ปล่อยให้ผู้ใหญ่สองคนยืนเผชิญหน้ากันตามลำพัง มินธิรายังโกรธเขาเรื่องเมื่อวานอยู่จึงรีบถอยกลับเข้าห้อง แต่บาสเตียนก็รีบเรียกเธอไว้ก่อนประตูห้องจะปิดลง

"มินธิรา! เดี๋ยวผมจะเพิ่มเงินเดือนให้แล้วกัน" พูดจบเขาก็รีบเดินออกไปจากบริเวณหน้าห้องของหญิงสาวทันที

มินธิราเล่นกับอลิซจนถึงบ่ายแก่ๆ จนกระทั่งโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น พอเห็นว่าเป็นสายจากเมืองไทยโทร.เข้ามา จึงขอตัวออกไปรับโทรศัพท์ที่ด้านนอก