สายตาเหลือบมองไปที่ข้อมือทั้งสองข้างของนาง พลางวางถ้วยชาใบน้อยลงบนโต๊ะอย่างแผ่วเบาพร้อมเอ่ยขึ้น
“กำไลหงส์อะไรเหรอเสี่ยวเปา ข้าจำอะไรไม่ได้เลยว่าเคยมีกำไลหงส์สวมติดกายอยู่ตลอดเวลา”ฟางเหมยหลินตอบด้วยท่าทีของผู้ที่มีความจำเลอะเลือน
เสี่ยวเปาอมยิ้มในหน้าพลางสืบเท้าเข้าไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าฮูหยินตัวปลอมพร้อมเอ่ยขึ้น
“กำไลหงส์เป็นตัวแทนความรักของท่านแม่ทัพที่มีต่อฮูหยินอย่างไรเล่าเจ้าคะ ฮูหยินจำได้หรือไม่สิ่งนั้นสำคัญมากเลยนะ เพราะแน่นอนว่าเมื่อท่านแม่ทัพมาถึงจะต้องถามหากำไลหงส์ที่มอบให้แทนกายอย่างแน่นอน”เสี่ยวเปาจงใจพูดออกไปเพื่อสังเกตอาการของสตรีตรงหน้า
ฟางเหมยหลินแสร้งทำทีแย้มยิ้มก่อนจะเหลือบสายตาไปทางอาจื่อ คล้ายถามพี่เลี้ยงทางสายตาว่าเพราะเหตุใดจึงไม่เคยล่วงรู้เรื่องราวเกี่ยวกับกำไลหงส์ของฮูหยินฮัวมาก่อน และคำตอบที่ได้กลับมานั้นคืออาการเงียบงันเป็นใบ้กินกลับมาของคนสนิท
อดีตองค์หญิงจากเผ
