บทที่ 4
1978 คำ
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา ดูเหมือนว่าเรียวจะให้ความสำคัญกับมิเกลมากขึ้นจนดูผิดปกติ มันทำให้มิเกลเองก็อดคิดไม่ได้ว่าคงใกล้ถึงวันนั้นแล้วหรือเปล่า ใกล้ถึงวันที่เธอจะต้องเป็นคนถอยออกมาแล้วใช่ไหม
"มิเกล!" ก่อนที่เธอจะได้คิดอะไรฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ เสียงเจ๊ชาช่าก็ตะโกนเรียกเธอเสียงดัง ดึงเธอออกจากภวังค์ความคิดของตัวเอง
"อะไรเจ๊ อยู่กันแค่นี้จะตะโกนทำไมเนี่ย"
"ไม่ตะโกนแล้วเธอจะได้ยินไหมห๊ะ! เรียกตั้งนานแล้วก็ยังเอาแต่นั่งเหม่ออยู่ได้ เป็นอะไรหรือเปล่า" วันนี้ดูมิเกลจะไม่ค่อยมีสมาธิในการทำงานเอาซะเลย จนเจ๊ชาช่าเองก็อดที่เป็นห่วงไปด้วย
"ไม่มีอะไรหรอกเจ๊ ว่าแต่เจ๊เถอะ มีอะไรหรือเปล่า" จะให้บอกได้ยังไงล่ะ ก็ความสัมพันธ์ของเธอมันเป็นความลับ…
"ไปเอารายละเอียดงานที่เจ๊ส่งกลับไปแก้ให้หน่อย"
"แล้วทำไมเจ๊ไม่ไปเอาเองหรือไปด้วยกันล่ะ" มิเกลเองก็ถามอย่างสงสัย
"เจ๊จะเคลียร์ตารางงานให้ เสร็จงานเดินแบบบริษัทคุณเรียวจะได้พักกันเลย เหนื่อยจะแย่อยู่"
"ได้เลยค่ะเจ๊ชาช่าคนสวยของเกล ~ "
"ถ่ายแบบเสร็จนะ เจ๊นัดคุณเรียวไว้แล้วเรียบร้อย" เจ๊ชาช่าบอกพลางก้มดูเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์
หลังจากที่เสร็จจากงานถ่ายแบบชุดว่ายน้ำของแบรนด์ดัง มิเกลก็แยกตัวกับชาช่าตรงไปที่บริษัทของเรียวทันที ร่างบางรู้สึกประหม่าเล็กน้อยที่ต้องมาเจอเขาในที่สาธารณะแบบนี้เพียงลำพังแบบนี้
"ฉันมาพบคุณเรียว" มิเกลเอ่ยบอกกับเลขาหน้าห้องของเรียวด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ พลางมองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าด้วยสายตานิ่ง ๆ
"ได้นัดไว้หรือเปล่าล่ะคะ" มาย่าเลขาของเรียวเอ่ยถาม ก่อนจะก้มลงกดโทรศัพท์ในมือต่ออย่างไม่ใส่ใจ
"โง่หรือแกล้งโง่กันคะ? ถ้าไม่นัดคิดว่าคนของเขาจะยอมให้ฉันขึ้นมาหรือไงกัน" เห็นหน้าแม่เลขานี่ทีไรทำให้เธอหวนนึกถึงวันนั้นทุกที แล้วก็พาลจะหงุดหงิดอยู่เรื่อยเลย
"นี่คุณ! คิดว่าเป็นดารานางแบบแล้วจะพูดอะไรก็ได้หรือไง" มาย่าวางโทรศัพท์มือถือในมือลง ก่อนจะลุกขึ้นเดินมาเผชิญหน้ากับมิเกล
"ก็ฉันพูดความจริง แล้วก็ช่วยหลีกทางด้วยนะคะคุณเลขา พอดีว่ามีธุระด่วนจะคุยกับคุณเรียว"
"นี่แก!!..."
