“ผมเป็นพ่อมด”
และนั่นก็คือประโยคแรกที่อังเดรบอกกับโมราหลังจากที่พาเธอกลับมายังคลินิกของตัวเอง โมราทำหน้าไม่เข้าใจเท่าไร แต่ถ้าถามว่าเชื่อไหม เรื่องที่เธอประสบมาวันนี้ แน่นอนล่ะว่าต้องเชื่ออยู่แล้ว
“แล้วบอส...เอ่อ...”
“ส่วนนั่นก็คืออินคิวบัสที่ตามรังควานคุณจนคุณต้องมาขอให้ผมช่วย”
อธิบายอย่างนี้ โมราก็พอจะเข้าใจ
“จริงๆ แล้ว ที่ฉันฝันประหลาด มันเป็นเพราะเขาเหรอคะ”
อังเดรพยักหน้า ปล่อยให้โมราได้ครางออกมา
“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามีอะไรแบบนี้อยู่บนโลกด้วย”
อังเดรได้แต่ยิ้มน้อยๆ “มีสิ” เชาบอก “มีมากกว่าที่คุณคิดเสียด้วย”
“คุณกำลังจะบอกฉันว่านอกจากบอสของฉัน แล้วก็คุณแล้ว ยังจะมีคนอื่นอีก”
“วาเลนไทน์ ปารีส โรมิโอ แล้วก็พวกคนที่ติดตามพวกนั้นมา ทั้งหมดเป็นเหมือนผมนี่ล่ะ เพียงแต่คนละสายพันธุ์”
ใช้คำพูดอย่างนี้ เธอคงเข้าใจ โมราเบิกตาโต ดูสนอกสนใจไม่น้อย
“แล้วคนพวกนั้นเป็น...”
“แวมไพร์ แวร์วูล
