บทที่ 3 ลุงรหัสกับแชทที่หนักขวา
1584 คำ
บทที่ 3
16.00 น.
ช่วงเวลาของการรับน้องปีหนึ่งได้เริ่มต้นขึ้น ผมและเอิร์ทนั่งด้านหน้าเพราะเป็นสิ่งมีชีวิตไซซ์มินิทั้งคู่ พวกเรานั่งในวงกลมล้อมรอบโดยพี่ปีสอง ช่วงแรกมีกิจกรรมนันทนาการจากนั้นจึงเป็นการจับสลากพี่รหัสตามปกติ ดีหน่อยที่ไม่มีพี่ว๊ากแล้ว คงเพราะปีนี้มีการรณรงค์เรื่องการรับน้องสร้างสรรค์
“หลังจากนี้ให้น้องปีหนึ่งแยกย้ายตามหาพี่รหัสครับ” อาทิตย์ประธานรุ่นปีสองเอ่ยเสียงดัง “ทราบ!!”
“ทราบ!!” รุ่นน้องตอบพร้อมกันเป็นเสียงเดียว
“ลองให้น้องแนะนำตัวให้พี่ๆ เค้าดูก่อน”
ผมคนแรกต้องลุกขึ้นยืนตัวตรงแล้วสูดลมหายใจให้ลึกที่สุด การเป็นคนแรกมันทำให้เกิดความกดดันนิดๆ
“สวัสดีพี่ทุกคนครับ ผมชื่อต้า นายไตรภพ ปิยาเวชกุล ยินดีที่ได้รู้จักพี่ๆ ครับ”
“น้องต้า น้องกีต้า” อาทิตย์เสริม
“ไม่ใช่ครับ ผมไม่มีกีครับ” เอ๊อ! ทำไมมันแปลกๆ
“ครับน้องต้าที่ไม่มีกี” รับคำง่ายดาย
ทุกคนส่งเสียงฮือฮาเมื่อคำว่ากีที่ทุกคนเข้าใจมันคือสแลง บ้างอมยิ้ม บ้างหัวเราะ นาทีแรกผมยังไม่เก็ตแต่ตอนนี้เก็ตแล้ว สงสัยผมจะเป็นที่จดจำกับพี่ๆ ไปอีกนาน
ผมมองซ้ายมองขวาเมื่อรุ่นพี่ปีสองกระจายกันนั่งตามที่ต่างๆ ‘สวย ใจดี มีอะไรส่งมาให้หมด’ คำใบ้นี้มันใช่เลย ‘ใช่ใครวะเนี้ย!!’ ใครหาว่าเรียนหมอแล้วเรียบร้อย แต่ละอย่างที่พี่ๆ เค้าว่ามาทะลึ่งกว่าคณะอื่นหลายเท่า
“สวย ใจดี มีอะไรส่งมาให้หมด” พึมพำกับตัวเอง
“เอาไว้ใส่ตอนทำของหวาน” เอิร์ททำหน้าครุ่นคิด “พี่น้ำตาล”
เมื่อคิดไม่ออกผมจึงเดินตามเอิร์ทไปหาพี่รหัสมัน ผมนั่งดูมันแนะนำตัวจากนั้นจึงขอความช่วยเหลือจากพี่เค้า พี่น้ำตาลยิ้มให้แล้วบอกผมด้วยน้ำเสียงน่ารักๆ ว่า
“อ๋อ พี่รหัสน้องติดหนุ่มบาโฮสต์ มันไม่มารับสายรหัสหรอก”
‘ฟังแล้วชื่น...ใจ’ ทำไมใครๆ ก็ชอบแกล้งผมก็ไม่รู้
“พี่น้ำตาลช่วยผมด้วย”
“ปราย” ช่วยอธิบายความหมาย “จริงๆ ชื่อเต็มของปรายคือลูกปราย ‘กระสุนลูกปราย’ น่ะ”
“ขอบคุณครับ” ผมดูผิดไปรึเปล่าที่เห็นผู้หญิงตัวเล็กน่ารักอย่างพี่น้ำตาลเขินเวลาเอ่ยชื่อพี่รหัสผม ‘สองคนนี้มีซัมติงกันแน่เลย’ ผมเกลียดความช่างสังเกตของตัวเองพอๆ กับรักมันเวลาเรียน
ผมเดินตรงไปหาพี่รหัสด้วยรอยยิ้ม ในขณะที่พี่ปรายยังคงนิ่ง สายตาพี่เขาเย็นชาจนน่าขนลุก
“พี่ปรายครับ ‘สวย ใจดี มีอะไรส่งมาให้หมด’ คือพี่ใช่ไหมครับ” ผมยิ้มแฉ่ง
