ตอนที่ 4 เพื่อนบ้าน
1621 คำ
ตอนที่ 4 เพื่อนบ้าน
มิลินได้ออกจากโรงพยาบาลโดยมีทนายความขับรถมาส่งยังบ้านใหม่ของเธอ แม้จะเป็นในเมือง แต่บรรยากาศที่บ้านร่มรื่น มีลมพัดมาเป็นระยะ มีต้นไม้ดอกไม้สีสันสดใส รายล้อมรอบๆ บ้าน มิลินลงมาจากรถ สูดเอาอากาศเข้าอย่างเต็มปอด
"อากาศดีจัง" มิลินหลับตาพริ้มกางแขนอ้ารับอากาศที่ดีเข้ามา เหมือนเป็นการเติมพลัง ทนายความยิ้ม ใบหน้าที่เศร้าหมองของมิลินในวันนั้น หายไปในพริบตา ใบหน้าของมิลินที่ซีดเซียว สดใสขึ้นมาเยอะ มิลินเริ่มจะอยากมีชีวิตขึ้นมาแล้ว สีหน้าของทนายผ่อนคลายลง เท่านี้หน้าที่ของเขาจะได้จบลงแล้ว
"ผมได้นำของจากบ้านหลังเก่ามาไว้ที่นี่แล้วนะครับ เอกสารทุกอย่างผมจัดการเรียบร้อยหมดแล้ว หลังจากนี้ผมจะไม่ได้เจอคุณมิลินแล้วนะครับ แต่หากมีเรื่องอะไรติดต่อผมได้ นามบัตรผมครับ ส่วนนี่กุญแจบ้าน เอกสารทั้งหมดอยู่ที่นี่ครับ" ทนายความโค้งศีรษะให้มิลิน พร้อมกับยื่นของในมือมาให้มาให้
"ขอบคุณนะคะ" มิลินส่งยิ้มให้ทนายความ แล้วรับของในมือจากทนายความ
"ขอให้มีชีวิตต่อไป อย่างมีความสุขนะครับ คุณมิลิน" ทนายความยิ้มแล้วเดินขึ้นรถไป
มิลินเดินเข้ามาในบ้าน กวาดสายตามองไปรอบๆ มิลินคลี่ยิ้มบางๆ ออกมา มิลินรับรู้ได้ถึงความใส่ใจของพ่อกับแม่ สิ่งของในบ้านทุกอย่างล้วนมีแต่สิ่งที่มิลินชอบ
มิลินค่อยๆ ย่อตัวลงนั่งลงบนโซฟานุ่มนิ่ม มือพลางหยิบกรอบรูปบนโต๊ะขึ้นมา ใช้มือลูบไล้สัมผัสไปยังรูปใบนั้น นั่นเป็นรูปถ่ายล่าสุด ที่ได้ถ่ายพร้อมกันทั้งครอบครัว มิลินค่อยๆ ใช้นิ้วมือไล่สัมผัสรูปอย่างหวงแหน
"มิลินคิดถึงนะคะ" มิลินคลี่ยิ้มบางๆ แม้ในใจยังทำใจไม่ได้ แต่มิลินตั้งใจแล้วว่าจะเข้มแข็ง อยู่ด้วยตัวคนเดียวให้ได้
ครู่นึงมิลินกลับได้ยินเสียงคล้ายๆ กระถางต้นไม้หล่น มาจากสวนข้างๆ บ้าน ทำให้มิลินวางกรอบรูปในมือลงที่เดิม แล้วเดินไปเปิดประตูหน้าบ้าน หาต้นตอของเสียงเมื่อกี้
มิลินกวาดสายตามองไปยังรอบๆ พบกระถางต้นไม้หล่นลงมาแตกจำนวนหนึ่งต้น อะไรกันใครทำ
"เมี๊ยว" มิลินหันขวับไปมอง พบแมวสีขาวตัวนึงมองเธอด้วยสายตาออดอ้อน
"แกเองหรอที่ทำ" มิลินพูดกับแมวตัวนั้น แล้วหันมาเก็บเศษกระถางที่แตก
"เมี๊ยว" แมวตัวสีขาวเดินเข้ามาหาเธอ เอาลำตัวมาคลอเลียร่างของมิลินที่กำลังเก็บเศษกระถางต้นไม้อยู่ มิลินเก็บเศษกระถางต้นไม้เสร็จจึงหันมาหาแมวตัวสีขาวต่อ
แมวที่ตัวสีขาวบัดนี้ เต็มไปด้วยเศษดินเต็มตัว ทำให้มิลินอดไม่ได้ที่จะอุ้มมันขึ้น แล้วบ่นไปทีนึง
"แกมาได้ยังไงกัน ดูตัวซิเนี่ย มอมแมมไปหมดแล้ว" มิลินบ่นเล็กน้อย พร้อมกับเอามือข้างนึงไปปัดเศษดินที่ติดตัวแมวตัวนี้อยู่
"ชูก้า อยู่ไหนเนี่ย" เสียงของชายหนุ่ม ตะโกนเรียกใครซักคน เป็นเสียงจากเพื่อนบ้านของมิลิน
