เหวินเว่อแห่งบ้านโคกกะโดนหลงยุคโบราณ

ตอนที่ 8

ในห้องนอนในเรือนฮวาหลิวเรอจินที่ทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้วจึงกลับเข้ามาในห้องนอน นางจึงเดินร้องเพลงเข้ามาในภพเดิมของตัวเองก่อนจะถอดเสื้อคลุมออกเพื่อจะขึ้นเตียงนอนทันที นางหันหน้าเอาเสื้อคลุมห้อยไว้ที่ไม้สำหรับใส่ผ้าที่จะแขวน

!!!!

อ๋องเย่ซิวหลางแทบจะตกขื่อคานเพราะแอบเข้ามาดูในห้องของพระชายา นี้นางใส่เสื้อผ้าบ้าอะไรมันถึงได้สั้นขนาดนี้กางเกงที่แทบจะปิดเพียงแค่ของสงวน เสื้อข้างบนไม่มีสายใหญ่เพียงแค่มองเลือดกำเดาของชายหนุ่มแทบจะพุ่งกระฉูด บังทรงนางก็ไม่ใส่มองเห็นซาลาเปาอวบอิ่มที่ล้นทะลักมองจนเต็มตาให้ โมโหเสียจริงนี้ไม่ใช่ว่าพวกองครักษ์ข้างนอกเห็นหมดแล้วหรืออ๋องหนุ่มได้แต่เดือดดานในใจ

ดีนะที่เขาสั่งให้สืบเพียงแค่รอบนอกตัวเรือนคงต้องกำชับทุกคนใหม่อีกครั้ง

นี้ตอนที่เขาจะเข้ามาในตัวเรือนก็เจอกับเงาของนางสามคน คนของเขาแสดงตัวว่าท่านอ๋องเสร็จมาหาว่าที่พระชายาหลิวเรอจินคนของนางจึงยินยอมให้เข้ามาได้

หลิวเรอจินที่ไม่ได้รู้ว่ามีคนแอบเข้ามาในห้องซึ่งก็คือว่าที่พระสวามีของนางเอง ตอนนี้นางนอนกลิ้งไปมาบนเตียงยกขาไขว้ไปอีกข้างท่านอ๋องเย่ซิวแทบจะกระโดนลงมาตีก้นคนที่นอนไม่สำรวมตัวเอง

นอนเล่นไปมาสักพักหลิวเรอจินก็หลับไปเพราะอากาศที่ไม่ร้อนมากนางจึงใส่เสื้อผ้าที่ตัวเองใส่ที่ภพเดิมนอนเป็นประจำ ก็มันห้องนอนส่วนตัวของนางจะสนใจทำไมละไม่ได้เดินออกไปข้างนอกเสียหน่อยนางคิดในใจ

หลังจากแอบซุ่มดูว่าที่พระชายาของตัวเองจนเกือบจะตกขื่อ ท่านอ๋องเย่ซิวหลางจึงร่อนตัวลงมามองหน้าของนางที่มีแสงจัทร์สาดส่องเข้ามามันชัดแบบเลือนลางต้องตอนกลางวันจึงจะเห็นชัดเจน แต่ก็มองดูว่ารู้ได้ว่านางดงามคนหนึ่งเอาไว้พรุ่งนี้เช้าเขาจะให้พ่อบ้านเชิญนางไปเสวยมื้อเช้าร่วมกันก่อนจะก้มลงเอาผ้ามาห่มให้นางที่นอนไม่ห่มผ้าแผ่หลาไม่ได้สำรวมตัวเองเลย

หลิวเรอจินที่นอนฝันร้ายจนกลิ้งตกเตียงสะดุ้งตื่นทั้งยังร้องดังลั่นห้องจนถังถังกับเพียนเพียนวิ่ง4×100เข้ามาในห้อง เห็นคุณหนูของตัวเองร้องให้ช่วยแม้แต่เงายังตกใจแต่ไม่กล้าเข้ามาในห้องเพราะดูแล้วไม่มีคนร้ายในห้องเพราะคุณหนูคงจะนอนฝันและละเมอมากกว่าพอเห็นสาวใช้พุ่งเข้ามาพวกเขาก็เร้นหายไปทันที

