แหลกสลาย
1552 คำ
ตอนที่ 14
ณ มหาวิทยาลัยชื่อดังอันดับต้นๆของประเทศอัครา
ปราการและฟ้าใสได้ชนะการประกวดดาวเดือนของมหาวิทยาลัย และตอนนี้ มิลิน ฟ้าใส ปราการ เมษา ได้ตกลงกันไว้ว่าจะไปเลี้ยงฉลองกันที่บ้านของมิลิน
“เอ่อนี่ ขอเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ด้วยได้ไหม” ฟ้าใสเป็นคนเสนอความคิด
“ได้ดิ ดื่มฉลองกันไปเลยนานๆที”ปราการยิ้มแล้วสนับสนุน
“ได้ดิ เดี๋ยวขอโทรไปบอกที่บ้านก่อนนะว่าขอค้างบ้านมิลิน” เมษาออกความเห็นสนับสนุน
“มันจะดีหรอ” มิลินไม่ค่อยเห็นด้วย เนื่องจากมิลินไม่เคยดื่มมาก่อน
“เอาน่า มิลิน เพื่อนกันทั้งนั้น มิลินเมาฉันดูแลได้ พวกเราก็โตๆกันแล้ว”ฟ้าใสพูดพร้อมกับเดินเข้าไปกอดคอมิลิน
“อืม” มิลินพยักหน้าอย่างจำยอม
“เฮ้/เฮ้” ปราการและเมษาส่งเสียงออกมาอย่างดีใจ
“แหมๆ กับการเรียนจริงจังแบบนี้ไหมคะ” ฟ้าใสเบะปาก พูดหยอกล้อเพื่อนของตน
“งั้นใครจะไปซื้อของล่ะ เดี๋ยวมิลินจะไปจัดพื้นที่ในบ้านก่อน”
“ปราการมีรถส่วนตัวอ่ะ งั้นปราการไปกับเมษานะ เดี๋ยวทางนี้ฉันจะช่วยมิลินเอง” ฟ้าใสพูดด้วยน้ำเสียงเริงร่า
“โอเค ไว้เจอกัน ป่ะปราการ” เมษาพูดพลางหันไปดูใบหน้าของปราการ
“ขับรถดีๆนะปราการ” มิลินเอ่ยปากด้วยความเป็นห่วง
“ครับผม” ปราการยิ้มอย่างอ่อนโยนส่งให้มิลิน
“แหมๆ เดี๋ยวก็เจอกันจ้ะ ไม่ได้ห่างกันนานซะหน่อย” ฟ้าใสพูดแซะนิดหน่อย เมื่อเห็นปราการอาลัยอาวรณ์ไม่อยากห่างจากมิลิน
“ครับๆ ไปแล้วครับคุณฟ้าใส” ปราการรีบพูด แล้วเดินนำหน้าของเมษาไปอย่างรีบเร่ง
หลังจากที่ปราการและเมษาเดินออกไปขึ้นรถ มิลินกับฟ้าใสก็นั่งรถมาเตรียมสถานที่ฉลองเช่นกัน ในขณะที่มิลินกำลังเก็บของอยู่นั้น ด้วยความสงสัยในท่าทีของปราการ ฟ้าใสจึงเอ่ยปากถามมิลิน
“มิลินคบกับปราการแล้วหรอ”
มิลินสะดุ้งเฮือก หันมาตอบฟ้าใสอย่างใจเย็น “อื้ม คบกันแล้ว ขอโทษที่มิลินปิดบังนะ มิลินว่าจะบอกทุกคนหลังประกาศผลดาวเดือนน่ะ แต่ยังหาโอกาสไม่ได้” มิลินร่ายยาว ก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิด
