วิศวะตัวร้ายพ่ายรักยัยเด็กแสบ

บทที่ 3 เอาคืน

คิดจะไล่ต้อนฉันให้จนมุมพี่แกคิดผิดแล้ว รู้จักความแสบของเมษาน้อยเกินไปเคยยอมแพ้ใครที่ไหน พี่ดีเดย์อะไรนั่นเดี๋ยวได้รู้ว่าฉันจะเอาคืนพี่เขาแบบไหน ตอนนี้แกล้งยอมให้ตายใจไปก่อน ฉันแอบคิดในใจและยิ้มสะใจที่เย็นนี้ก็จะถึงเวลาที่ฉันจะเอาคืนบีบบังคับฉันดีนักได้เห็นดีกัน

"เมษา อันดา เย็นนี้พวกแกมีนัดที่ไหนไหมไปหาอะไรกินกัน" เสียงสดใสของยัยน้ำใสเวลาพูดถึงของกิน

"ฉันไม่ว่างแก วันหลังค่อยนัดกันใหม่ได้เปล่าวะวันนี้จะต้องไปจัดการอะไรนิดหน่อย" ฉันบอกสองคนนั้นที่จ้องหน้ารอคำตอบ สายตาสองคนนั้นกดดันฉันกลายๆ

"แกจะไปไหนอย่าบอกนะว่ามีนัดกินข้าวกับหนุ่มหล่อ เจอกันไม่กี่ครั้งถึงกับจะไปออกเดตกันแล้วเหรอ" น้ำใสมันทำหน้าล้อเลียนและแซวขึ้นเหมือนกับรู้ว่าฉันมีนัดกับใครอย่างนั้นแหละ

"นั่นสิเห็นจิกกัดพี่เขาบ่นไม่ชอบอย่างโน้นอย่างนี้ ไม่ชอบผู้ชายปากไม่ดี แต่ไหนวันนี้จะไปด้วยกันซะแล้ว เมื่อกี้ยังแยกเขี้ยวใส่กันอยู่เลย" อันดาโพล่งขึ้นมาอีกคน เข้ากันเป็นปี่เป็นขุ่ยกับยัยน้ำใส ทำไมเพื่อนฉันถึงคิดว่าฉันนัดกับพี่คนนั้น ฉันจำใจต่างห่างมันจะได้จบๆพี่เขาจะได้ไม่ตามมาวอแวเรียกค่าเสียหายเรื่องรถ

"เดตบ้าเดตบออะไร ฉันแค่ชดใช้ค่าเสียหายเรื่องรถที่ฉันเล่าให้พวกแกสองคนฟังเมื่อเช้าไง แล้วพี่เขาก็รับปากว่าถ้าฉันเลี้ยงข้าวชดใช้ค่าเสียเขาจะไม่มาวุ่ยวายให้ฉันรำคาญตาอีก" ฉันไม่คิดจะปิดบังเรื่องนี้เพราะถึงไงสองคนนั้นก็คงดูออกเก่งเรื่องแกะรอยและปะติดประต่อเรื่อง

