Chapter 12
หวนรัก
"นั่นมัน...รถพี่ลินนี่นะ...แสดงว่า..."
สายแล้ว...หากแต่รถคุ้นตาที่จอดเทียบอยู่ข้างรถของปราชญ์ทำให้คนมองใจหล่นวูบ...ดากานดายืนตัวสั่นใจสั่นนิ่งอยู่ที่เดิมราวถูกสาป เพราะในหัวของหล่อนคิดจินตนาการไปไกล เมื่อคืนเขานอนด้วยกันโดยไร้ก้างขวางคอเช่นหล่อน ไม่อยากคิดต่อว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง...ถ่านไฟเก่าที่ยังร้อนรอวันลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง แม้จะทำใจเอาไว้แล้วว่าวันนี้ต้องมาถึง แต่เมื่อต้องเผชิญ
กับความจริง มันไม่ง่ายเลยที่จะห้ามใจไม่ให้สั่นไหวได้
มือสั่นๆ ไขกุญแจเพื่อเข้าไปด้านใน เพียงเท้าเหยียบย่างลงบนพื้นหินอ่อนสะอาดตา อลินก็เดินยิ้มออกมาจากด้านหลัง สีหน้าและแววตาบ่งบอกว่ามีความสุขเหลือแสน ดากานดาจำต้องเก็บซ่อนอารมณ์หวั่นไหวเอาไว้ ไม่อยากแสดงพิรุธออกมาให้คนตรงหน้าจับได้
"เมื่อคืน...พี่ลินนอนที่นี่เหรอคะ"
รู้แต่ก็ถาม และแววตาทอประกายความสุขพร้อมรอยยิ้มของอีกฝ่ายก็ทำให้คนมองรอ
