‘กินฟรีแล้วหนีกลับ’
คิดถึงคำพูดนี้แล้วก็ขำ แต่ว่าคนที่เดินตรงดิ่งมาหาเธออยู่นี่ช่างคุ้นตาเหลือเกิน เขาเดินเข้ามาหยุดยืนล้วงกระเป๋ามองหน้าเธอนิ่ง ๆ ชัดเลยเขาจริง ๆ ด้วย
“สวัสดีครับคุณแพร โลกกลมจังเลยนะครับ”
“ค่ะสวัสดีค่ะ” แพรดาวมองคนที่มาด้วยชุดสูทสีขาวดำ เนกไทสีชมพู หน้าผมเรียบร้อย ดูเขาเป็นทางการมากในวันนี้
“ลืมชื่อผมแล้วเหรอครับ ทักทายไม่มีชื่อไม่ได้นะครับ”
“ไม่ได้ลืมค่ะคุณไนน์ คุณมางานนี้ด้วยเหรอคะ” โลกกลมจนน่าโมโหจริง ๆ แต่จะให้เดินหนีเขาไปดื้อ ๆ ก็เกรงว่าจะเป็นการเสียมารยาท
“ครับ พนักงานของผมแต่งงานทั้งที ผมก็ต้องมาเป็นสักขีพยานสิครับ”
แพรดาวนิ่วหน้านิดหนึ่งหลังได้ยิน ภัทรดลอยู่บริษัทจำหน่ายเครื่องออกกำลังกาย ไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับเขา หรือว่าเจ้าสาว
“เจ้าสาวเหรอคะที่ว่าพนักงานของคุณ” เพราะความอยากรู้เลยเลือกที่จะถามออกไปตรง ๆ
“ครับ คุณอิงเอยเป็นหัวหน้าฝ่ายการตลาดของบริษัทแม่น
