"หึ...ถึงกูยิงพวกมึงสองคนตายตอนนี้ ก็ไม่มีใครทำอะไรกูได้หรอก พวกมึงรู้จักพ่อกูน้อยไปซะแล้ว"
"งั้นเอ็งก็คงรู้จักข้าน้อยไปแล้วเหมือนกันไอ้หนุ่ม วางปืนลงซะก่อนที่เอ็งจะไม่มีเงาหัว!" ทันทีที่ชายหนุ่มพูดจบ ก็มีน้ำเสียงเฉียบขาดดังขึ้นจากด้านหลัง กำนันอุดมเดินเข้ามาคั่นตรงกลางระหว่างทั้งสองฝ่าย ก่อนจะหันหน้าไปเผชิญกับลูกชายของนายอำเภอที่ถือปืนอยู่ และใช้สายตาดุดันกดดันให้อีกฝ่ายวางปืนลง
"ข้าจะให้โอกาสเป็นครั้งสุดท้าย นับหนึ่งถึงสามเมื่อไหร่หากเอ็งไม่วางปืนลง ก็อย่าหาว่าข้ารังแกเด็กก็แล้วกัน" เสียงเหี้ยมและแววตาของกำนันทำให้อีกฝ่ายถึงกับผงะ ปืนที่ถือในมือส่ายไปส่ายมา
"หนึ่ง...สอง..." กำนันเค้นเสียงนับอย่างใจเย็น มนัสวินที่ยืนด้านหลังสัมผัสได้ถึงคลื่นแห่งพลังอำนาจที่แผ่ออกมาจากตัวของกำนันผู้นี้
"วางปืนลงซะไอ้ลูกชั่ว!" กำนันอุดมนับยังไม่ถึงสาม ก็มีเสียงตะโกนดังมาจากนายอำเภอที่วิ่งเข้ามาหาลูกชาย
