หญิงสาวไม่ได้เรียกแท็กซี่กลับบ้านเลย เพราะพรุ่งนี้วันหยุดไม่ต้องรีบตื่นนอน ได้แต่เดินทอดน่องเรื่อยเปื่อยไปตามทาง ละแวกคอนโดมิเนียมของตัวเอง
“พี่แพรครับ ๆ” เสียงเรียกคุ้นหูดังอยู่ไกล ๆ แพรดาวหันไปมองก็ต้องแปลกใจที่เห็นตาณยืนโบกมือให้อยู่
“พี่แพรจะไปไหนครับ” ชายหนุ่มวิ่งมาหาแพรดาวด้วยท่าทางกระหืดกระหอบ
“พี่ก็เดินเล่นแถว ๆ นี้แหละ มีอะไรหรือเปล่า ตาณนั่นแหละมาทำอะไรแถวนี้” หลังจากทำความคุ้นเคยกันไปสักพัก แพรดาวคิดว่าตาณนิสัยใช้ได้เลยทีเดียว ส่งเสียงทักทายเธอเป็นประจำทุกครั้งที่เห็นหน้าก็ว่าได้
“โหพี่ถามเหมือนผมอยู่คนละที่กับพี่เลยนะ ผมพักห้องติดกับพี่แพรนะครับ ลืมไปแล้วเหรอ เจอกันแถวนี้มันปกติจะตายไป” ชายหนุ่มเกาไปด้วยหัวระหว่างพูด
“นั่นสินะ” พอคิดตามแล้วก็มีเหตุผลอยู่ไม่น้อย
“พี่แพรไม่ได้ไปไหนใช่ไหมครับ”
“อืม ทำไมเหรอ”
“มีร้านอาหารเกาหลีเปิดใหม่ตรงนั้นครับ ไปกินกันไหม ผมไม่กล้าไปกิน