“ใช่ รับเลย แค่เห็นเราก็เหมาะเป็นพี่น้องกันแล้ว น้องต้าที่ไม่มีกี”
“...” พี่รหัสผมอาจเป็นแอลกอฮอล์ลิซึมในวัยใกล้ชรา ดูอาการเบื้องต้นแล้วน่าจะเมาค้าง สะอึกเป็นพักๆ แถมยังตาลอย ‘พี่แกไปโดนตัวไหนมา’
“แล้วรู้ได้ยังไงว่าเป็นพี่”
“พี่น้ำตาลเป็นคนบอกครับ” คราวนี้พี่รหัสผมนิ่งแล้วมองไปยังพี่น้ำตาล ทั้งคู่ดูอิหลักอิเหลื่ออย่างเห็นได้ชัด หรือสาเหตุของอาการเมาค้างของพี่รหัสผมคือพี่น้ำตาล
“อ๋อเหรอ” ก้มหน้าคิด “วันไหนว่าง บอกพี่นะ เราจะได้เลี้ยงสายรหัสกัน แอทไลน์พี่สิ เดี๋ยวดึงเข้ากลุ่มสายรหัส”
“ครับ” ผมรีบหยิบมือถือมาสแกนด์คิวอาร์โค้ด “เรียบร้อยครับ”
“ในนี้มีพี่ทักษ์ พี่เอม พี่อัพ และก็พี่เมทัล สายรหัสปัจจุบัน” ว่าแล้วก็คอตก “อยากกินอะไรดี วันนี้กินอะไรดี กินอะไรดี”
“ถามผมเหรอครับ”
“เปล่า คุยกับตัวเอง”
‘ผมว่าผมแปลกแล้วนะ เจอพี่ปรายเข้าไปผมกลายเป็นปกติไปเลย ผมต้องยอมแพ้พี่รหัสตัวเองเหรอ’
“นั่นไงพี่ทักษ์ลุงรหัสปีสามของเรา หล่อ คูลลิ่งเมนทอลมากเลยนะดูสิ”
ผมหันตามนิ้วเรียวของพี่ปราย ชื่อว่าคุ้นแล้วเห็นหน้ายิ่งคุ้นเข้าไปใหญ่ พี่ทักษ์ที่ว่าคือคนที่ให้ผมติดรถกลับมาหอ โอ้จ้อช! โลกกลมมาก
“พี่เค้าเรียนเก่งม๊าก” ดื่มน้ำไปครึ่งขวดแล้วยิ้มให้ “เราชื่ออะไรนะ”
“ผมชื่อต้าครับ”
“อ่า...น้องหมอต้า”
“ครับพี่หมอปราย” แล้วเราก็หัวเราะทั้งคู่ ผมว่าผมน่าจะเข้ากับพี่รหัสผู้หญิงได้ดี
พอพี่ปรายดึงผมเข้ากลุ่ม ผมก็แนะนำตัวเองลงกลุ่ม พี่ๆ ต่างทักทายมีเพียงคนเดียวที่ไม่ยอมพูดอะไรเลยก็คือพี่ทักษ์ ผมเห็นคนรีดแล้วหกคนแสดงว่าเขาอ่านแต่ผมไม่น่าสนใจมากพอให้เขายอมรับเหรอ ผมแอทเฟรนด์พี่ๆ รวมถึงคนไม่ยอมพูดด้วย
[สวัสดีครับพี่ทักษ์ ผมชื่อต้านะครับ เป็นหลานรหัสของพี่ครับ]
[พี่จำผมได้ไหม]
เงียบกริบ...ไม่มีสัญญาณตอบรับจากฝั่งโน้นแม้แต่ตัวอักษรเดียว
ผมไล่สวัสดีพี่ๆ ทุกคนซึ่งทุกคนก็ตอบกลับมาด้วยความยินดี ยกเว้นพี่ทักษ์ที่ว่า เขาอ่านแต่ไม่ตอบจนผมทำตัวไม่ถูก ผมจะทำยังไงดีล่ะ
[พี่ปรายครับ พี่ทักษ์เขาไม่ค่อยตอบครับ]
[อ๋อ ไม่ต้องเครียด กับคนอื่นพี่เขาก็ไม่ตอบ]
ผมส่งสติ๊กเกอร์ตกใจ ส่วนพี่ปรายส่งสติกเกอร์หัวเราะกลับมาเป็นการรับขวัญ ‘อย่างตึง!’
“ทำอะไร ในตู้เย็นมีอะไรกินบ้าง” พักรบเปิดประตูเข้ามาโดยไม่ขอ แถมเดินไปค้นตู้เย็นหน้าตาเฉย
“มารยาทสะกดเป็นไหม”
“หยุดด่ากูสักวันไม่ได้เลยรึไง” ถามว่าเขามีไหม ก็ไม่ไง แล้วจะถามเพื่อ?
