บทที่ 4 เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ
1441 คำ
บทที่ 4
ผมเล่นเกมไปด้วยแอบรอแชทจากลุงรหัสไปด้วย ช่วงนี้มีหลายเรื่องกวนใจผมเยอะแยะไปหมด ไหนจะเรื่องเรียน สายรหัส และยังมีไอ้พักรบที่ผีเข้าผีออกอีก
[โอเค]
ผ่านไปห้าชั่วโมงพี่ทักษ์ถึงตอบกลับมา ผมที่เล่นเกมอยู่ต้องออกจากเกมมาเพื่อตอบพี่เขา แต่นึกดูอีกทีพี่เขาต้องการให้ต่อบทสนทนาไหม
“สายรหัสเรามีความแตกต่างกันมากๆ” ว่าแล้วก็วิ่งเข้าสมรภูมิรบในเกมเพื่อไปตายพร้อมหัวหน้ากิลด์
Taro: หัวหน้ากิลด์คนโคตรเยอะ คนเราโคตรน้อย
Silver Wolf: [สติกเกอร์เลือดกำเดาไหล]
Taro: อ๊ากกกกกก ไม่ไหว
Silver Wolf: เหมือนกัน
Taro: ตีกับพวกมันเหนื่อยจนหิวข้าว
Silver Wolf: 555555++
Taro: ใจจริงจะไม่มีใครเข้ามาเล่นกับเราเลยเหรอหัวหน้า
Silver Wolf: นั่นสิ ไม่ค่อยมีใครเข้าสมรภูมิเลยจริงๆ
Taro: พวกมันมารออยู่ด้านหน้าเลย ผมว่าเราตาย แถมมีแต่คนพลังเยอะๆ
Silver Wolf: [ส่งสติกเกอร์เลือดเกาเดาไหล]
หลังจากสงครามระหว่างกิลด์จบลง พวกเราแพ้ยับไม่เป็นท่า กิลด์ผมมันกากจริงๆ อย่างที่พักรบพูดเป๊ะ แถมคนเข้าร่วมก็น้อย ถ้าหัวหน้ากิลด์ไม่ดีผมคงออกจากกิลด์นี้เหมือนกัน
[สรุปว่างวันไหน พี่จะได้พาไปเลี้ยง]
[ช่วงนี้ว่างทุกวันครับ] ผมตอบพี่ปรายทันที [พี่ว่างวันไหนครับ พี่น่าจะยุ่งกว่าผมเยอะ]
[ช่วงนี้เมาทุกวัน ไม่ว่าง]
[สติกเกอร์ตกใจ] พี่สาวผม เป็นอะไรเนี้ย [ดื่มหนักเลยเหรอครับ]
[ก็หนักอยู่ ช่วงนี้พี่บ้าน่ะ]
[ผมฟังเก่งนะครับ] ผมชอบฟังคนสวยๆ พูด
[พี่ไม่อยากเล่า หาวันว่างมา จะงดแอลกอฮอร์ให้]
[ครับ] คืออีหยังวะ ไอ้พักรบมันชอบบอกผมว่า ‘แค่เลือกเรียนหมอมึงก็ไม่ปกติแล้ว’ หรือจะจริงอย่างที่มันว่า ผมเปิดออโต้ในเกมไว้จากนั้นจึงเดินมาเปิดโน๊ตบุ๊คดูตารางเรียน
[วันศุกร์ครับ]
[ดีเลย ชวนพี่ๆมาด้วย บุฟเฟ่หมูกะทะไหมหรือชาบู อยากกินอะไร]
[ผมยังไงก็ได้ครับ]
[ไม่ได้... เราต้องเลือก นี่มันเป็นนาทีทองของปีหนึ่ง ไอ้น้องชายไม่รู้อะไรซะแล้ว]
[งั้นเป็นบุฟเฟ่ชาบูครับ]
[โอเคได้ จัดไป]
ผมมองรูปโปรไฟล์ลุงรหัสด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด เค้าเป็นคนพูดน้อย ไม่ค่อยสนใจใคร แถมในเฟสบุคยังไม่มีแม้แต่โพสต์เดียว ไอจีโล่ง พี่น้ำตาลเคยบอกว่าพี่ทักษ์คือหัวกะทิ เขาได้เกรดเฉลี่ยสูงเป็นอันดับหนึ่ง เป็นพวกไม่เข้าสังคมและไม่มีสังคมอยากเข้าหา
“แต่พี่แกก็ดูนิ่งจริงๆแหละ!” ผมเข้าเกมอีกรอบ “คุยกับหัวหน้าดีกว่า”
แชทกิลด์
Taro: ผมขี้เกียจอ่านหนังสือมากครับ
Silver Wolf: ยังเรียนอยู่
Taro: ครับ
Silver Wolf: อย่าบอกนะ ว่าอยู่ประถม
Taro: ฮัพ ผมอยู่ ป.6 ฮัพ
Silver Wolf: 5555++ ไปนอนได้แล้วน้อง
Taro: พี่ล่ะครับ
Silver Wolf: พี่อยู่ ป.7
Taro: อย่าบอกว่าพี่เจ็ดสิบแล้ว
Silver Wolf: ห๊ะ ป.7 จะเจ็ดสิบได้ไง
Taro: ก็ประเทศไทย มี ป.7 รุ่นปู่รุ่นย่าผมนี่ครับ
Silver Wolf: เรียกปู่ได้นะหลาน
Taro: ครับคุณปู่
Silver Wolf: เชื่อเหรอ?
