เดิมพันธ์รักละลายใจนายมาดนิ่ง

ไม่ผิดแน่

[วันนี้ไปกินข้าวข้างนอกกัน] อยู่ๆไลน์ของอคินก็เด้งขึ้น ขัดบทสนทนาระหว่างเมลดาเเละเพื่อนๆ

'ไม่ไป ฉันจะนอน'เมลดาตอบกลับข้อความด้วยความเย็นชา ก็ไม่รู้ทำไมแรกๆกะจะอ่อยเขาแต่สุดท้ายตอนนี้กลับกลายเป็นเธอเย็นชากับอคินซะงั้น

[ต้องไป!] นี่ขนาดยังไม่แต่งงานกันเขายังออกคำสั่งกับเธอขนาดนี้เเล้ว อนาคตเธอจะไม่ตกเป็นเบี้ยล่างของเขาหรอ เธอคิดในใจ

'ไม่'

[ถ้าไม่ไป ฉันจะหักเงินเดือนเธอ] นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี้ย ทำไมต้องเอาเรื่องส่วนตัวมารวมกับงานด้วย แค่เพียงเพราะเธอไม่ไปกับเขาเนี่ยนะ เมลดาหงุดหงิดกับคนเอาแต่ใจ

'นายเป็นบ้าไปแล้วหรอ ทำไมถึงได้เอาแต่ใจตัวเองเก่งขนาดนี้'

[ไม่ได้เก่งแค่เอาแต่ใจนะ อย่างอื่นก็เก่ง] ประโยคหลังทำเอาเธอเสียวสันหลังวาบ เพราะเธอรู้ว่าคนเจ้าเล่ห์หมายถึงอะไร

'ฉันอยู่กับเพื่อน'

[ก็ไล่เพื่อนกลับสิ]

"แกเป็นอะไรเมล ทำไมทำหน้าแบบนั้น" ไอริสตาร์ถามขึ้นเมื่อเห็นเมลดาหน้านิ่วคิ้วขมวดมาครู่หนึ่งเเล้ว

"ฉันเดานะว่ามันต้องคุยกับคุณอคินสุดหล่อเเน่ๆ"วิสากานดาเสริม

"เฮ้อ...เมื่อไหร่ฉันจะหลุดพ้นจากตานี่สักที ทำไมสั่งเก่งขนาดนี้" เมลดาตอบเพื่อน

"เอาน่าเเก ฉันมองก็รู้ว่าเขาเป็นห่วงแก" วิสากานดาเอ่ย

"ห่วงอะไร บงการอย่างกับพ่อ" ฉันว่าเขามีเหตุผลของของนะ ฉันรู้สึกได้ว่าเขาจริงใจกับแกเเล้วก็อาจจะอยากเปลี่ยนคุณขี้เหวี่ยงอย่างแกก็ได้ ไอริสตาร์กล่าว " งั้นฉันกลับก่อนนะ เจอกันวันศุกร์"

จากนั้นเพื่อนก็กลับ ปล่อยไว้ให้เมลดานั่งเครียดอยู่คนเดียวอย่างคนหมดหวัง แต่เพียงไม่นานนักก็มีเสียงกดกริ่งดังขึ้น ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร แต่ถึงใจจะไม่อยากเปิด ร่างกายกลับสั่งให้ไปเปิดอย่างว่าง่าย

"ไปเปลี่ยนชุดสิ จะไปทั้งชุดแบบนี้หรอ?"อคินถามพร้อมกับมองไปที่ชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นที่เธอใส่

"ทำไม ใส่ชุดนี้ไม่ได้หรอ" เธอถามกลับหน้านิ่งๆ ไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่ แต่กลับสร้างความพึงพอใจให้กับคนตัวสูงได้ เพราะนั่นก็แปลว่าเธอเริ่มที่จะอ่อนข้อให้เขาบ้างเเล้วถึงแม่จะหน้างอไปบ้าง

"ไปเปลี่ยนกางเกง ตัวนี้มันสั้น"

"นายจะพาฉันไปกินข้าวหรือพาไปวัด ทำไมต้องเรียบร้อยขนาดนั้นด้วย ฉันไม่เปลี่ยน ถ้างั้นก็ไม่ไป!" ประโยคหลังทำเอาคนร่างสูงนั้นต้องยอม เพราะไม่อย่างนั้นคนตัวเล็กต้องไม่ไปเเน่ๆ

"งั้นก็อย่าหาว่าฉัน ไม่เตือนนะ"

บรรยากาศในรถเงียบสะงัดเพราะไม่มีเสียงใดๆเล็ดรอดออกมาเลย ทำให้รู้สึกอึดอัดคับใจเป็นอย่างมาก