“จ่ายมา” ไอ้พักรบมันชอบเอาน้ำอัดลมมาแชร์ไว้ในตู้เย็นผม แล้วก็เป็นมันนั่นแหละที่เอาไปดื่ม “ห้องมึงก็มีตู้เย็นป๊ะ เอามาฝากอยู่ได้เปลืองไฟ”
“งกอะไรขนาดนั้น” ยกซดอึกๆ “สดชื่น”
“อยากจุติอาวุฒิว่ะ ทำยังไงดี”
“ล่าบอสในฐานทัพร้างดิ หรือไม่ก็รอล่าบอสที่อุทยานหลอกหลอน” เดินไปนั่งใกล้คนตัวเล็กกว่า “ไหนเอามาดูสิ”
ผมให้มันดูเรื่องความคืบหน้าของตัวละครในเกม ไม่รู้มันเป็นอะไรของมันชอบเอาหลังมาพิงผมจัง พอผมขัดขืนมันก็กอดรอบคอแล้วกักผมให้อยู่ในอ้อมแขนของมันหน้าตาเฉย
“กูอึดอัด”
“กูไม่อึดอัด ห้องมึงแอร์เย็นกูหนาวไง” กอดแน่นกว่าเดิมเท่าตัว
“มันหายใจไม่ออก นั่นไงไอ้พวกกิลด์ดาร์คฟรอสมันฆ่ากูแล้ว”
“ถึงตายก็ฟื้นใหม่ได้ นี่มันเกม” มีความสุขทุกครั้งที่ได้เข้าใกล้ “ใช้น้ำหอมกลิ่นอะไร หอมดี”
“ก็น้ำหอมปกติ”
“อืม...” แอบยิ้มมุมปากอยู่คนเดียว “นี่ไงฟื้นแล้ว”
“มันฟื้นได้ แต่มันเจ็บใจนี่หว่า” การโดนพักรบกอดมันเป็นเรื่องปกติตั้งแต่มัธยม ตอนนี้ตัวผมกับมันก็ยังคงติดกันไม่เปลี่ยน “หัวหน้ากิลด์เข้าเกมแล้ว เอามานี่” รีบแย่งโทรศัพท์กลับมาไว้ในมือของตัวเอง
Taro: สวัสดีครับหัวหน้า
Silver Wolf: [สติกเกอร์ยิ้ม]
Taro: ผมตายเพราะพวกดาร์คฟรอสมันมาตี เจ็บใจมาก
Silver Wolf: 55555 [สติกเกอร์วิญญาณออกจากร่าง]
“ตื่นเต้นอะไร กะอิแค่หัวหน้ากิลด์เข้าเกม” พักรบขมวดคิ้วหงุดหงิด บางทีเขาไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมถึงไม่ชอบให้ต้าดีใจหรืออยู่ใกล้คนอื่นเกินพอดี
“มีเพียงเขาที่รับกูเข้ากิลด์ตอนกูไม่มีกิลด์ แถมตอนนี้เขาก็ไปสละชีพเพื่อกูอยู่” ระบบบอกกว่าซินเวอร์วูฟตายอยู่ในโรงละคร “เควสหลักเค้าก็มาช่วย เควสพื้นที่เค้าก็แนะนำให้ไปทำที่ไหนด้วยนะ ใจดีสุดๆ”
“แล้วกูอ่ะ”
“มึงเหรอ ด่ากูว่ากากตลอด บางทีทำเป็นรำคาญด้วย”
“เออๆ กูก็จะช่วยแล้วไง”
“ไม่หรอก มึงทิ้งกูไปหาเพื่อนเก่งๆ ของมึงตลอด”
“กูไม่ได้ทิ้ง มึงเข้าใจไหม”
“กูเข้าใจไง มึงทิ้ง”
“กูไม่อยากเถียงกับมึงแล้ว กลับห้องดีกว่า” ความเป็นเพื่อนช่วงนี้ดูลุ่มๆ ดอนๆ หรือเป็นเพราะชวนมันมาเล่นเกม “วันนี้จะทำอะไรบอกกูสิ กูไปเป็นเพื่อน”
“ตอนนี้ตี้อยู่กับหัวหน้ากิลด์แล้วเว้ย”
“นี่ไงพอจะช่วยก็ไปกับคนอื่น”
“เอ๊า ก็เขาชวนก่อน มึงก็ตี้กับพวกของมึงอยู่นั่นไง” ยื่นหน้าไปดูโทรศัพท์ไอ้พักรบบ้าง จริงอย่างผมว่ามันมีเพื่อนชวนปาตี้ในเกมอยู่แล้ว
“กูออกก็ได้เพื่อมึง”
“ไม่ต้อง กูไปกับหัวหน้ากิลด์แล้ว มึงก็ไปกับเพื่อนมึงแหละ”
“แล้วแต่”
พักรบมันปิดประตูห้องใส่ผมเสียงดัง แม่งทำตัวเหมือนเด็กๆ ไม่ได้ดั่งใจก็โมโหใส่ แล้วนี่ยังมีหน้ามาทิ้งกระป๋องน้ำอัดลมไว้ไม่ทิ้งอีก
“นิสัยเสียฉิบหาย” ผมบ่นให้มันด้วยความหงุดหงิด “เป็นเหี้ยอะไรของมัน”
- ผู้เขียน
