เช้าวันจันทร์เป็นวันเริ่มต้นการทำงาน ที่บาสเตียนไม่มีสมาธิเอาเสียเลย เพราะเขาเอาแต่คิดถึงมินธิรา ในช่วงค่ำคืนที่ผ่านมาก็นอนคิดถึงแต่ใบหน้าของเธอ และเช้านี้ก็ยังนึกถึงแต่เธอ ซึ่งนั่นก็เป็นผลจากที่เขาได้คุยกับเซนเมื่อวานนี้
เหตุการณ์ก่อนหน้านี้...
นัยน์ตาสีฟ้าทอดมองออกไปยังนอกหน้าต่างห้องทำงานที่อยู่บนชั้นสองของบ้าน ทิ้งให้คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามคุยอยู่คนเดียว และเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใดๆ เซนจึงได้แต่นั่งมองเพื่อนด้วยความประหลาดใจ
กาแฟร้อนๆ ที่วางอยู่ตรงหน้าก็เริ่มเย็นจนควันที่ลอยกรุ่นขึ้นมาจางหายไป โดยที่เจ้าของแก้วกาแฟนั้นไม่มีทีท่าว่าจะแตะต้องมันเลยแม้แต่น้อย เซนรู้สึกเสียดายจึงยกแก้วขึ้นมาดื่มเสียเองแล้ววางลงที่เดิม เสียงของแก้วกระทบกับจานรองเบาๆ จึงเรียกความสนใจของสายตาคู่นั้นที่เหม่อมองออกไปไกล ให้หันกลับมาที่สิ่งของและคนที่อยู่ตรงหน้าได้
"เอ่อ...โทษที มัวแต่คิดอะ