เมื่อฟ้าใสเห็นเพื่อนของตนก้มหน้าลง แววตาปนไปด้วยความรู้สึกผิด ฟ้าใสจึงเดินเข้าไปหามิลินเพื่อไม่ให้มิลินเข้าใจผิด “ไม่เห็นเป็นอะไรเลย เรื่องบอกหรือไม่บอกฟ้าใสไม่ได้สนใจอะไร ฟ้าใสแค่เห็นปราการแสดงออกมามันมากกว่าเพื่อนเฉยๆ มันเป็นเรื่องของคนสองคน มิลินไม่ต้องรู้สึกผิดนะ” เมื่อฟ้าใสพูดจบ ฟ้าใสยิ้มร่า เดินไปตบบ่ามิลินเบาๆเพื่อให้มิลินไม่ต้องคิดมาก
“ขอบคุณนะ มิลินแค่กลัวว่าจะโกรธมิลิน ที่ไม่บอก ทั้งๆที่เป็นเพื่อนกันแท้ๆ”
“เรื่องแค่นี้เองไม่ป็นอะไรหรอก ใครจะโกรธเพื่อนในเรื่องแค่นี้กัน”
“อื้ม” มิลินตอบพยักหน้าส่งยิ้มให้ฟ้าใสอย่างจริงใจ
ผ่านไปครู่นึง
ปราการกับเมษาก็ได้กลับมาจากการซื้อของ ในมือหิ้วของมาอย่างพะรุงพะรัง มิลินเห็นดังนั้นจึงได้เข้าไปช่วย
“เดี๋ยวมิลินช่วยนะ” มิลินเดินเข้าไปช่วยถือของในมือของเมษา พร้อมกับเอ่ยปากไปถามปราการ
“เหนื่อยไหม”
“ไม่เหนื่อยครับ” ปราการยิ้มอย่างอ่อนโยน ตอบมิลินด้วยน้ำเสียงหวานหยดย้อย
“แหม คุณปราการ แค่เห็นหน้าสาวก็หายเหนื่อยแล้วมั้ง” ฟ้าใสอดแซะไม่ได้ ที่มองมิลินจนจะกลืนกินทั้งตัวแล้ว
“ครับๆ เดี๋ยวผมเอารถไปจอดที่บ้านซักครู่ครับ เดี๋ยวมา” ปราการไม่รู้จะตอบอะไรกับฟ้าใส จึงเปลี่ยนเรื่องแล้วเดินออกไป
หลังจากที่จัดของเข้าที่เข้าทางทุกคนก็ได้มานั่งล้อมวงกัน เพื่อฉลองการประกวด มิลินผู้ที่ไม่เคยแตะต้องเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ เธอโนเพื่อนๆเชียร์ให้กินหมดไปหลายแก้ว ตอนนี้เมาแอ๋ จนสลบไปแล้ว
“ฮ่าๆๆ มิลินนี่คออ่อนจริง หลับฝันดีนะจ้ะสาวน้อย” ฟ้าใสพูดพร้อมกับเอามือไปลูบหัวของมิลินเบาๆ ตัวฟ้าใสเองก็รู้สึกเมามากแล้ว ก็สลบไปตามมิลินเช่นกัน
“ฮ่าๆๆ เธอก็ไม่ต่างจากมิลินหรอก ”ปราการหัวเราะเยาะฟ้าใส พร้อมกับกระดกเครื่องดื่มแก้วแล้วแก้วเล่า
เมื่อเมาได้ที่ปราการจึงได้เดินไปที่ห้องนอนของมิลินจะเอาผ้าห่มมาคลุมให้มิลินและฟ้าใส ทันใดนั้นเอง ร่างของปราการก็ล้มฟุบลงบนเตียง
เช้าต่อมา
มิลินตื่นมาด้วยอาการมึนหัว ปวดหัวโลกหมุนติ้ว มิลินเห็นฟ้าใสนอนอยู่จึงใช้มือไปสะกิดเบาๆ ปลุกฟ้าใสให้ตื่น มิลินรู้สึกคอแห้ง ลุกไปยังตู้เย็นเพื่อออกไปกินน้ำ มิลินเทน้ำใส่แก้วกระดกแก้วน้ำขึ้นดื่มรวดเดียวหมด และมิลินไม่ลืมที่จะเทน้ำเผื่อฟ้าใสด้วย มิลินเทน้ำใส่แก้วอย่างใจเย็น พลันความคิดนึงก็วิ่งแล่นเข้ามาในหัว
ปราการและเมษาหายไปไหน!
