เหวินเว่อแห่งบ้านโคกกะโดนหลงยุคโบราณ

ตอนที่ 10

หลิวเรอจินเดินนำหน้าออกไปที่เรือนฮวาไม่ได้รอไปพร้อมกับท่านอ๋องที่ส่งเสียงหัวเราะตามหลังนางออกมาจากห้องโถงที่คุยกับเมื่อสักครู่นี้ที่ตำหนักใหญ่

ใครจะอยากให้ไปนอนด้วยอยู่คนละที่ก็ดีแล้ว นางก็ไม่คิดจะถามหาชายหนุ่มอยู่แล้วหายหน้าไปเป็นปีได้ยิ่งดีหึทำมารังเกียจตอนที่นางมาถึงที่นี้จะครบเดือนในไม่กี่วันนี้อยู่แล้ว อ้างบอกว่าติดธุระและไม่สบายข้ออ้างชัดๆหลิวเรอจินรีบเดินกลับไปที่เรือนฮวาอย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากเห็นหน้าอิตาอ๋อง

ตามที่จริงเรือนฮวาที่ท่านอ๋องยกให้นางพักก็มีเรือนของสาวใช้แยกออกไปต่างหากหลายหลังและแยกส่วนชายหญิงเอาไว้ชัดเจน ที่นางให้แม่นมกับสาวให้ของนางขึ้นไปอยู่ที่เรือนด้วยเพราะเห็นว่าท่านอ๋องไม่ได้มาค้างคืนที่เรือนแห่งนี้กับนางนั้นเองจึงให้คนของตัวเองเข้าไปอยู่ด้วยกันเสียเลย

หลิวเรอจินมาถึงที่เรือนฮวาแต่เดินไปที่สวนผักที่ตอนนี้ท่านกุนชือกำลังเดินตรวจสวนของนางมีพ่อบ้านกับแม่นมและคนของนางที่เดินบอกรายละเอียดของผักแต่ละอย่างที่กำลังขึ้นยอดแทงใบเขียวขจีไปจนสุดสายตา

ข้าวของนางก็ขึ้นเลยฝ่ามือขึ้นมาแล้วและน้ำก็กำลังขังพอดี ยิ่งได้น้ำในช่องว่างในมิติที่นางเจือจางใส่บ่อทุกบ่อเอาไว้สำหรับรดน้ำผักและเลี้ยงปลาทุกอย่างในสวนแห่งนี้ อีกไม่กี่วันผักจะตัดทำอาหารได้แล้วถั่วฝักยาวกำลังเลื้อยขึ้นค้างไม้ที่นางกับคนงานช่วยกันทำ รวมทั้งแตงฟักทองฟักเขียวจำพวกพืชเลื้อยตามค้างไม้ไผ่ที่ทำเอาไว้เป็นล็อคๆอย่างลงตัว

"อ้าวพระชายามาแล้วหรือข้าดีใจยิ่งนักที่ได้เห็นผืนดินที่รกร้างแห่งนี้เต็มไปด้วยสีเขียวของพืชผักที่กินได้ทั้งหมดช่างเป็นวาสนาของตำหนักอ๋องเสียจริงพระยาชาใส่อะไรบ้างหรือมันถึงได้งามเสมอกันแบบนี้" กุนซืออู๋ถาม

"อ้อตามที่จริงแล้วดินใหม่มันก็มีปุ๋ยธรรมชาติที่เกิดจากต้นไม้ใบหญ้าที่ตายและทับถมหลายๆปีจนมันหลายเป็นแหล่งอาหารก็พืชผักที่ปลูกใหม่ให้โตเร็วและอวบอ้วนน่ากิน" นางตอบอย่างฉะฉานและยิ้มจนตาหยีให้กับกุนซือที่ชอบสวนผักของนางเช่นเดียวกันแบบนี้คุยได้ทั้งวันไม่เบื่อนางคิด

"เดี๋ยวข้าพาท่านกุนซือไปดูแปลงข้าวด้วยเลยดีกว่าเจ้าค่ะ" หลิวเรอจินบอกก่อนจะเดินนำหน้ากุนซือหนุ่มไปก่อนแต่พอดีกันกับท่านอ๋องเดินมาถึงและยืนฟังที่นางบอกเรื่องของการปลูกผักกับกุนซือของตัวเอง ยิ้มจนตาหยีใส่สหายของเขาท่านอ๋องเย่ถึงกับหน้าตึง

"พ่อบ้านไปสั่งสาวใช้ที่ตำหนักมาช่วยแม่นมกับสาวใช้ของพระชายาเตรียมตัวสำหรับพรุ่งนี้ และขนของบางส่วนของข้าลงมาที่เรือนของพระชายาหลิวเรอจินด้วยเพราะตั้งแต่พรุ่งนี้ข้าจะค้างที่เรือนฮวากับพระชายาหลิวเรอจิน แล้วจงตรวจของที่จะเข้าพิธีกราบไหว้ฟ้าดินของเปิ่นหวางกับพระชายาอย่าให้ขาดตกสิ่งใดได้พราะเราจะแต่งงานแค่ครั้งเดียวเพียงเท่านั้น" ท่านอ๋องสั่งให้ได้ยินกันทุกคนที่ยืนอยู่ที่แปลงผัก