"มีเรื่องอะไรกัน!" แต่ก่อนที่มาย่าจะได้ตอบโต้อะไรกลับไป เสียงของแม็กซ์ก็ดังขึ้นมาซะก่อน ก่อนที่เขาจะเดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ มิเกล
"ฉันมาพบคุณเรียวเรื่องรายละเอียดที่ส่งมาแก้" มิเกลเอ่ยตอบก่อนที่มาย่าจะได้ตอบ แม็กซ์เองที่รู้อยู่แล้วจึงหันไปมองมาย่าอย่างตำหนิ
"มาย่าขอโทษค่ะ มาย่าไม่รู้ว่าท่านประธานนัดเธอ เอ่อ...คุณมิเกลไว้"
"เชิญคุณมิเกลด้านในเลยครับ ส่วนเธอ ถึงเวลาเลิกงานแล้วก็กลับไปได้แล้ว" ประโยคแรกเอ่ยกับมิเกลด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ประโยคหลังเอ่ยกับเลขาหน้าห้องด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์ความรู้สึก
"ค่ะคุณแม็กซ์" มาย่าหันมามองมิเกลอย่างไม่เป็นมิตรและไม่พอใจ มิเกลเองก็ได้แต่ยิ้มเยาะอย่างคนที่เหนือกว่า
แกร๊ก ~
ปัง!
เสียงเปิดและปิดประตูอย่างแรงทำให้เรียวต้องเงยหน้าจากเอกสารในมือขึ้นมอง คิ้วหนาขมวดยุ่งอย่างสงสัย ใครกันที่กล้าเข้ามาในห้องทำงานของเขาก่อนได้รับอนุญาต แถมยังปิดประตูเสียงดังสนั่นแบบนั้นอีก
"มาเอาเอกสาร" พอเข้ามาในห้องทำงานของเขา มิเกลก็เดินมายืนอยู่ตรงหน้าคนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานทันที สีหน้าและน้ำเสียงไม่พอใจของเธอทำให้เรียวถึงกับขมวดคิ้วอย่างงุนงง
"เป็นอะไร" เรียววางเอกสารในมือลงและเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ
"เปล่า ไหนล่ะเอกสารจะได้รีบกลับ"
"อยากได้ก็มาเอา" เรียวยกซองเอกสารสีน้ำตาลขึ้นให้เธอดู และเก็บมันไว้ในลิ้นชักเหมือนเดิม นั่นยิ่งทำให้มิเกลไม่พอใจเข้าไปใหญ่
หมับ!
ฟอดดด ~
"รอกลับพร้อมกัน" ในจังหวะที่มิเกลเดินเข้ามาหวังจะหยิบเอกสาร แขนกำยำของเขาก็ตวัดกอดรั้งเอวคอดให้นั่งลงบนหน้าตักตัวเอง ก่อนจะฝังจมูกโด่งเป็นสันลงกับพวงแก้มเนียมใสของเธอฟอดใหญ่
"กลับกับแม่เลขาของคุณเถอะ!" เรียวถึงกับกระตุกยิ้มมุมปาก รู้ถึงเหตุผลที่ทำให้ร่างบางบนตักมีสีหน้าไม่พอใจ และเสียงแข็งใส่เขาตั้งแต่เดินเข้าห้องมา
"หึง?" ริมฝีปากหยักได้รูปคลอเคลียกับพวงแก้มของเธอไม่ห่าง มือหนาข้างหนึ่งก็กอดเอวคอดไว้หลวม ๆ อีกข้างก็ลูบไล้เรียวขาสวยของเธอไปมาไม่หยุด
"ฉันมีสิทธิ์หึงหวงคุณด้วยเหรอคะ"
"ทำไมจะไม่มี เธอเป็นเมียฉันนะ" มือหนาลูบไล้เรียวขาสวยของเธอสลับไปมา ก่อนที่มือของเขาจะสอดมือเข้ามาภายในกระโปรงตัวสั้นของเธอ
"เรียว! เดี๋ยวมีคนมาเห็นเข้าจะทำยังไง" มิเกลรีบจับมือเขาไว้ทันทีก่อนที่มันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้
"ไม่มีใครเห็นหรอก เลิกงานแล้วทุกคนกลับกันไปหมดแล้ว" กระโปรงตัวสวยของเธอถูกเขาถลกขึ้นมาไว้ที่เอวคอด ก่อนที่มือหนาจะลูบไล้สัมผัสดอกไม้งามกลางกายผ่านแพตตี้ตัวน้อยอย่างหลงใหล
"อ๊ะ!" ร่างบางถึงกับสะดุ้งเมื่อนิ้วเรียวยาวของเขาดันเข้ามาภายในร่องรักของเธอ
"ระ..เรียว" มิเกลชักสีหน้าไม่พอใจใส่เขาอีกครั้งเมื่ออยู่ดี ๆ เขาก็หยุดการขยับนิ้วที่กำลังทำให้เธอเคลิบเคลิ้ม
"ก็เดี๋ยวมีคนมาเห็นไง" เรียวย้อนถึงคำพูดของเธอด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
"เรียว อ๊าา ~ อย่ามาแกล้งแบบนี้" เสียงหวานครางกระเส่า และตีสีหน้าบึ้งตึงใส่อย่างไม่พอใจ จนเขาเองก็ต้องขยับนิ้วเข้าออกร่องรักของเธออีกครั้ง
"ขนาดนิ้วยังตอดแน่นขนาดนี้..."