"จ้าาา...เชื่อว่าไปกินข้าวกับพี่เขาเพื่อไล่พี่เขาจริงๆนะ ฉันหวังว่าแกจะไล่พี่เขาได้จริงเหอะ" น้ำใสมันก็เข้าใจทิ้งประเด็นไว้ให้ฉันคิดอยู่ได้ ต้องไล่ได้สิเจอฉันเล่นขนาดนี้ ฉันไม่ได้คุยกับสองคนนั้นต่อเพราะต้องรีบออกเพื่อไปยังจุดนัดหมายที่ฉันส่งโลเคชั่นไปให้ เพราะทันทีที่ฉันเรียนเสร็จไลน์ฉันก็เตือนขึ้นว่ามีเพื่อนใหม่เพิ่มเข้ามา ไม่ใช่ใครที่ไหนผู้ชายหน้ากวนคนหนึ่งที่กลัวว่าฉันจะเบี้ยวไม่เลี้ยงข้าว กลัวที่ไหนล่ะกะอีแค่เลี้ยงข้าว เดี๋ยวได้กินข้าวสมใจอยากและจดจำอาหารมื้อพิเศษไม่ลืม แค่คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงข้างหน้า หัวใจฉันมันเต้นรัวดีใจอย่างบอกไม่ถูก ฉันขับรถมาจอดตรงที่นัดกันไว้ เห็นผู้ชายใส่เสื้อช็อปสีแดงยืนทำหน้าตึงหน้าเหวี่ยงเดินวนไปวนมาออกอาการหงุดหงิด สาวๆคนไหนส่งยิ้มอีพี่คนนั้นก็ไม่สน แถมมองตาขวางจนสาวๆต้องถอยดูจากอาการคงกำลังอารมณ์ขึ้น ฉันนั่งมองอยู่บนรถที่จอดเทียบอยู่ใกล้ๆ และหัวเราะขึ้นด้วยความสะใจ ก่อนจะเก็บอาการให้เป็นปกติเปิดประตูเดินลงไปหาพี่ดีเดย์ที่มองซ้ายมองขวาเหมือนคนกำลังหัวเสียถ้าเดาไม่ผิดน่าจะเป็นฉัน

"มาถึงนานแล้วเหรอคะทำไมไม่เข้าไปข้างในล่ะ มาเดินวนไปวนมาให้ร้อนทำไมคะ ทำไมไม่ไปหาพัดลมเย็นๆนั่งคะ" พี่ดีเดย์มองหน้าฉันหน้าตึงตาขวางจนฉันอยากจะหันหน้าหนีไปทางอื่นแล้วหัวเราะให้ลั่นไปเลย

"แน่ใจนะว่าจะเลี้ยงข้าวพี่ที่นี่จริงๆ" พี่เขาถามย้ำฉันพยักหน้าเป็นการย้ำให้พี่เขารู้ว่าที่นี่ไม่ผิดแน่ หน้าพี่เขาเริ่มแดงตาเริ่มเขียวปัด ฉันสะใจอย่างบอกไม่ถูกบอกให้ฉันเลี้ยงเองนะฉันไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะพาไปกินร้านหรูๆ พี่เขาก็ไม่ได้บอกด้วยต้องเลี้ยงดีๆ นี่มันดีมากๆสำหรับฉันและชอบกินส้มตำน้ำตก ข้าวข้างทางเพิงไม้ได้บรรยากาศสุดๆ

"ไม่หิวเหรอคะรีบเข้าไปสิคะเมษาหิวจะแย่แล้ว เห็นแล้วน้ำลายไหล" กินไม่เป็นล่ะสิคงเคยกินแต่ร้านใหญ่ๆพอมาเจอเพิงข้างทางไม่มีแอร์ มีแต่พัดลมถึงกับไปไม่เป็น

"ก็เดินนำเข้าไปสิครับเป็นเจ้ามือไม่ใช่เหรอ" ฉันเห็นรอยยิ้มตรงมุมปากของพี่เขา หรือฉันจะคิดมากไปเอง คุณชายอย่างเขาที่ไม่ปฏิเสธไม่งอแงจะไปร้านอื่นเหมือนที่ฉันคิดไว้ในตอนแรก หรือจะแค่เก็กกลัวเสียฟอร์มต่อหน้าฉัน ฉันเดินนำไปหาโต๊ะนั่งเอาตรงที่มันใกล้พัดลม เดี๋ยวจะหาว่าฉันใจร้ายใจดำ อันที่จริงคือตั้งใจนั่นแหละและอยากเห็นเขาหัวเสียมากกว่านี้ แต่มันไม่เป็นไปตามที่ฉันคลาดไว้เท่าไหร่นอกจากหน้าตึงๆของเขาซึ่งมันก็ปกติเหมือนที่เจอกันไม่มีอะไรมากกว่านั้น

"สั่งสิครับอยากกินอะไร" พนักงานที่ร้านเดินถือเมนูมาให้พี่เขาก็หยิบมาและยื่นมาให้ฉัน คงไม่รู้จักอาหารพวกนี้สินะไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรเลยต้องให้ฉันเป็นคนสั่งให้ เรื่องอะไรล่ะที่นัดมานี่คือตั้งใจจะแกล้งเขาถ้าสั่งเองมันก็ไม่สะใจ อยากตอแยหาเรื่องฉันดีนักฉันต้องทำให้พี่เขาเข็ดไปจนวันตาย