มิลินคิดในใจ ชูก้าที่ว่าคงเป็นชื่อแมวตัวนี้ล่ะมั้ง มิลินก้มมองแมวที่อุ้มอยู่ในมือ
"แกนี่ดื้อเหมือนกันนะเนี่ย แอบปีนกำแพงมาเนี่ย" มิลินเอ่ยปากพูดกับแมว
"หรือว่าจะไปข้างบ้านอีกแล้วเนี่ย" ชายหนุ่มพูดกับตัวเอง แล้วนำเก้าอี้ มาวางตรงกำแพง ใช้เท้าเหยียบเพื่อปีนขึ้นไป ชายหนุ่มคิดในใจ ดีนะบ้านหลังนี้ไม่มีใครอยู่ ถ้าปีนแบบนี้มีหวังคงได้กลายเป็นขโมยแน่ๆ
ชายหนุ่มที่กำลังปีนกำแพงขึ้นไปยังบ้านอีกหลังนั้น ไม่รู้ว่าบ้านหลังนี้ได้มีคนมาอาศัยอยู่แล้ว ชายหนุ่มหมุนตัวแล้วกระโดดลงไปยังพื้นข้างล่างทันที
มิลินที่มองแมวอยู่ในมือ บัดนี้กลับพบหนุ่มหล่อหน้าตาดีกำลังปีนกำแพงกระโดดลงมายังข้างล่างแล้ว เมื่อชายหนุ่มหันมากลับบพบผู้หญิงคนหนึ่งยืนอุ้มแมวของเขาอยู่ หน้าตาของเธอสะสวย ดวงตากลมโต ขนตายาวเป็นแพ งอนขึ้น ยิ่งริมฝีปากที่ฉ่ำวาวโดยไม่แต่งแต้มนั้น มันดึงดูดสายตาของเขาได้เป็นอย่างดี ถ้าเป็นตอนกลางคืน คงคิดว่าเขาฝันไปแน่ๆ คนอะไรจะสวยขนาดนี้
เมื่อชายหนุ่มเห็นหญิงสาวที่มองเขาอย่างนิ่งๆ นั้น ชายหนุ่มจึงได้สลัดความคิดอันฟุ้งซ่านทิ้ง
"เอ่อ คือ ขอโทษนะครับ พอดีว่าผมมาตามหาแมว ปกติมันชอบเข้ามาในนี้ครับ ผมคิดว่าไม่มีคนอยู่ แต่ไม่คิดว่าวันนี้จะมีคนเข้ามาอยู่แล้วน่ะครับ" ชายหนุ่มลนลานรีบอธิบาย
มิลินไม่ได้คิดว่าเขาเป็นโจรหรอก มิลินยิ้มบางๆ แล้วตอบเขา
"มิลินพึ่งเข้ามาอยู่วันนี้ค่ะ"
ชายหนุ่มตกตลึงรอยยิ้มของเธอมันสวยกว่าตอนที่เธอไม่ยิ้มเสียอีก
"คะ ครับ คุณมิลิน ผมยู่ข้างๆ บ้านของคุณนี่แหละครับ มีอะไรให้ผมชวยได้ตลอดครับ ผมชื่อปราการครับ" ชายหนุ่มแนะนำตัวเอง พลางเอามือเกาหัวตัวเองแก้เขิน
"ค่ะ อ่อนี่ค่ะแมวของคุณ" มิลินพูดพร้อมกับเดินเข้าไปยื่นแมวให้ปราการ
"ครับ เอ่อ แมวผมคงทำกระถางต้นไม้แตกสินะครับ เดี๋ยวผมชดใช้ให้ครับ" ปราการก้มมองดินที่เกลื่อนกลาดอยู่บนพื้น คงเป็นฝีมือชูก้าแน่ๆ
"อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ แมวมันคงไม่ได้ตั้งใจหรอก" มิลินยิ้มบางๆ เอามือไปลูบหัวชูก้า
"เมี๊ยว" เสียงชูก้าร้อง
ปราการจ้องมองไปยังใบหน้าหวาน นอกจากจะสวยแล้วยังจิตใจดีอีก เจ้าชูก้าดูเหมือนจะชอบมิลินซะด้วย
"เหมือนชูก้าจะชอบคุณมิลินนะครับ" ปราการพูดด้วยรอยยิ้มส่งให้มิลิน
"จริงหรอคะ" มิลินดวงตาดูตื่นเต้น ปกติเธอจะชอบได้ยิน แมวส่วนใหญ่จะออกแนวหยิ่งๆ
"ครับ แมวส่วนใหญ่จะรับรู้ได้ คนไหนใจดีจะเข้าไปหา ไปอ้อนเองน่ะครับ แต่กับผมมันไม่เคยอ้อนเลยครับ ส่วนใหญ่ชูก้าจะชอบสาวๆ ฮ่าๆๆ" ปราการพูดพลางหัวเราะ แล้วถามมิลินต่อ
"แล้วคุณมิลินอยู่คนเดียวหรอครับ"