"พะย่ะค่ะท่านอ๋องกระหม่อมจะไปจักการตอนนี้เลยพะย่ะค่ะ" หลี่กงกงรับคำก่อนจะพยักหน้าให้กับแม่นมที่ตอนนี้ยืนตกใจที่ได้เจอหน้าท่านอ๋องครั้งแรก จะไม่ให้ตกใจได้อย่างไรแม้แต่เด็กที่เมืองหลวง พ่อแม่หลอกว่าท่านอ๋องปีศาจที่ฆ่าคนไม่กระพริบตาทั้งยังใส่หน้ากากที่ใบหน้าตลอดเวลาเล่ากันว่าใบหน้าที่มีแผลเป็นน่ากลัวจากคมดาบของศัตรู ทุกคนรีบออกไปทำหน้าที่ของตัวเองทันทีที่ท่านอ๋องสั่งจบคำ

หลังจากที่สั่งงานเสร็จท่านอ๋องก็เดินตามหลังของกุนซือกับหลิวเรอจินที่เดินนำหน้าไปที่แปลงที่นางปลูกข้าวส่งเสียงบอกเล่าวิธีทำให้กับกุนซือของท่านอ๋องเสียงหวานกังวานใส อ๋องเย่ซิวหลางมองนางที่บอกเล่าเรื่องปลูกข้าวของนางด้วยรอยยิ้ม

"ที่จริงตอนนี้ไปอีกเกือบห้าเดือนกว่าๆข้าว่าท่านกุนซือมีกำลังทหารในมือเยอะแยะท่านก็ไปดูที่ดินที่ติดค่ายทหารลงมือพลิกหน้าดินและผันน้ำเข้าแปลงลงมือหว่านข้าวในตอนนี้ก็ยังทันนะเจ้าคะ ข้าว่าผักก็ปลูกได้อีกหลายรอบก่อนที่หิมะจะตกพวกท่านก็จะมีเสบียงเอาไว้ให้ทหารในค่ายของท่านมากพอ ไม่ต้องรอแต่ของจากเมืองหลวงสิ่งไหนที่พอทำได้ ก็ให้ทหารที่มีหน้าที่พ่อครัวลงมือทำตั้งแต่ตอนนี้เลย" นางบอก

"ผักนี้สามารถดองใส่ใหเอาไว้กินข้ามปีท่านเห็นบนภูเขาที่มีป่าไผ่นั้นไหมเจ้าคะ พอฝนตกหนักที่ผ่านมาตอนนี้หน่อไม้เกิดขึ้นเต็มไปทั่วทั้งป่าและผักป่าอีกหลายอย่างรวมทั้งเห็ดอีกมากมายด้วย เมื่อวานข้าพาคนขึ้นไปสำรวจตามต้นน้ำที่ไหลลงมาสายนี้แต่ยังขึ้นไปไม่ถึงครึ่งหนึ่งเลยเจ้าค่ะ วันนี้ข้าว่าจะขึ้นไปพอดีกับพ่อบ้านมาตามไปพบท่านอ๋องเสีย" ก่อนหลิวเรอจินบอกกุนซือ

"นี้พระชายาขึ้นเขาไปสำรวจเองเลยหรือ" กุนซือแกล้งถามเสียงตกใจ ที่จริงเขาได้รับรายงานจากคนของท่านอ๋องมาก่อนหน้าเมื่อวานนี้เหมือนกันจึงเป็นสาเหตุในการเรียกตัวเข้าพบของอ๋องเย่ซิวหลาง

"ใช่เจ้าค่ะข้าอยากจะดูว่าทำไมน้ำจึงไม่เพียงพอต่อการเพาะปลูกและใช้ตลอดปีข้าคิดว่าบางที่ลำน้ำแคบน้ำจะไหลลงเขาเร็วมาก เพราะไม่มีการทำที่กั้นน้ำพักเอาไว้เป็นจุดๆเวลาหน้าแล้งน้ำจะได้ไม่ไหลลงมาหมดมันจะเหลือตามที่เราทำที่พักน้ำเอาไว้เป็นจุดๆลงมาจนถึงตีนเขา ลำคลองนี้ตื้นเขินและไม่ลึกทำให้น้ำแห้งเร็วพวกท่านต้องขุดลอกคลองน้ำให้ลึกกว่านี้จึงจะมีน้ำให้ใช้ทั้งปี และอีกวิธีหนึ่งพวกท่านจงขุดบ่อน้ำในที่ของตัวเองทุกคนทุกบ้านจึงจะสามารถแแก้ปัญหาภัยแล้งได้ถ้ามีน้ำในบ่อของตัวเองก็ไม่ต้องวิ่งไปตักที่แม่น้ำอีก ใช้ปลูกผักสวนครัวเอาไว้กินได้ทั้งปีอีกด้วยท่านว่าจริงไหมเจ้าคะลองเอาไปทำดูสิเจ้าคะ" นางบอก