"พี่ดีเดย์อย่าลืมสิคะเมษาเป็นเจ้ามือเลี้ยง เมษาต้องให้เกียรติคนที่เมษาจะเลี้ยงเป็นคนเลือกอาหารที่เขาชอบสิ" เขามองหน้าฉันเหมือนกำลังด่าฉันในใจคงไม่คิดสินะว่าฉันจะมามุกนี้ดีสมน้ำหน้า

"แน่ใจนะว่าจะให้พี่เป็นคนสั่ง เธอมีอะไรที่กินไม่ได้ไหมล่ะ" ฉันได้แต่คิดในใจไม่ต้องมาห่วงฉันมากฉันกินได้สบายอยู่แล้วไม่งั้นคงไม่พามาที่นี่หรอกเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ รู้จักอาหารพวกนี้หรือเปล่าฉันอยากเห็นพี่เขาหน้าแตกจนได้อ้อนวอนขอให้ฉันช่วย ฉันยิ้มอย่างสบายใจรอดูอย่างใจจดจ่อรอหัวเราะเยาะสมน้ำหน้า

"พูดแล้วนะงั้นพี่ไม่เกรงใจ กำลังอยากแต่ไม่มีเพื่อนกิน น้องครับพี่ขอตำปูปลาร้าเผ็ดๆ น้ำตก ซกเล็ก ต้มแซบ เนื้อแดดเดียว ต้มกระดูกอ่อนหรือเป็นเอ็นแก้วมีไหม ซุปเปอร์ตีนไก่ ตำถั่วมาด้วย ลาบ ก้อย ต้มขมด้วยนะ ข้าวเหนียวขอสี่ก่อน ทุกอย่างขอแบบเผ็ดจัดๆ เร็วๆนะน้องพี่หิวมากดูหน้าพี่ผู้หญิงน่าจะหิวเอามากๆดูสิหน้าซีดเหงื่อออกสงสัยหิวจริง" จะไม่ให้ฉันหน้าซีดตกใจได้ยังไงนอกจากจะรู้จักแล้วยังสั่งแบบเผ็ดฉันกินได้ที่ไหน จะห้ามหรือเปลี่ยนกลัวจะเสียฟอร์มตั้งใจจะแกล้งเขาหนักๆ แต่ตอนนี้เหมือนฉันจะโดนสวนกลับบอกว่ากินไม่ได้เขาได้หัวเราะสะใจฉันกันพอดีได้แต่ยิ้มฝืนๆออกไป ฉันมองหน้าเขาที่ตีมึนใส่พร้อมรอยยิ้มกวนๆให้ฉันเจ็บใจเล่นๆ

"ได้ครับพี่จัดให้ด่วนทันใจเลยครับ" เด็กเสิร์ฟก็ขยันรับมุกไม่ถามเลยว่าพี่ผู้หญิงกินเผ็ดไหมเดินหนีไปอย่างเร็วทิ้งให้ฉันมองตาละห้อย และทำใจยอมรับชะตากำลังหรือว่าสวรรค์จะลงโทษฉันเข้าแล้ว ฉันอยากจะฆ่าพี่ดีเดย์ให้ตายคามือ

"อาหารมาแล้วครับน้องเมษาคงหิวมากกินก่อนได้เลย ดูสิหิวจนหน้าซีดอีกแล้ว" น้ำเสียงที่เหมือนจะเยาะเย้ยฉันอย่างพี่เขานี่นะจะห่วงกลัวว่าฉันจะหิว คงอยากเห็นหน้าฉันตอนกินสินะ คนอะไรนอกจากปากหมาแล้วยังเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ

"พี่ดีเดย์กินก่อนได้เลยเมษาไม่ค่อยหิว กินนิดๆหน่อยๆก็พอค่ะช่วงนี้เมษาไดเอทรู้สึกว่าอ้วนขึ้น" ฉันไม่ยอมจนมุมหาทางเอาตัวรอดจนได้

