ในตอนเช้าหว่าอิ๋งที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็อมยิ้มที่ตอนนี้ตนเองอยู่ในอ้อมกอดของหยี่หาน นางค่อยๆ ลงจากเตียงแล้วหยิบอาภรณ์ขึ้นมาสวมใส่ ใช้มืออังที่หน้าผากของเขาพบว่าไข้ลดลงมากแล้วจึงยิ้มออกมาอย่างวางใจ
นางช่วยใส่กางเกงให้กับเขาเพียงตัวเดียวเพราะเกรงว่าถ้าขยับมากกว่านี้เขาจะตื่น จึงห่มผ้าให้เขาแล้วออกไปทำอาหารเช้าทิ้งเอาไว้ให้ ก่อนจะเดินออกไปให้อาหารเป็ดและรดน้ำสวนผักที่ตอนนี้พึ่งลงแปลงใหม่หลังจากขายผลผลิตไปเมื่อวันก่อน
หยี่หานตื่นมาด้วยอาการหนักอึ้งที่ศีรษะ เขารู้ตัวว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้น และมั่นใจว่ามันไม่ใช่ครั้งแรก
ตอนนั้นที่หว่าอิ๋งทำเป็นไม่รู้เรื่องแล้วหลอกให้เขาเข้าใจผิดว่ามันคือความฝัน นางคงมีเหตุผลอะไรบางอย่างที่ไม่ยอมพูดความจริงกับเขา
เขาลุกขึ้นสวมใส่เสื้อผ้าแล้วเดินออกไปที่ห้องโถงเล็กๆ กลางบ้านที่มีโต๊ะอาหารวางอยู่
อาหารบนโต๊ะยังคงอุ่นอยู่แต่ไม่มีข้าว เขาจึงเดินเข้าไปในครัว