Taro: ไม่เชื่อครับ
Silver Wolf: 5555++
Taro: ผมว่าหัวหน้าน่าจะ 30 ปี เป็นแดดดี้ของผมได้เลย
Silver Wolf: แดดดี้ที่ไม่ได้แปลว่าพ่อนะ
Taro: 5555555++
แค่แชทเฉยๆ ก็ทำผมเขินจนตัวบิด ผมไม่เคยชอบผู้ชายหรือผู้หญิง แต่ตอนนี้ผมเริ่มคิดว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่นะ และถ้าผมไม่สนใจในการนิยามตัวเองในเพศไหนมันจะเป็นอะไรไหม
ผมสับสนว่าผมคิดกับผู้ชายด้วยกันยังไงกันแน่ ผมยังไม่แน่ใจว่าตัวเองชอบผู้ชายในแบบที่คนรักชอบกันไหม แค่ตอนนี้ผมรู้สึกดีกับหัวหน้ากิลด์เอามากๆ มากจนอยากอ้อนขอให้เขาปกป้องไปตลอด
‘ความคิดกูยังคนตัวเล็กตัวน้อย’ คุยกับตัวเองไปเรื่อย
“เขินนะเว้ย หัวหน้า”
พลั๊ว!!
“เป็นอะไรของมึง” เปิดประตูเข้ามาเอง
“แล้วมึงมาทำอะไรห้องกู” เด้งตัวจากที่นอน ไอ้พักรบกลับมาห้องผมด้วยสภาพผ้าขนหนูผืนเดียว
“เออกูขออาบน้ำห้องมึงหน่อย แชมพูห้องกูหมด ครีมอาบน้ำก็ด้วย วันนี้กูมีนัดกับใบบัว” หันกลับมาสบตาเพื่อนตัวเล็กเหมือนจะหวังให้อีกฝ่ายทำอะไรสักอย่าง แต่กลับเห็นว่าต้ากำลังอมยิ้มให้หน้าจอ
“อือๆ ไปดิ” ผมไล่ให้พักรบมันรีบไปอาบน้ำ แต่มันกลับจ้องหน้าผมอยู่อย่างนั้น “อะไรของมึง มองอะไร มีอะไรก็ว่า...มา!”
“มึงว่ากูเท่ป๊ะ”
“ก็...” มองตั้งแต่หัวจรดเท้า “ได้อยู่...” ถ้าผมเป็นผู้หญิงผมคงคิดว่ามันอ่อยผมแล้ว แต่นี่เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก มันชอบผู้หญิงมาตลอดไง ยืนยันได้จากความเป็นพนักงานขอเบอร์อย่างผมได้ แต่ว่าเพื่อนผู้หญิงก็ชอบแอบจิ้นเราสองคนนะเพราะที่โรงเรียนพักรบมันชอบให้ผมนั่งตักประจำ
“กูจะอาบน้ำแล้วนะ”
“ก็ไปดิ พูดมากอยู่ได้”
“เออ!!!” เดินเข้าห้องน้ำด้วยอาการผิดหวังเล็กน้อย
“เอ๊า แล้วมาหงุดหงิดให้กูเพื่อ?” ผมงงอยู่ๆ มาขออาบน้ำห้องคนอื่น แล้วดันมาโมโหใส่เจ้าของห้องอีก ‘ไอ้บ้า’
ไม่นานพักรบมันก็เดินออกจากห้องน้ำมาพร้อมผ้าขนหนูสีขาวของมันอีกตามเคย ส่วนผมก็นอนแชทกับหัวหน้ากิลด์อยู่ที่เดิม
“ปลื้มมากเลยเหรอไอ้หัวหน้ากิลด์น่ะ”
“อือสิ” พักรบขมวดคิ้วใส่ผมไม่หยุด แต่ผมไม่สนใจหรอก มันเป็นคนหวงเพื่อนแต่ไหนแต่ไร มีผมไว้เป็นเครื่องประดับตลอด “ทำไม”
“ระวังโดนหลอกนะเว้ย คนอื่นไว้ใจไม่ได้เท่ากูหรอก”
“มึงนั่นแหละตัวดี” ผมโยนหมอนใส่หน้ามันดังตุบ!
