ตอนที่ 3 ใช้ชีวิตอยู่ต่อไป
1510 คำ
ตอนที่ 3 ใช้ชีวิตอยู่ต่อไป
ภาคินเดินออกมารอเลขาคนสนิทที่ด้านหน้าของโรงพยาบาล เลขาของเขาชื่อว่าหมิง หมิงเป็นเพื่อนสนิทกับภาคินตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย ไปไหนตัวจะติดกันตลอด เมื่อเรียนจบภาคินจึงชวนหมิงมาทำงานด้วย
ตั้งแต่ภาคินมาเป็นผู้บริหาร หมิงมาทำงานเป็นเลขาให้ภาคิน งานทุกอย่างที่ทำสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ไม่มีตรงไหนขาดตกบกพร่องแม้แต่น้อย ด้วยเหตุนี้กิจการของเอ็มไพร์กรุ๊ปกลับรุ่งเรือง ขึ้นเรื่อยๆ ได้รับความไว้วางใจจากลูกค้า ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ภาคินงานยุ่งด้วยเช่นกัน
หมิงขับรถคันหรูมาจอดรับภาคินที่หน้าโรงพยาบาล ด้วยความสงสัย ทำไมภาคินถึงหยุดงาน หลายวัน เพื่อมาเฝ้าผู้หญิงที่พึ่งเคยเจอกันครั้งแรก หมิงค่อนข้างจะรู้ว่านิสัยเพื่อนของตนเป็นอย่างไร
ภาคินไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหน ไม่เคยปรายตามองด้วยซ้ำ คุณจีน่าที่เป็นว่าที่คู่หมั้นของภาคิน ภาคินเองยังไม่สนใจ
"ทำไมถึงลางานเพื่อมาเฝ้าผู้หญิงคนนี้ด้วย" หมิงขมวดคิ้ว ทำหน้าสงสัย ได้เอ่ยปากถามออกไป
"แค่สงสาร ตอนที่เธอฆ่าตัวตายทำให้ฉันนึกถึงแม่" ภาคินก้มหน้าต่ำลง คิดถึงแม่ที่จากไป
แม่ของภาคินเป็นโรคซึมเศร้า น้อยใจที่พ่อของเขาไปมีภรรยาคนใหม่ ทำให้เธอคิดสั้น กระโดดสะพานตรงที่ผู้หญิงคนนั้นกระโดดลงไป ตอนนั้นภาคินอายุเพียง 12 ปี มีกำลังไม่มากพอที่จะคว้าร่างของมารดาของตนไว้ ทำให้เธอตกลงไป
ภาคินมักจะไปที่สะพานนั้นบ่อยๆ คิดโทษตนเองอยู่เสมอ รอยยิ้มที่เคยสดใส กลับหดหายไปในวันที่แม่ของเขาเสียชีวิตลง หากวันนั้นเขาปกป้องแม่ไว้ได้ เขาคงใช้ชีวิตที่สดใสมากกว่านี้
หมิงที่สังเกตว่าเพื่อนของตนมีแววตาเรียบนิ่งปนเศร้า จึงเปลี่ยนเรื่องคุย
"วันนี้ที่บริษัทมีเรื่องพนักงานทะเลาะกัน" หมิงเอ่ยถึงสาเหตุที่ต้องขับรถมารับเจ้านายของตนไปยังบริษัท
"เรื่องแค่นี้จัดการไม่ได้หรือไง" ภาคินเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ แววตาปนเศร้าเมื่อกี้ถูกแทนที่ด้วยแววตาอันคมกริบและเย็นชา
"หากเป็นพนักงานธรรมดาฉันคุมได้ แต่นี่เป็นว่าที่คู่หมั้นของแก แรงเอาเรื่อง" หมิงพูดด้วยสีหน้า ขนลุกขนพอง จีน่าว่าที่คู่หมั้นของภาคินเป็นคุณหนูที่ค่อนข้างเอาแต่ใจ การที่เธอไม่เจอหน้าของภาคินหลายวันทำให้จีน่าแทบคลั่ง บังเอิญพนักงานบริษัทดันไปพูดว่าภาคินมาเฝ้าผู้หญิงที่โรงพยาบาลถึงกับปรี๊ดแตก