“คงจะตื่นออกไปแล้วมั้ง” มิลินไม่ได้คิดอะไรมาก ถือแก้วน้ำออกไปเผื่อฟ้าใสด้วย
มิลินเดินออกไปปรายตามองยังห้องนอนของตัวเองแวบนึง มิลินเห็นประตูห้องเปิดอยู่ จึงเดินเข้าไปด้วยความสงสัย พลันสายตาก็เห็นภาพชายหญิงเปลือยกายนอนด้วยกันอยู่บนเตียง หัวใจของมิลินแทบจะหยุดเต้น ความปวดหัวที่ได้รับก่อนหน้านี้ ได้หายไปจนหมดสิ้น แต่กลับมีความเจ็บปวดวิ่งเข้ามาแทนอย่างนับไม่ถ้วน มิลินช็อคจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แก้วน้ำในมือตอนนี้จับไว้แทบไม่อยู่ร่วงหล่นไปบนพื้น จนแตกละเอียด
เพล้ง! เสียงแก้วน้ำที่หล่นแตก ยิ่งตอกย้ำว่าภาพที่เห็นมันไม่ใช่ความฝัน ร่างบางไม่มีแรงที่จะยืนได้แต่ทรุดลงนั่งกับพื้น มืออันเรียวบางทรุดลงทับกับแก้วที่แตกพอดี เลือดสีแดงสดได้ไหลออกมาจากมือของร่างบางอย่างช้าๆ ร่างบางมองไปยังแก้วที่แตกละเอียด มือที่อาบไปด้วยเลือด อย่างไม่รู้สึกอะไร เทียบกับหัวใจของเธอตอนนี้ แก้วที่แตกละเอียดใบนั้น หัวใจของเธอแตกละเอียดยิ่งกว่า ส่วนเลือดที่กำลังไหลออกมาจากมือนั้น ไม่ได้รู้สึกเจ็บเท่ากับหัวใจของมิลินตอนนี้
ปราการและเมษาค่อยๆลืมตาขึ้นมาด้วยความงุนงง เพราะเสียงแก้วที่แตก ปราการกวาดสายตาไปยังรอบๆ มองเมษาที่เปลือยกายอยู่ข้างๆ กับมิลินที่ทรุดลงนั่งกับพื้น เขาเองก็พอจะเดาสถานการณ์ออกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขากลับจำอะไรไม่ได้เลย เขามองไปที่มือของมิลินที่เต็มไปด้วยเลือด ดวงตากลมโตฉายแววความเจ็บปวดออกมาอย่างเก็บไม่มิด หัวใจของปราการแทบจะสลาย เขาทำผิดกับมิลินงั้นหรอ
“มิลิน” ปราการเรียกชื่อมิลินอย่างซ้ำๆ แต่มิลินไม่พูดอะไรซักคำ
ฟ้าใสที่กำลังโทรให้พี่ชายมารับได้ยินเสียงแก้วแตก จึงรีบขึ้นมาดู เห็นมิลินทรุดนั่งกับพื้น มือโดนแก้วบาดจนเลือดนองพื้น มิลินช็อคไปแล้ว ฟ้าใสมองปราการ กับเมษา ที่ทำหน้าไม่ถูก
“ไปใส่เสื้อผ้าก่อน” ฟ้าใสพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ ปราการและเมษาพยักหน้าแทนคำตอบ
ฟ้าใสจึงหันมาสนใจมิลินต่อ ฟ้าใสมองดูใบหน้าของมิลินที่พยายามกลั้นร้องไห้จนเจ็บปวด ด้วยความสงสารเพื่อน ฟ้าใสใช้มือไปสัมผัสที่ใบหน้าหวานของมิลินเบาๆเพื่อเรียกสติให้กลับมา มิลินไม่ตอบสนองอะไร ฟ้าใสจึงเอื้อมมือไปโอบกอดมิลินเข้ามาอยู่ในอ้อมอก
“มิลินไม่ได้อยู่คนเดียวนะ มิลินยังมีฟ้าใสอยู่” ฟ้าใสพูดพร้อมกับลูบหัวของมิลินไปด้วย
เมื่อปราการกับเมษาใส่เสื้อผ้าเสร็จ มายืนอยู่ข้างๆมิลิน ปราการย่อตัวลง เอื้อมมือจะมาจับ มิลิน แต่กลับโดนมิลินสะบัดออกอย่างแรง
“ออกไป!!!” มิลินตะคอกใส่ปราการ ปราการชะงักค่อยๆเก็บมือกลับที่เดิม อยากจะขอโทษมิลินแล้วอธิบาย แต่เขาไม่รู้จริงๆว่าเกิดอะไรขึ้น ปราการมองมิลินด้วยความเจ็บปวด เขาเองก็รู้สึกไม่ต่างกับมิลิน ฟ้าใสและเมษาได้แต่อ้ำอึ้ง
“ทั้งสองคนออกไปก่อน ตรงนี้เดี๋ยวฟ้าใสจะดูแลมิลินเอง” ฟ้าใสที่พอจะเดาสถานการณ์ออก จึงบอกให้ทั้งสองคนออกไปก่อน
ปราการพยักหน้า ถ้าอยู่ตรงนี้ต่อ มิลินคงจะรับไม่ไหวแน่ๆ เขาจึงตัดสินใจเดินออกไปอย่างเงียบๆ
มิลินผมขอโทษนะ คำขอโทษที่ไม่อาจเอื้อนเอ่ย ดังก้องกังวานอยู่ในใจของปราการ
- ผู้เขียน