"ค่ะ" มิลินตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"แล้วพ่อกับแม่ไปไหนหรอครับ" ปราการถามด้วยคามสงสัย ปกติลูกสาวสวยขนาดนี้ คงไม่มีพ่อแม่คนไหนปล่อยให้อยู่คนเดียวหรอก ปราการหันไปมองใบหน้าหวาน ดวงตาหุบต่ำลง มีประกายเศร้าหมองออกมาอย่างชัดเจน ผู้หญิงคนนี้คงพบเจอเรื่องราวไม่ดีมาแน่ๆ จึงได้เปลี่ยนคำถามถามมิลิน
"เอ่อ ขอโทษนะครับ ถ้าผมถามอะไรผิดไป คุณมิลินอายุเท่าไหร่ครับ"
มิลินยิ้มเล็กน้อย เงยหน้าขึ้น "อายุ 18 ค่ะ กำลังจะเข้ามหาวิทยาลัย"
"อายุเท่ากันเลยครับ" ปราการตอบมาอย่างดีใจ ที่มีเพื่อนบ้านอายุไล่เลี่ยกัน
"ถามนิดนึงนะครับ แล้วคุณมิลินอยู่มหาวิทยาลัยไหนครับ" ปราการอยากรู้ หากมิลินมาอยู่แถวนี้ คงจะเป็นมหาลัยเดียวกับเขา
"มหาวิทยาลัยตรงนี้แหละค่ะ เดินไป ไม่กี่ร้อยเมตรก็ถึง" มิลินพูดแล้วชี้มือไปทางมหาวิทยาลัย
"มหาวิทยาลัยเดียวกันครับ งี้ถ้าคุณมิลินมีปัญหาอะไรเรียกผมได้ตลอดนะครับ"
"ค่ะ เรียกมิลินเฉยๆ ก็ได้ค่ะ ไม่ต้องเรียกว่าคุณ" มิลินบอกปราการ รู้สึกดีไม่น้อยที่มีเพื่อนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน
"ครับ คุณ เอ่อ มิลินมีเบอร์โทรศัพท์ไหม หรือไลน์ก็ได้ หรือไอจี เผื่อมีเรื่องอะไรที่ผมช่วยได้ มิลินอยู่คนเดียวคงจะทำอะไรคนเดียวลำบาก" ปราการรู้สึกว่ามิลินเป็นคนที่น่าสนใจ และน่าคบหาด้วย เธอดูใสซื่อ ตรงไปตรงมา มองดูภายนอก มิลินดูเป็นคนที่น่าสงสารมากๆ ที่มาใช้ชีวิตคนเดียวแบบนี้
"เอ่อ คือว่ามิลินไม่มีโทรศัพท์ค่ะ" มิลินลืมไปซะสนิทใจ เพราะทำโทรศัพท์หายตั้งแต่วันที่เธอจะกระโดดสะพาน
"อะไรนะครับ เอ่อ ถ้าไม่สะดวกไม่เป็นไรครับมิลิน" ปราการค่อนข้างตกใจเล็กน้อย สมัยนี้ทุกคนขาดโทรศัพท์ไม่ได้แล้ว แต่ทำไมมิลินถึงไม่มีโทรศัพท์ หรือว่าเธอตั้งใจจะปฏิเสธเขา
"คือว่า โทรศัพท์หายค่ะ ยังไม่ได้ซื้อใหม่" มิลินพูดขึ้น เมื่อเห็นสีหน้าปราการ ถอดสี
"พึ่งมาอยู่แถวนี้เคยไปไหนบ้างหรือยังครับ" ปราการถาม เผื่อจะได้สนิทสนมกับมิลินมากขึ้น
"ยังเลยค่ะ เดี๋ยวจะไปซื้อโทรศัพท์กับชุดนักศึกษาพรุ่งนี้ค่ะ"
"ครับ ถ้าไม่รังเกียจให้ผมไปเป็นเพื่อนได้นะครับ"
"ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ" มิลินยิ้มบางๆ ให้ปราการ
"งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะครับ เดี๋ยวผมพาชูก้าไปอาบน้ำก่อนนะครับ ตัวเลอะเทอะหมดแล้ว"
"ค่ะ"
ปราการอุ้มแมวหันหลังไป เตรียมจะปีนกำแพง อย่างทุลักทุเล เพราะมือข้างนึงอุ้มแมวไว้ มิลินที่มองอยู่จึงได้เอ่ยปากถามไป
"เอ่อ ออกประตูหน้าบ้านของฉันก็ได้นะคะ" ปราการหันขวับมา ใบหน้าร้อนผ่าว เขินมิลิน เพราะว่าเขาปีนกำแพงจนชิน วันนี้มันดูทุลักทุเลจริงๆ สินะ
"ครับ ขอบคุณมากครับ" ปราการอุ้มแมวออกไปหน้าบ้าน ส่วนมิลินกลับเข้าบ้านเหมือนเดิม
- ผู้เขียน
