“ท่านอ๋องน้อย” เสิ่นอี้หานและคนสนิทของมู่หยางจินอย่างฉู่เซียวเฉิงและฉู่เซียวเฉินยืนขึ้นต้อนรับเขาทันที
“อี้ซูเม่ยมาหาข้า ไม่ได้มีธุระสำคัญใด”
“นางชอบท่านอ๋องน้อยใช่หรือไม่” ทุกคนในห้องหันไปมองเสิ่นอี้หาน ไม่คิดว่าเขาจะถามคำถามนี้กับท่านอ๋องน้อยของพวกเขา
“ใช่ แต่ข้าไม่ชอบนาง”
“เยว่เยว่รู้เรื่องนี้หรือไม่”
“รู้ เรื่องอี้ซูเม่ยข้าจัดการได้ เรามาคุยเรื่องหลู่จื่อเทาดีกว่า คนพวกนั้นมีความเคลื่อนไหวอะไรบ้าง” มู่หยางจินกล่าวถึงอี้ซูเม่ยอย่างไม่ให้ความสนใจ ตอนนี้สิ่งที่เขาสนใจมีเพียงเรื่องจัดการหลู่จื่อเทาเท่านั้น
“เราสืบได้แล้วขอรับ ตอนนี้หลู่จื่อเทาอยู่ที่หอคณิกาสุ่ยฮวาแน่แล้ว ตอนนี้พวกมันวางกำลังคุ้มกันแน่นหนามากขึ้น ข้าบอกให้คนของเราที่แผงตัวอยู่รอฟังคำสั่งแล้วขอรับ” ฉู่เซียวเฉิงรายงานข่าวที่สืบมาได้
“พวกมันอยู่ในนั้นได้ไม่นานหรอก”
“ท่านอ๋องน้อยคงอยากถล่มหอคณิกาสุ่ยฮวาให้ราบเสียตอนนี้