"คุณหนูตื่นเจ้าๆ" ถังถังพยามส่งเสียงเรีกเจ้านายตัวเอง แม่นมที่ตามมาทีหลังก็รีบเข้ามาช่วยปลุก

หลิวเรอจินที่ฝันว่าไปเดินเล่นที่ด้านหลังจวนดูข้าวดูผักของนางตามปกติ แต่ได้มีงูตัวใหญ่มากมากขวางหน้าไม่ให้นางเดิน ไม่พอมันเลื้อยด้วยความรวดเร็วรัดจนนางหายใจไม่ออกไอ้งูลามกเอาหัวซุกเข้าหน้าอกอวบใหญ่ของนางไม่ว่าจะดิ้นและแกะมันก็ยังมุดใส่ซาลาเปาของนางอย่างเดียว ทั้งยังอ้าปากแลบลิ้นก่อนจะงับใส่หัวนมของนาง หลิวเรอจินจึงร้องดังลั่นจนกลิ้งตกเตียงมือก็ยังปัดป่ายส่วนตายังไม่ลืมมองรอบข้าง

"พี่ถังถังช่วยข้าด้วยงูมันจะดูดนมข้าแล้วแม่นมช่วยจินเอ๋อร์ด้วย" นางยังส่งเสียงร้องดังลั่นทั้งสามคนเขย่าจนหัวของคุณหนูสั่นคลอนและตะโกนเสียงดังใส่ในรูหูของคุณหนูตัวเอง

หลิวเรอจินสะดุ้งเพราะเสียงที่เรียกนางดังมากนางรีบลืมตากอดแม่นมตัวสั่น

"แม่นมช่วยจินเอ๋อร์ด้วยเจ้าค่ะมันน่ากลัวมากงูตัวใหญ่มากๆมันรัดจนข้าหายใจไม่ออกและมันลามกด้วยมุดเข้ามางับหน้าอกของข้าด้วยทั้งยังแลบลิ้นก่อนที่มันจะดูดข้ากลัวเจ้าค่ะ" หลิวเรอจินโวยวายบอกให้แม่นมฟังที่นางฝันร้าย

"คุณหนูฝันไปเท่านั้นเองตั้งสติก่อนเจ้าค่ะในนี้ไม่มีงูดูสิองค์รักษ์์วิ่งรอบเรือนไปหมดแล้วนมตกใจแทบแย่แล้วเพราะใส่ชุดนี้นอนเหรือเปล่าเจ้าคะถึงฝันร้ายได้" บังทรงก็ไม่ใส่แม่นมมองซาลาเปาลูกใหญ่ของคุณหนูที่ล้นทะลักจนคับเสื้อที่ใส่และกางเกงที่นางเกิดมาจนป่านนี้นางก็ไม่เคยเห็น

"ก็ใส่แค่ตอนนอนเท่านั้นละเจ้าค่ะแม่นม" หลิวเรอจินตอบเสียงอ๋อยส่วนสาวใช้ทั้งสองก็หน้าแดงที่เห็นคุณหนูใส่ผ้าประหลาดทุกวันทั้งสองก็ยังไม่ชินอยู่ดี

"พาคุณหนูไปอาบน้ำก่อนเจ้าทั้งสอง" แม่นมหันมาสั่งทั้งสองสาว ก่อนจะประคองร่างของคุณหนูของตัวเองไปที่ห้องอาบน้ำที่เตรียมน้ำอุ่นเอาไว้ทุกเช้าเช่นทุกวัน

ตั้งแต่หายจากเป็นไข้คุณหนูของนางก็เปลี่ยนไปจากที่ไม่ค่อยพูดก็คุยเก่งและสู้คนแต่นางก็ชอบในแบบที่เป็นในตอนนี้ของคุณหนูของตัวเอง แม่นมคิดและเดินออกไปดูอาหารมื้อเช้าในครัวต่อไป พอเดินออกมาก็เจอพ่อบ้านของตำหนักอ๋องรออยู่ที่หน้าบ้านพอดี คนของเรือนฮวาเดินเข้ามาบอก

