มู่หยางจินยังคงฝัน หากแต่ในฝันของเขากลับได้ยินเสียงของเสิ่นเยว่เอ๋อร์ที่เรียกเขาอยู่ เขามองเห็นตัวเองที่เติบโตขึ้นในวัยนี้และเห็นมือของใครบางคนที่ยื่นออกมาจากกลุ่มควันเบื้องหน้า เขาคิดว่าเป็นนาง แต่ร่างเงาในกลุ่มควันนั้นช่างเรือนรางเหลือเกิน และเขามองไม่ชัดเจนนัก ในใจของเขารู้เพียงแค่ว่าเขาต้องจับมือนั้นไว้ให้ได้ มู่หยางจินเดินเข้าหากลุ่มควันนั้นในทันที หากแต่มันก็ลอยห่างออกไปพร้อมกับมือเรียวบางนั้นก็ห่างออกไปเรื่อยๆเช่นกัน เขาจึงออกแรงวิ่งไล่ตาม จิตใต้สำนึกบอกกับเขาว่าหากเขาคว้าจับมือนั้นไว้ไม่ได้ เขาจะไม่มีทางได้จับมันอีกเลย มู่หยางจินจึงวิ่งสุดกำลังและในที่สุดเขาก็คว้าจับมือนั้นได้ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกตัวตื่นจากความฝันและพบว่ามือที่เขากุมไว้คือมือของเสิ่นเยว่เอ๋อร์นั่นเอง
“เยว่เยว่! เยว่เยว่!” เขาสะลึมสะลือรู้สึกเวียนหัวจากพิษไข้ ในขณะที่ยังกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่นั้นเขาก็เอาแต่เรียกนางด้