"ท่านเห็นบ่อน้ำที่ข้าขุดรอบทั้งสี่ทิศไหมเพื่อจะลองรับเอาน้ำจากหิมะที่จะตกลงมาในหน้าหนาวจนเต็มถึงแม้ว่าฝนจะไม่ตกลงมาอีกนานข้าก็ยังมีน้ำและขุดร่องน้ำให้ทั่วทั้งร่องผักแต่ละแปลงและผันน้ำจากแม่น้ำเข้ามาก่อนที่หิมะจะตก ข้าก็จะได้ทั้งปลากุ้งมากมายเอาไว้เลี้ยงคนในจวนและช่วยเหลือชาวบ้านเอาไว้อีกเวลาที่มันขาดแคลนจริงๆยังไงละเจ้าคะ ในบ่อข้าก็ให้คนของข้าดักปลาลงไปให้ได้เยอะที่สุดทุกบ่อและร่องน้ำทุกร่องแค่นี้พวกเขาก็จะมีผักปลากุ้งให้หากินในสวนแห่งนี้ไม่อดอยากยังไงละท่านกุนซื" อหลิวเรอจินอธิบายให้ฟังเป็นอย่างๆ

กุนซือหนุ่มยืนอึ่งในคำบอกเล่าแผนงานของนางด้วยความตกตะลึง นี้นางคือคุณหนูในห้องหอจริงๆหรือถ้าไอ้อ๋องหน้าน้ำแข็งปล่อยไปถือว่าโง่มากๆเลยละ

และเขานี้แหละที่จะสานต่อความสัมพันธ์กับนางเองแววตาของกุนซือลุกวาบแต่ไม่อาจพ้นสายตาของท่านอ๋องไปได้ ท่านอ๋องกระแอมเบาๆ

"ฝันอะไรอยู่หรือเปล่ากุนซืออู๋อย่าแม้แต่จะคิดไม่เช่นนั้นเจ้าจะได้รู้ว่าข้าจะทำเช่นไรกับเจ้าดี"

กุนชือหนุ่มสะดุ้งที่เพื่อนรักรู้ทันความคิดของตัวเองจึงยิ้มแห้งๆ

"ไม่กล้าๆ"

"ดี" ท่านอ๋องตอบหน้าตึง

หลิวเรอจินมองหน้าทั้งสองหนุ่มอย่างงงๆพูดอะไรกันไม่เห็นจะเข้าใจเลยนางคิดและยืนมองตาแป๋ว อ๋องเย่ซิวหลางอยากจะจับนางฟาดกันสักทีที่ยืนทำหน้าใสซื่อตาใสมองว่าชายหนุ่มคุยเรื่องของตัวเอง

ไอ้เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดเผลอเป็นไม่ได้คิดจะแย่งผู้หญิงของข้าฝันไปเถอะ

"เอาละข้าขอบใจเจ้ามากที่แนะนำวิธีแก้ปัญหามากมายให้ในวันนี้ ที่เหลือท่านกุนซือจะจัดการเองหลังจากนี้คงต้องให้พระชายาของข้าไปที่ค่ายทหารด้วยเพื่อดูสถานที่เพราะปลูกด้วยที่เจ้าบอกว่าเมื่อวานขึ้นไปสำรวจเขาได้อะไรลงมาบ้าง" ท่านอ๋องถามนาง

"อ้อได้หลายอย่างเพคะท่านอ๋องถ้าไม่รังเกียจข้าจะทำอาหารจากป่าที่ข้านำมันลงมาด้วยพวกท่านลองชิมดูสิเพคะ ว่าพอจะเป็นเสบียงของทหารในค่ายของท่านไหม" หลิวเรอจินตอบท่านอ๋องเย่ซิวหลาง

"แต่ข้าอยากไปเดินให้ถึงที่แม่น้ำด้านหลังก่อนจึงจะกลับมาชิมฝีมือของพระชายาของข้า เราไปกันเถอะพระชายา" จากนั้นนางกับท่านอ๋องกุนซือก็เดินไปที่ท้ายจวนของท่านอ๋องและบอกวิธีการต่างๆที่นางทำให้กุนซือที่จดตามนางที่บอกเป็นข้อๆ

จนถึงเวลาใกล้จะทำอาหารนางจึงขอตัวกลับมาเตรียมมื้อเที่ยงที่เรือนฮวาต่อ

"ดีข้าจะลองชิมดูอาหารจากพระชายาพวกเราเดินกลับไปที่เรือนกันเถอะข้าอยากชิมอาหารของเจ้าจะแย่ข้าจะได้รีบให้ทหารนำไปเก็บเข้าห้องเสบียงให้ได้มากที่สุด" ท่านอ๋องบอกหลิวเรอจิน

ก่อนจะเดินตามหลังของนางที่เดินนำหน้าเขาไปไม่มองข้างหลังนางช่างน่าสนใจชอบก็ตอบตรงๆดีเห็นทีต้องทำความรู้จักนางให้มากตั้งแต่วันนี้เลยสิอ๋องเย่ซิวหลางยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็วและเดินตามหลังของนางกลับเรือนฮวา