เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นสี่ห้าครั้งก็เงียบ.... สักพักก็ดังขึ้นอีก ฉันเพิ่งเดินออกจากห้องน้ำเหลือบมองอย่างสงสัย เพนนีหรือเปล่า? ยัยนั่นออกไปซื้อของหน้าปากซอยน่าจะกลับมาแล้ว แต่แปลกแฮะ ปกติไม่เคยมาเคาะประตูห้องฉันนี่
ฉันเดินมาเปิดประตู นุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว
“....!!!”
ผู้ชายหน้ารกทึบท่าทางน่ากลัวยืนอยู่หน้าห้องทำฉันก้าวถอยหลังอัตโนมัติ รีบปิดประตูอย่างตกใจ เขาคว้าขอบประตูเอาไว้ทันควัน
“นิ้ง!”
“นี่ปล่อยนะ ใครใช้ให้นายเข้ามาในบ้าน”
ฉันตื่นตะลึงในลุคใหม่ของริกกี้สุดๆ แต่ถึงริกกี้จะเปลี่ยนไปมากแค่ไหนฉันก็จำเขาได้ตั้งแต่แวบแรก ฉันจะปิดประตูแต่ริกกี้ก็ดันเข้ามา เรายื้อยุดกันอย่างไม่มีใครยอม
พรึบ!
“ว้าย!”
ผ้าฉันหลุด....
ริกกี้อาศัยจังหวะที่ฉันตกใจและกำลังก้มมองดูตัวเองผลักประตูเข้ามาในห้อง ฉันรีบฉกผ้าที่พื้นขึ้นมาปิดบังเรือนร่างแล้วจ้องริกกี้ด้วยสายตาฉุนเฉียว ชี้มือไล่ตะเพิดเขาออกไป