"ขยับเร็ว อ๊ะ อูยย ระ..เรียว" เสียงหวานครางระงมด้วยความเสียวซ่าน จิกเล็บลงบนท่อนแขนกำยำของเขาเพื่อระบายอารมณ์สวาทของตัวเอง
"อ่าาส์! มิเกล" ยิ่งเธอดิ้นไปมาเขาก็ยิ่งทรมานไม่ต่างจากเธอ มือหนากดสะโพกงอนงามของเธอให้แนบชิดกับแก่นกายใหญ่ของเขาภายใต้กางเกง นิ้วเรียวยาวก็ยังคงทำหน้าที่ขยับเข้าออกร่องรักคับแน่นที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำหวานของเธอ
"สะ..เสียว... เรียวขาขยับนิ้วเร็ว ๆ อ๊ะ อ๊ะ อื้ออ" เสียงครางระงมของร่างบางบนตักดังก้องไปทั่วห้องทำงานหรูไม่หยุด
เขาเพิ่มแรงขยับนิ้วเข้าออกร่องรักเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อรับรู้ถึงการเกร็งกระตุกของร่างบางบนตัก ร่องรักของเธอตอดรัดนิ้วเขาครั้งแล้วครั้งเล่า จนในที่สุดเขาก็ส่งให้เธอไปถึงฝั่งฝันตามที่ต้องการ
"อ๊ะ! อร๊ายยยยย ~ "
"หวาน" เสียงพร่าเอ่ยกระซิบข้างใบหูเล็กของเธอ ทำเอามิเกลใบหน้าเห่อร้อนด้วยความเขินอาย เมื่อเขาส่งนิ้วที่เลอะคราบน้ำรักของเธอเข้าปากตัวเอง
พรึบ!
"จะทำอะไร" มิเกลถามด้วยความมึนงง ที่อยู่ดี ๆ เขาก็จับเธอหันหน้าเข้าหาเขา
"ทำอย่างเมื่อกี้ไง แต่ไม่ใช่นิ้วแล้วนะ" เขากดสะโพกเธอลงเบียดเสียดกับแก่นกายใหญ่ที่กำลังขยายตัวเต็มที่
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"เรียวมีคนมา!" เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ร่างบางลนลานพยายามดึงกระโปรงลงทั้งที่นั่งคร่อมบนหน้าตักของเขาอยู่
"อืม ~ " ยิ่งเธอขยับไปมายิ่งเพิ่มความเสียวซ่านและปวดหนึบให้กับเขาไม่น้อย
"เรียว!"
