ความเป็นจริงมันช่าง....
ฉันเกยทับอยู่บนตัวริกกี้ หน้าแนบกับแผ่นอกกว้างหอบหายใจระรวย หน้าอกริกกี้เองก็กระเพื่อมขึ้นลงอย่างเหน็ดเหนื่อยไม่แพ้กัน เสื้อที่เขาสวมเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เสียงเครื่องยนต์ดังฮือเบาๆ ย้ำเตือนว่าเวลายังคงเดินอยู่
หลังจากเสร็จกิจที่ถูกยัดเยียดให้ทำสติสตางค์ก็เริ่มกลับมา ความรู้สึกอับอายเกาะกุมในใจฉันทันที ค่อยๆ ดันตัวออกห่างริกกี้ด้วยร่างกายที่อ่อนระโหยโรยแรง หมอนั่นเหลือบสายตาคมกริบมองฉันเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไร เหมือนเขาเองก็ต้องการเวลาพักฟื้นหลังจากที่เพิ่งใช้พลังงานไปอย่างหนักเช่นเดียวกัน
ฉันมองหากางเกงชั้นในที่น่าจะหล่นอยู่ในรถก่อนเห็นมันกองอยู่บนพื้นด้านหลัง ริกกี้ก็นอนราบบนเบาะขวางทางอยู่ ส่วนจะให้ลงจากรถแล้วอ้อมไปเปิดประตูหยิบเอาก็ไม่กล้าเพราะกระโปรงนักศึกษาฉันก็กองอยู่บนเบาะหลังเช่นกัน ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือแค่เสื้อนักศึกษาที่ยับย่น ต้องขอบคุณริกกี้ไหมที่ไ
