ผ่านไปหลายวันแล้วที่เธอไม่ได้รับสายจากพ่อและพี่ชาย พวกเขาเงียบหายเหมือนคนไม่รู้จักกัน เธอเองไม่เคยคิดจะติดต่อกับพวกเขาอยู่แล้ว ไม่มีความจำเป็นอะไรต้องติดต่อกัน เขาไม่ได้เห็นเธอเป็นคนในครอบครัว เธอเองก็ไม่เห็นพวกเขาเป็นคนในครอบครัวเช่นกัน ถึงจะมีสายเลือดเดียวกัน แต่การกระทำของทั้งสองคนสร้างบาดแผลทั้งใจและกาย จนตอนนี้เธอยังต้องเข้ารับการบำบัดตามที่คุณจิตแพทย์บุญรักษา[1]แนะนำ
ไม่น่าเชื่อว่าความรุนแรงในครอบครัวยังมีมาในทุกยุคทุกสมัย และแนวโน้มเหมือนจะเพิ่มมากขึ้นตามความเจริญทางวัตถุ ไม่น่าเชื่อว่าเรื่องพวกนี้กลับไม่ถูกหยิบยกเอามาแก้ไขอย่างแท้จริง
วันนี้เธอแวะมาหาพลอยใสที่ร้านทำเล็บ อยู่คอนโดของชวีก็แทบไม่มีอะไรทำ พลอยใสเพิ่งกลับมาจากพัทยา เธอเลยตั้งใจจะไปชวนยายเพื่อนจอมแรดคุยแก้เหงา
“ไง ไปพัทยากับผู้มาได้ผู้ไหม” เจนิตามาถึงก็ทักแรง พลอยใสถึงกับถลึงตาใส่เพื่อน ได้ผู้อะไรกัน
“ผู้ฉันไม่ง่า
