ในขณะที่อินลี่ซานครั้นเห็นฟู่หรงแสดงกิริยาที่เป็นเอกลักษณ์ประจำตัวฮูหยินของเขาออกมาแบบนั้น แม่ทัพหนุ่มถึงกับนั่งถือถ้วยชาค้างเอาไว้อยู่เช่นนั้นไปทันที ด้วยกว่าหกปีแล้วที่ไม่ได้พานพบกิริยาเช่นนี้อีกเลยนับตั้งแต่นางหายสาบสูญไป และเพิ่งจะเห็นอีกครั้งก็เมื่อครู่ที่ผ่านมานี้เอง
ตึก! มือใหญ่ค่อยๆ วางถ้วยชาลงก่อนจะยกยิ้มขึ้นที่มุมปากพร้อมเอ่ยขึ้น
“หรงเอ๋อร์!”แม่ทัพหนุ่มเรียกฟู่หรงเสียงอ่อนโยน
“ข้าไม่ใช่ฮูหยินของท่านมาเรียกเช่นนี้ทำไม ข้าชื่อว่าฝูหรง! หนิงฝูหรง! ท่านอย่าเรียกข้าแบบนี้อีกนะ ตัวท่านแม่ทัพจะเสียหายเอาได้ดูสภาพของข้าสิ ไม่มีผู้ใดกล้าที่จะมองหน้าหรือเข้าใกล้แม้แต่น้อยเลย ฟันก็เหยินจนคาบหัวใครต่อใครได้แล้ว!!!”ฮัวฟู่หรงพูดออกมาอย่างลืมตัวแสดงนิสัยของตัวเองที่เป็นตัวตนที่แท้จริง
หึหึหึหึ!!! อินลี่ซานหัวเราะอยู่ในลำคอออกมาเป็นครั้งที่สอง
และภายในวันเดียวกันที่แม่ทัพผู้กล้าส่งเสียงหัว