“เดี๋ยวเถอะ!”
“มึงจะทำอะไรอะ” พักรบมันย่างสามขุมเข้าหาผม แล้วมันก็ตะครุบตัวผมไว้จากนั้นก็หอมแก้มผม ในขณะที่ผมขัดขืน “มึงทำเหี้ยอะไร อย่ามาหอมกู...ปล่อย...”
“ฮ่าๆๆ หมั่นไส้”
“ไอ้เหี้ย! ปล่อยกูนะ”
“มึงนี่น่าแกล้งฉิบหายเลย รู้ตัวรึเปล่า” มองผิวขาวๆ ของอีกฝ่ายอย่างคาดหวัง
“แรงเยอะยังกะควายป่า”
“อะไรนะ มึงว่าอะไรนะ”
“ปล่อยกูนะ ไอ้ควายเผือก” ดิ้นสุดชีวิตเมื่อมันนั่งทับผมจนขี้จะแตกอยู่แล้ว “กูหนัก ออกไป”
“มึงน่ารักนะ รู้ตัวรึเปล่า”
“กูรู้แล้ว มึงจะมานั่งทับกูทำไม” ผมรวบรวมกำลังทั้งหมดดิ้นแต่ไม่ได้ผล พักรบมันคงสมเพชในสภาพมันจึงลุกขึ้น “กูจะไม่ให้มึงมาใช้ห้องน้ำแล้ว”
“ล้อเล่นนา...” ว่าแล้วก็เดินออกจากห้องตัวปัญหา ขืนอยู่ต่อคงได้ทำมิดีมิร้ายมันแน่ ช่วงนี้เขาค่อนข้างไม่เข้าใจตัวเอง เพราะต้าดูน่ารักมากขึ้นจากที่น่ารักอยู่แล้วอะนะ “เรียนก็ไม่หนัก ทำไมกูฟุ้งซ่านขนาดนี้วะ”
พักรบรีบสลัดสิ่งที่คิดทิ้งไป เมื่อเห็นชื่อใบบัวโชว์อยู่หน้าจอโทรศัพท์ของตัวเอง
“ฮัลโหลวครับ” เกาท้ายทอยเก้อเขิน “บัวรออยู่หอนะ เดี๋ยวผมไปรับ” อมยิ้มขณะพูดคุย
[ได้สิ]
“โทรมาแล้วทำไมไม่พูดอะไรล่ะครับ”
[บัวคิดถึงรบน่ะ แค่นี้แหละ]
“เหมือนกันครับ แต่งตัวพึ่งเสร็จ” เงยหน้ามองเพดาน “กำลังจะออกไป” ขณะที่คุยกับใบบัวพักรบยังคงคิดถึงหน้าต้าอยู่ไม่จาง เขายังไม่แน่ใจว่าความรู้สึกเช่นนี้มันมาได้ยังไง ‘เกินเพื่อน’ อยู่ๆ คำนี้ก็ผุดขึ้นมาในหัว “หรือกูบ้าไปแล้ววะต้า”
ตั้งแต่เล็กจนโตพักรบคบหาผู้หญิงมาตลอด ถึงแม้จะเคยคุยกับเพศเดียวกันอยู่บ้าง แต่ไม่เคยคิดเลยเถิดว่าเพื่อนสักคน ทว่าไม่นานมานี้เขากลับพึ่งสังเกตตัวเองว่าใจเต้นแรงทุกครั้งที่อยู่ใกล้ต้า
“กูจะทำยังไงดีวะต้า” หวังว่าความรู้สึกนี้มันจะหายไปสักวัน
- ผู้เขียน