"อืม" ภาคินตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"เดี๋ยวฉันจะแวะเข้าไปในห้างนะ แกเอาชุดที่อยู่หลังรถไปเปลี่ยน จะเข้าไปบริษัทด้วยชุดนี้ไม่ได้"
"อืม โอเค" ภาคินตอบรับ
ณ บริษัทเอ็มไพร์กรุ๊ป
ภาคินเดินก้าวขามายังประตูบริษัทอย่างสง่าผ่าเผย พนักงานในบริษัทไม่มีใครรู้จักภาคิน รูปร่างภาคินหล่ออย่างกับหลุดออกมาจากปกนิตยสาร เมื่อภาคินเดินผ่านหญิงสาวแอบกรี๊ดกราดอยู่ภายในใจ
บริษัทเอ็มไพร์กรุ๊ปเป็นบริษัทในฝันของใครหลายๆ คนโดยเฉพาะหญิงสาว นอกจากค่าตอบแทนที่ได้รับจะสูงลิ่วแล้ว ยังมีเจ้านายที่หล่อเหลาขนาดนี้ ช่างเป็นอาหารตาได้ดีจริงๆ
ภาคินเดินขึ้นลิฟต์ของบริษัทมายังห้องทำงานส่วนตัวพร้อมกับหมิงที่เดินตามมาด้วย หมิงได้แจ้งภาคินว่าหลังจากที่เธออาละวาดใส่พนักงาน หมิงได้เข้าไปห้าม แล้วให้เธอมารออยู่ที่นี่ก่อน พร้อมกับบอกจีน่าว่าภาคินจะมาที่นี่ จีน่าจึงหยุดอาละวาด แล้วยอมสงบอารมณ์ลง
เมื่อภาคินเดินเข้ามาในห้อง จีน่าที่นั่งอยู่กลับยืนขึ้นโดยอัตโนมัติ หญิงสาวหน้าตาสะสวยริมฝีปากทาลิปสติกสีแดงสด ใส่ชุดเดรสสั้นประมาณ 3 คืบ พร้อมกับกระเป๋าถือใบหรู เธอยิ้มกว้าง เดินปรี่มาหาภาคิน
จีน่าใช้แขนคล้องไปยังคอของภาคิน เอาหน้าเข้าไปใกล้ๆ ภาคินมากขึ้น จีน่ากำลังจะใช้ริมฝีปากประกบไปยังริมฝีปากภาคิน แต่ภาคินกลับใช้มืออีกข้างมาปิดปากของจีน่าไว้ ผลักเธอออกไป
ถึงจีน่าจะเป็นว่าที่คู่หมั้นภาคิน เขาเองไม่ชอบให้เธอแสดงพฤติกรรมแบบนี้ออกมา ถึงแม้ตัวจีน่าจะไม่ถือสา แต่เขาไม่ชอบให้ผู้หญิงมาแตะเนื้อต้องตัว และภาคินกับจีน่ากำลังจะหมั้นหมายกัน เพราะผลพวงทางธุรกิจเท่านั้น
"อื้อ" จีน่าร้องเสียงหลง เซถลาไปยังแผงอกของหมิง จีน่าเงยขึ้นไปมองหมิงเล็กน้อย แล้วผลักหมิง ออก สีหน้าของจีน่าบูดบึ้ง ส่งเสียงฮึในลำคอ เลขาของภาคินกล้าแตะต้องตัวของเธอ
"คุณมีอะไร มาทำไมที่นี่" ภาคินถามจีน่าด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
จีน่าหันมาส่งยิ้มหวานให้ภาคิน "คุณหายไปหลายวันเลยจีน่าไม่เห็นหลายวันคิดถึงคุณแทบแย่"
จีน่าทำหน้าเศร้าหมอง แล้วพูดต่อ "ฉันเป็นว่าที่คู่หมั้นคุณนะคะ ทำไมจะมาไม่ได้"
"ผมไม่ได้จะหมั้นกับคุณ " ภาคินตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา แล้วเดินไปนั่งยังโต๊ะทำงาน ที่มีเอกสารกองอยู่สูงราวกับภูเขา
"ภาคินคุณอย่าล้อเล่นกับจีน่าได้ไหม ที่บ้านฉันกับคุณคุยกันแล้วนะคะ" จีน่าพูดแล้วทำท่าจะเดินไปยังโต๊ะทำงานของภาคิน
"หมิงส่งแขก ให้เธอลับไป!!!" ภาคินเสียงเข้ม ทำให้จีน่าชะงัก ไม่กล้าเดินเข้าไป หมิงที่ยืนอยู่ก็ลากตัวจีน่าออกมาข้างนอก จีน่าพยายามดิ้นออกจากหมิงแต่สู้แรงไม่ไหว
