ไม่ทันที่บรูคลินจะว่าอะไร อังเดรก็สะบัดมือครั้งหนึ่ง พลันควันบางอย่างก็พวยพุ่งออกจากมือไปโดนตัวของบรูคลินกระเด็นออกจากร่างของหญิงสาวกระเด็นไปยังผนังห้อง ก่อนที่เขาจะรีบตรงไปยังโมรา และดึงเธอขึ้นจากเตียง
“เป็นอะไรไหม”
คำถามนี้เป็นเหมือนคำถามโง่ๆ เพราะแค่มองสภาพเสื้อผ้าขาดวิ่นและสีหน้าตื่นกลัวของโมรา เขาก็พอจะรู้แล้วว่าเธอเป็นอะไร
“แก! ไอ้เวรเอ๊ย!”
พลันก็กลับมาเอาเรื่องกับตัวการใหญ่ บรูคลินพยุงตัวเองลุกขึ้นชันเข่า กระอักของเหลวบางอย่างออกมาเป็นสีเขียวเข้ม โมรามองแล้วก็พรึงเพริด เพราะสิ่งนั้นก็คือ ‘เลือด’ ของปีศาจ
“ไม่ต้องกลัว อยู่ข้างหลังผมเอาไว้ ผมจะปกป้องคุณเอง”
โมราทำตามอย่างหวาดกลัว ขณะที่บรูคลินข่มเขี้ยวเคี้ยวฟัน
“พ่อมดอย่างแก มายุ่งเรื่องนี้จะดีเหรอ”
ว่ากันว่าผู้มีชีวิตอันเป็นนิรันดร์จะไม่ยุ่มย่ามเรื่องการหากินของกันและกัน เรื่องนี้อังเดรรู้ดี อินคิวบัสเป็นปีศาจกินฝัน เสพกามารม
