“เป็นห่วงพี่หรือ” มู่หยางจินจ้องเข้าไปในดวงตาของเสิ่นเยว่เอ๋อร์พร้อมกับยิ้มหวานให้นาง เสิ่นเยว่เอ๋อร์เขินอายที่เขายังมีอารมณ์มาทำเจ้าชู้ใสนางอีก จึงกลบเกลื่อนความอายด้วยการคีบปลานึ่งใส่ปากเขาแก้เขิน
“พี่ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้เรารู้ตัวคนเบื้องหลังและผู้สมรู้ร่วมคิดแล้ว เพียงแต่พี่มีเรื่องให้เจ้าทั้งสองช่วย” มู่หยางจินจับมือของเสิ่นเยว่เอ๋อร์มากุมไว้ เขาอยากให้นางฟังเขาและเชื่อเขา เขาไม่อยากให้มีเรื่องผิดพลาดเกิดขึ้นจนทำให้คนที่เขาห่วงใยต้องตกอยู่ในอันตราย
“พวกท่านอยากให้ข้ากับพี่หญิงทำสิ่งใดหรือขอรับ” เสิ่นหานจิ้งถามขึ้นอย่างสงสัย วันพรุ่งนี้ที่พวกเขาจะออกจากจวนดูท่าจะไม่ใช่การออกไปท่องเที่ยวชมเมืองเสียแล้ว
“พี่อยากให้เจ้าทั้งสองดูแลกันและกันอยู่ที่หออวิ๋นเทียน เซียวเฉินจะคอยดูแลพวกเจ้า อย่าออกไปไหน พี่วางคนคุ้มกันพวกเจ้าไว้ที่นั่นแล้ว ทำตัวให้เหมือนปกติ กินดื่มและชื่นชมการแสดงที่นั่น เราอ