"ท่านพ่อบ้านมารอแม่นมขอรับ" แม่นมรีบเดินออกมาทักทายพ่อบ้านก่อนจะถามว่ามี

"ท่านธุระด่วนอะไรถึงมาแต่เช้าละเจ้าคะท่านพ่อบ้าน"

ลี่กงกงก้มหัวทักทายตอบแม่นมแล้วจึงบอกว่า

"ท่านอ๋องเชิญให้ว่าที่พระชายาไปเสวยมื้อเช้าที่ตำหนักในตอนเช้านี้ด้วยข้าจึงมาแจ้งข่าวกับแม่นมขอรับ" ลี่กงกงตอบ

"ขอบคุณเจ้าค่ะเดี๋ยวข้าขอเข้าไปแจ้งคุณหนูก่อนนะเจ้าคะ" จากนั้นทั้งสองก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองที่ได้รับมอบหมายมา

ลี่กงกงรีบกลับไปคุมพ่อครัวที่ห้องครัวก่อนที่จะกลับมาที่ห้องของท่านอ๋องเย่ซิวและบอกเล่าเรื่องของว่าที่พระชายาของพระองค์ต่อ

หลังจากออกมาจากอาบน้ำแม่นมรีบมาแจ้งว่า

"ท่านอ๋องให้คุณหนูไปที่ตำหนักใหญ่เพื่อเสวยมื้อเช้าด้วยกันเจ้าค่ะคุณหนู รีบแต่งตัวให้คุณหนูเร็วเข้าเดี๋ยวจะไปสาย" แม่นมบอกสองสาวใช้

"อ้อไม่ต้องแต่งมากละหาชุดที่เรียบง่ายที่ข้าตัดใหม่นั้นละเดี๋ยวข้าจะแต่งหน้าเอง" หลิวเรอจินบอกสาวใช้ก่อนจะแต่งหน้าและใส่ชุดที่นางตัดที่เมืองหลวงมาใส่เรียบง่ายและดูดีก่อนจะรีบเดินไปที่ตำหนักใหญ่กับสาวใช้ทั้งสองส่วนแม่นมไม่ไปด้วย

พอมาถึงสาวใช้ของตำหนักอ๋องจึงเชิญว่าที่พระชายาไปที่ห้องเสวยตอนนี้ท่านอ๋องเย่ซิวหลางกับท่านกุนซือหนุ่มพึ่งจะเดินเข้าไปเมื่อสักครู่

"คารวะท่านอ๋อง คารวะท่าน-"

หลิวเรอจินเดินเข้าไปและทำความเคารพท่านอ๋องเย่ซิวหลางในความทรงจำของเจ้าของร่างและมองไปที่ชายหนุ่มที่นั้งอยู่ด้วยกับท่านอ๋องอย่างไม่คุ้นชิน ในความทรงจำก็ไม่ทราบว่าเป็นใคร

"ยินดีที่ได้รู้จักพระชายาหลิว ข้าอู๋ชวนเหิงเป็นกุนซือส่วนตัวของท่านอ๋องซิวหลางขอรับ " กุนซือหนุ่มลุกขึ้นคาราวะตอบยิ้มให้หลิวเรอจินอย่างจริงใจการที่เขาบอกว่าเป็นพระชายาแล้วนั้นถือเป็นการให้เกียรติ์เป็นอย่างยิ่ง

"คารวะท่านกุนซืออู๋เจ้าค่ะ"

ส่วนท่านอ๋องได้สบตากับพระชายาตรงๆก็ให้ตกตะลึงเช่นเดียวกันนางสวยมากแต่ก็ต้องดูไปอีกนานว่านิสัยจะเป็นเช่นไร หลิวเรอจินก็มองหน้าพระสวามีที่ยังไม่เข้าพิธีกราบไหว้ฟ้าดินเช่นเดียวกัน

