บทส่งท้าย
“คุณก็เลยสละชีวิตให้ฉันครึ่งหนึ่งเหรอคะ”
เสียงหวานดังขึ้นภายในห้องพักฟื้นผู้ป่วย โมราทำหน้าไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยินหลังจากที่ได้ฟังเรื่องการสละชีวิตอันเป็นนิรันดร์ครึ่งหนึ่งของอังเดรจากปากของเขา
แต่ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ เพราะนอกจากรอยฟกช้ำบนใบหน้าเพียงเล็กน้อยแล้ว เธอก็ไม่มีอาการบาดเจ็บรุนแรงใดๆ ทำเอาใครต่อใครงุนงงไปตามๆ กัน มีแต่อังเดรนี่ล่ะที่ไม่สงสัยข้องใจอะไรทั้งนั้น มิหนำซ้ำยังพยักหน้ารับ พลันสีหน้าเป็นกังวลของหญิงสาวก็ผุดพรายขึ้น
“งั้นก็แสดงว่าคุณก็จะมีอายุไม่ยืนเหรอ”
อายุไม่ยืน...คำนี้ทำเอาพ่อมดหนุ่มถึงกับหัวเราะออกมา
“คุณคิดว่าอายุของพ่อมดอย่างผมมีอายุยืนยาวแค่ไหนกัน”
แน่ล่ะว่าโมราเดาไม่ออกหรอก เธอได้แต่ทำหน้ามุ่ย ชวนให้ชายหนุ่มลูบแก้มช้ำบางๆ ของเธออย่างแผ่วเบา
“สักร้อยปีเหรอคะ”
“...”
“หรือว่าพันปี”
“ยาวนานจนคุณนึกไม่ออกเลยล่ะ”
เขาพูดความจริง เขาเองก็ประมาณอายุขั