"นี่ปล่อยฉันนะ ปล่อย!!!" เมื่อพ้นประตูห้อง หมิงปล่อยจีน่าทันที จีน่าสีหน้าบูดบึ้ง เตรียมจะเข้าไปหาภาคินอีกรอบ แต่หมิงกลับขวางทางไว้
"คิดดีๆ นะครับ หากคุณเข้าไปอีก คุณจะโดนอะไร ภาคินไม่ได้ใจดีอย่างที่คุณคิด" หมิงพูดขู่จีน่า จีน่าเองก็ฉุกคิด
"โอ้ย ทำไมภาคินถึงเอาแกมาเป็นเลขาเนี่ย" จีน่ามองตาขวางใส่หมิง แล้วเดินออกไปด้วยใบหน้า โกรธเกรี้ยว
ภาคินนั่งทำงานอยู่นั้น จู่ๆ กลับรู้สึกคิดถึงใบหน้าหวานของหญิงสาวที่เขาได้ช่วยชีวิตขึ้นมา เธอจะฟื้นหรือยังนะ ปกติไม่มีผู้หญิงคนไหน ที่ทำให้เขาฉุกคิดถึงได้ ทำไมเธอคนนี้ถึงวนเวียนอยู่ในหัวของเขา หรือเป็นเพราะในตอนที่เขาวิ่งเข้าไปช่วยเธอ ร่างของเธอมันซ้อนทับกับแม่ของเขาที่จบชีวิตลงสะพานแห่งนั้น ทำไมกันนะ ภาคินได้แต่คิดในใจ
แต่ช่างเถอะหลังจากนี้คงไม่ได้เจอเธออีกแล้ว ภาคินสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปแล้วมานั่งทำงานต่อ
ณ โรงพยาบาล
ด้วยความเมื่อยล้าจากการที่ร้องไห้มาอย่างหนัก ทำให้ตอนนี้มิลินไม่มีน้ำตาที่ไหลออกมาแล้ว ได้แต่มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย ผ่านไปครู่นึงมิลินจึงถอนสายตามองมายังจดหมายที่อยู่บนโต๊ะนั้น มือเล็กอันเรียวยาวจึงเอื้อมไปหยิบจดหมาย ดึงกระดาษออกมา แล้วคลี่ออกอย่างเบามือ ดวงตากลมโตค่อยๆ กวาดสายตาอ่านไปยังตัวอักษรที่เขียนบนกระดาษด้วยลายมือคุณแม่ของเธอ
'มิลินลูกรัก หากมิลินได้อ่านข้อความบนกระดาษแผ่นนี้ แสดงว่าพ่อกับแม่คงไม่ได้อยู่กับ มิลินอีกแล้ว ไม่ว่าแม่จะจากไปด้วยเหตุอันใดก็ตาม มิลินอย่าเศร้าไปเลยนะ พ่อกับแม่ชื่นชอบ มิลินตอนยิ้มมากกว่า ถึงพ่อกับแม่จะจากไป แต่ยังอยู่ในใจของลูกเสมอ ขอเพียงลูกนึกถึงพ่อกับแม่อยู่ พ่อกับแม่จะไม่มีวันจากไปไหน พ่อกับแม่ขอโทษด้วยที่ไม่ได้อยู่ดูมิลินเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ไม่ได้อยู่เคียงข้างในวันที่มิลินประสบความสำเร็จ มิลิน.....หากอ่านอยู่สัญญากับพ่อแม่ได้ไหม ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไป เติบโตเป็นคนที่ดีนะมิลิน พ่อกับแม่รักลูกมากกว่าชีวิตของตัวเอง มิลินต้องรักตัวเองด้วยนะลูก'
หลังจากที่อ่านข้อความบนกระดาษจบ มิลินเสียใจจนร่างสั่นสะท้าน แต่กลับไม่มีน้ำตาไหลออกมาซักหยด มิลินวางกระดาษลงกำมือแน่น
"ในเมื่อฟ้าให้โอกาสมิลินมีชีวิตอีกครั้ง พ่อกับแม่ขอให้เธอใช้ชีวิตอยู่ต่อ มิลินจะลองใช้ชีวิตต่อไปด้วยตัวคนเดียวค่ะ" มิลินพูดกับตัวเอง ในใจเริ่มอยากมีชีวิตขึ้นมาอยู่บ้างแล้ว
- ผู้เขียน
