ร่างบางเดินเข้ามาในโรงแรมด้วยใบหน้าหงุดหงิด นี่มันเรื่องอะไรเนี้ย ยัยบ้านั่นจะยุ่งเกินไปแล้ว ทำไมคิดอยากจะคืนดีว่างั้น เสียใจย่ะ คงจะไม่ได้เพราะตอนนี้เขารักฉัน รักฉันขนาดนี้ก็คงจะไม่ไปหาของเก่าแบบหล่อนหรอกย่ะ เธอคิด
"เมล...กลับมาเเล้วหรอ พี่กำลังจะไปหาพอดีเลย"อคินเดินเข้ามาหาเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พร้อมกับกอดเธอเสมือนไม่เจอกันมานานนับปี
"ชิ ไปหาอะไรล่ะ ไม่ต้องไปแล้ว จะขึ้นห้องเเล้ว"เมลดาผลักร่างสูงออก ยิ่งคิดถึงคำพูดยัยนั่นก็ยิ่งหงุดหงิด ว่าจะไม่ยุ่งด้วยเเล้วเเต่ก็ยังเข้ามายุ่ง รู้จักเธอน้อยไปแล้ว
ร่างสูงขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ เธอเป็นอะไรของเธอเนี้ย ทำไมต้องพูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆแบบนั้นด้วย ไปเจออะไรมาที่ทำให้หงุดหงิดแน่ๆ
"เดี๋ยว!"มือหนาขว้าข้อมือเธอเอาไว้
"เมลจะกลับห้อง"
"แต่เราจะไปเที่ยวกันนี่นา ไม่อยากไปแล้วหรอ"
"ไม่ ไม่ไป จะกลับห้อง หรือกลับบ้านได้ยิ่งดี ไม่อยากอยู่ที่นี่เเล้ว"เธอย