"ไม่เอาสิครับ มาด้วยกันต้องกินได้กันไหนบอกจะมาเลี้ยงไถ่โทษที่จูบตูดลูกชายพี่ ถ้าไม่กินพี่จะถือว่าเราไม่จริงใจที่จะเลี้ยงขอโทษพี่ อีกอย่างเมษาก็ตัวเล็กนิดเดียวของพวกนี้ไม่ทำให้อ้วนขึ้นหรอกครับ พี่ตักให้นะครับร้านนี้มีแต่ของอร่อยทั้งนั้น เมื่อก่อนพี่มากินบ่อยๆพี่ว่าของที่พี่สั่งมาเมษาคงชอบเหมือนพี่ ตามสบายครับ" ไม่พูดเปล่าตาพี่ดีเดย์จอมเล่ห์เหลี่ยมตักอาการรสจัดมาใส่จานให้ฉัน จัดแจงเรียบร้อยทุกอย่างไม่ถามสักนิดว่าฉันชอบกินไหม ที่ไม่ยอมพูดยอมเถียงยอมเปลี่ยนร้านเพราะเคยมานี่เอง ดูความร้ายกาจของอีพี่นั่นเหมือนอ่านใจฉันออกว่ากินเผ็ดไม่ได้ เพราะของที่อีตานั่นตักให้รสจัดทั้งนั้นดูจากสีสันยังสยอง ตายแน่เมษงานนี้คนที่โดนแกล้งกลับน่าจะเป็นเธอไม่ใช่อีพี่นั่น ที่นั่งตักอาหารเข้าปากทำหน้าฟินมีความสุขกับอาหารทุกจานเหมือนมันไม่เผ็ดอะไร

"กินสิครับหรือว่ารอพี่ป้อนครับ อยากให้ป้อนก็ไม่บอกนั่งเงียบพี่ก็ไม่รู้ที่แท้อยากหวานนี่เอง มามะเดี๋ยวป้อน คนสวยพี่ชอบป้อนมากหรือจะป้อนจากพี่ดีมันคงหวานขึ้นลองดูไหม" ใบหน้าทะลึ่งตึงตังอ้อล้อนั่นมันชวนหมั่นไส้

"ไม่ต้องค่ะเมษากินเอง อย่าหลงตัวเองให้มากที่มาเลี้ยงเพราะอยากให้พี่เลิกมาตอแย คนอะไรหลงตัวเองหน้าไม่อาย" เจอความหน้าด้านและคำพูดที่เข้าข้างตัวเองนึกว่าหล่อตายอยากจะอ๊วก ฉันอารมณ์ขึ้นปัดช้อนที่พี่เขาจะป้อนจริงออก ฉันตักอาหารเข้าปากโดยลืมนึกไปเลยว่ามันเผ็ดฉันกินไม่ได้ เพราะกำลังโมโหที่ถูกเขาพูดจายั่วยุจนลืมทุกอย่างว่าเขากำลังปั่น

"อุ๊บ!!" ความเผ็ดมันพุ่งขึ้นสมองรู้สึกหน้ากำลังร้อนผ่าวลามมาที่หูจมูกที่แสบร้อนอยากคลายก็กลัวเสียหน้าต้องฝืนกิน

"หึ หึ อากาศคงร้อนหรือไม่ก็คงเขินพี่มากดูสิหน้าแดงหูแดงหมดแล้วครับ" เสียงหัวเราะเยาะเย้ยและหน้าที่กวนตีนสุดไหนจะคำพูดล้อเล่นแต่แฝงเย้ยหยันนั่นอีก พลาดจนได้เมษาโดนปั่นจนลืมทุกอย่างไปหมด แล้วก็โดนเอาคืนแสบ จำจนตายไม่ใช่พี่ดีเเย์แต่เป็นฉันเนี่ยแหละเมษาแผนฉันดูเด็กดูอ่อนไปเลยเมื่อเจอความร้ายของพี่เขาประมาทผู้ชายคนนี้ไม้ได้จริงๆ ใครจะคิดว่าเขาเคยมาและกินของแบบนี้ได้ วันนี้จบแล้วเมษาเอ้ย