"แต่ฉันไม่ไหวแล้วนะ อ่าส์"
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"นายครับ" เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับเสียงของแม็กซ์ที่ตะโกนเรียกชื่อเจ้านายหนุ่มอยู่ด้านนอก
"มีอะไร!" เรียวตะโกนถามออกไปทั้งที่ยังกดเอวคอดของเธอไว้ เพื่อให้สะโพกเธอเบียดเสียดกับเขายิ่งขึ้น
"รถพร้อมแล้ว นายจะกลับเลยหรือเปล่าครับ"
"เรียวประตูไม่ได้ล็อกนะ" มิเกลยังคงพยายามจะลงจากตักของเขาเพราะกลัวว่าคนของเขาอาจจะเปิดเข้ามาเห็นเขาและเธอในสภาพนี้เอาได้
"เออ! มึงเฝ้าอยู่หน้าห้องก่อนอย่าเพิ่งลงไป" เรียวตอบกลับไปด้วยความหงุดหงิดไม่น้อย
"ครับนาย"
"ใจร้ายว่ะ จะปล่อยให้ฉันค้างอยู่แบบนี้จริงเหรอวะ" แก่นกายใหญ่ที่พร้อมจะปลดปล่อยของเขาต้องทนปวดหนึบอยู่แบบนี้จริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย
จุ๊บ
"ฉันต้องยอมใช่ไหม" เรียวพูดพลางถอนหายใจหนัก ๆ เมื่อคนตัวเล็กบนตักยื่นริมฝีปากมาจูบบนริมฝีปากเขาหนัก ๆ หนึ่งที ก่อนจะยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระและจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
"เอ่อ… ระ..เรียว จะออกไปทั้งแบบนี้จริง ๆ เหรอ" แก่นกายที่ขยายใหญ่ภายใต้กางเกงของเขามันยังไม่ยอมสงบลง เขาจะพาเธอเดินออกไปทั้งแบบนี้ไม่ได้นะ มีหวังอายลูกน้องของเขาตายเลย
"จะช่วยไหมล่ะ" เรียวถามอย่างมีความหวัง รอยยิ้มกรุ้มกริ่มปรากฎบนใบหน้าอีกครั้ง
"ไม่ค่ะ"
"งั้นก็ไปมันทั้งแบบนี้แหละ ทั้งบริษัทไม่มีใครแล้วนอกจากลูกน้องฉันสี่ห้าคน" เมื่อมิเกลปฏิเสธเขาจึงตัดสินใจโอบกอดเอวคอดไว้แน่น ก้าวเดินไปที่ประตูห้องทันที
แกร๊ก ~
"นายจะไปไหนต่อหรือเปล่าครับ" แม็กซ์เอ่ยถามทันทีที่เรียวเปิดประตูออกมา แต่สายตาก็ดันไปเหลือบเห็นบางอย่างที่ยังคงขยายตัวใหญ่อยู่ภายใต้กางเกงของเจ้านายหนุ่ม
"ไม่! กลับเพนท์เฮาส์เลย ให้คนเอารถมิเกลกลับไปจอดไว้ที่คอนโดด้วย"
"ได้ครับนาย" เขาเข้ามาขัดจังหวะหรือเปล่าวะเนี่ย แม็กซ์ได้แต่ขบคิดในใจ พลางเหลือบมองไปที่มิเกลที่ยืนหน้าแดงระเรื่ออยู่ในอ้อมแขนของเรียว
"อยากตายไหมไอ้แม็กซ์!" เรียวตวัดสายตามองลูกน้องคนสนิทด้วยความดุดัน ที่เห็นแม็กซ์มองมายังคนข้าง ๆ เขา
"ขอโทษครับนาย"
"ต่อในรถเลยได้ไหม ไม่ไหวแล้วจริง ๆ " เรียวกระซิบชิดใบหูเล็กเสียงกระเส่า
"จะบ้าหรือไง ลูกน้องคุณก็อยู่"
"นะมิเกล ไม่ไหวแล้วจริง ๆ "
"แต่ลูกน้องคุณ..." มิเกลบอกเสียงเบาอย่างเป็นกังวล ที่จะต้องมาทำอะไรแบบนี้ในรถ แถมยังมีคนของเขาอยู่ด้วยอีก
"ใครมันกล้ามองก็ลองดูสิ" เรียวตวัดสายตาจ้องมองลูกน้องที่ยืนก้มหน้าก้มตาอยู่ด้วยสายตาอาฆาต ใครกล้ามองเธอมันได้ตายศพไม่สวยแน่!
มิเกลได้แต่มองหน้าเขาสลับกับส่วนนั้นที่ยังไม่ยอมสงบลงง่าย ๆ สงสารก็สงสาร อายก็อาย ไม่รู้จะทำยังไง สายตาวิงวอนของคนตรงหน้าก็ช่างหน้าสงสารเหลือเกิน
"ออกรถ!" เรียวสั่งเสียงเรียบก่อนจะหลับตาลงข่มอารมณ์ของตัวเองไว้ เมื่อร่างบางข้างกายทำหน้าตาลำบากใจ เขาก็ต้องทน ทนทั้งที่ปวดหนึบอยู่อย่างนี้
- ผู้เขียน