!!!โอ๊ะปาดโทคือหล่อคักแท้บักอันนิแมะแต่ตาขวางว่าแม่นหมาบ้า หน้ามีแผลเป็นแต่กะยังหล่อสุดๆเหวินเว่อคิดในใจ (โอ้พระเจ้าคนนี้ทำไมหล่อขนาดนี้แต่มองตาขวางเหมือนหมาบ้าเลย ใบหน้ามีแผลเป็นแต่ก็หล่อชิบหายอยู่ดี)

ก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้ที่กงกงจัดให้หลังท่านอ๋องรับการคารวะจากนางแล้ว ก่อนทั้งสามคนนั่งกินข้าวเงียบๆไม่ได้คุยกันเพราะเป็นมารยาทบนโต๊ะอาหารซึ่งเธอไม่ชินเล็กน้อยปกติที่เรือนฮวาเธอคุยกับสาวใช้ตลอด แต่หลิวเรอจินก็เก็บรายละเอียดรอบตัวเงียบๆจนทุกคนอิ่มจึงย้ายมาที่ห้องโถงท่านกุนซือบอกมีเรื่องจะหารือด้วย

"ข้ากับท่านอ๋องซิวได้ข่าวว่าพระชายาปลูกข้าวและผักจนเต็มท้ายจวน ทั้งยังขุดบ่อจนน้ำเกือบจะเต็มบ่อและตอนนี้ผันน้ำใส่จนจะเต็มแล้วไม่เคยรู้ว่าคุณหนูในห้องหอก็ทำเรื่องแบบนี้เป็นด้วย ข้าจึงอยากให้พระชายาช่วยบอกวิธีที่ท่านรู้มาช่วยเหลือชาวเมืองนี้ได้หรือไม่ขอรับ"

"อ้อได้สิเจ้าคะข้าก็ไม่เห็นว่าไม่ดีการได้ช่วยคนก็ได้บุญอีกอย่างหนึ่ง พอดีข้าไม่สบายตอนเดินทางมานี้ก้าวไปเยือนประตูปรโลกมาน่ะเจ้าค่ะ แต่ข้าคงยังไม่ถึงที่ตายกระมังเจ้าคะ มีคนพาข้าไปดูสถานที่แปลกใหม่และวิธีทำการเพาะปลูกมากมายหลายวิธีให้จดจำเอาไว้เพื่อช่วยเหลือคน พอมาถึงเมืองชายแดนนี้ข้าจึงลองทำตามที่ฝันเห็นถึงมาลงมือทำเลยซึ่งผลตอบรับกับน่าทึ่งมาก ข้าจึงคิดขอทำที่รกร้างท้ายจวนของท่านอ๋องทดลองดูก่อนเจ้าค่ะได้ผลเป็นเช่นไรแล้วค่อยบอกต่อท่านอ๋องเจ้าค่ะ"

นางตอบคำถามคาใจให้กุนซืออู๋และท่านอ๋องด้วย

"นับเป็นเรื่องที่ดีถ้าเช่นนั้นข้ากับท่านอ๋องซิวขอเข้าไปดูได้หรือไม่พระชายาหลิว" กุนซือถาม

"ได้สิเจ้าคะที่นี้คือจวนของท่านอ๋องข้าเพียงแค่มาอาศัยเพียงเท่านั้น และอีกไม่นานข้าคิดว่าจะออกไปอยู่จวนที่ซื้อใหม่ ที่ตรงนี้ก็ให้พวกท่านศึกษากันเพื่อช่วยเหลือชาวบ้านได้เลยเจ้าค่ะ" นางตอบ

"เจ้าพูดเรื่องอะไรข้ากับเจ้ายังต้องเข้าพิธีกราบไหว้ฟ้าดินในวันพรุ่งนี้ ข้าให้หลี่กงกงจัดการเตรียมทุกอย่างเอาไว้แล้วที่ผ่านมาข้าไม่ว่างเพราะต้องช่วยชาวบ้านและไม่สบายตอนนี้ได้เวลาที่ต้องทำตามพิธีให้เสร็จเสีย" ท่านอ๋องพูดขึ้นทันทีที่หลิวเรอจินพูดจบ