"วันนี้ เธออยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม" อคินเริ่มทำลายความเงียบด้วยคำถาม

"ไม่รู้ กินอะไรก็ได้"

"ชาบูไหม"

"ไม่เอา ไม่ชอบคนเยอะ"

"ฉันสั่งปิดร้านกินกันเเค่2คนก็ได้"

"รวยมากหรอ ใช้เงินฟุ่มเฟือย" เธอยังคงพูดเสียงเรียบนิ่งอยู่

"ก็สามารถเลี้ยงเธอได้สบายๆทั้งชีวิตก็แล้วกัน"

"ทำไมมีแต่คนบอกว่านายนิ่ง พูดมากจะตาย"

"นิ่งกับคนที่ไม่สนใจ แต่กับเธอสนใจไง" ประโยคหลังทำเอาคนตัวเล็กถึงกับหน้าแดงฉาด หัวใจดวงน้อยๆสั่นไหวระริกด้วยความเขิน คนบ้า เธอเอ่ยในใจ

"เอ่อ...ทำไมต้องสนใจฉันด้วย" เธอโยนหินถามทาง

"ก็คงเพราะ เธอไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นล่ะมั้ง น่าค้นหาดี"

"น่าค้นหาหรือน่ามาหา?"

"ทั้ง...2อย่างล่ะมั้ง"

ทั้งคู่รับทานอาหารในร้านอาหารแห่งหนึ่ง ได้พูดคุยกันมากขึ้น ได้ทำความรู้จักกันมากขึ้น ได้เข้าใจในมุมมองบางมุมที่ทั้งคู่ต่างก็ไม่รู้มาก่อน มันทำให้เมลดาเริ่มที่จะเปิดใจให้อคินมากขึ้น เพราะดูเขาสนใจเธอ ถึงแม้บางครั้งจะเจ้ากี้เจ้าการเธอไปบ้างแต่นั่นก็เถอะ อนาคตถ้าเขาเเละเธอต้องร่วมชีวิตกันจริงๆก็คงต้องเรียนรู้กันไป แต่ไอ้นิสัยหื่นกระหายนี่สิ เมื่อไหร่จะหายไปสักที

"นาย...เคยมีแฟนไหม"

"เคย..."

"กี่คน"

"คนเดียว"

"แล้วทำไมถึงเลิกกัน"

"..."เขาเงียบไป สร้างบรรยากาศให้เริ่มมาคุ จนคนร่างบางก็เริ่มรู้สึกอัดอัดไปด้วย

"เอ่อ...ขอโทษ...ถ้านายไม่ตอบก็ไม่เป็นไร"

"เธอนอกใจฉัน"

"คงเจ็บปวดแย่เลยเนาะ" เธอมองแววตาของ

อคินที่ไม่ค่อยเศร้าแต่กลับดูแค้นมากกว่า

"เจ็บสิ แต่ฉันก็ไม่เสียดายหรอกนะ"

"ทำไมล่ะ"

"เพราะถ้าฉันไม่เลิกกับเขาวันนั้น ก็คงไม่ได้มาเจอกับเธอ"

"อย่าบอกนะว่านายเพิ่งเลิกกัน" เธอถามอย่างอยากรู้

"อื้ม ปกติฉันไม่ค่อยชอบเที่ยวกลางคืนหรอก ฉันไปเพราะอกหักไอตินกับมิสไนท์มันชวนเลยได้ไปนั่งดื่ม แล้วก็เจอกับเธอ ที่เข้ามาอ่อยฉันพอดี"ปลายเสียงของเขาดูไม่เศร้าแต่กลับเป็นน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะพูดแซะเธอมากกว่า

"ใครอ่อยนาย ฉันล้มหรอกย่ะ"

"แต่เธอก็ชมฉันว่าตัวหอมนิ"

"..."

"เงียบทำไมหึ..."คนร่างสูงยื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอจนปลายจมูกเกือบชนแก้มใสๆของเธอ ทำเอาคนที่โดนจับผิดถึงกับเอียงหน้าหลบเขา แต่ก็ไม่พ้น เพราะจมูกโด่งๆของเขานั้นลากไซร้ไปที่ซอกคอขาวของเธอแทน กลิ่นหอมหวานอ่อนๆที่คุ้นเคยนั้นปลุกเร้าอารมณ์ความเป็นชายของเขานัก

"นี่อย่านะ"

"แล้วกางเกงเนี้ย บอกแล้วใช่ไหมว่าให้เปลี่ยน"มือหนาเริ่มลากไล้มันเบาๆชวนสยิว

"ใครจะไปคิดว่านายจะหื่นกระหายแบบนี้...ฉันอยากกลับบ้านแล้ว"

"ดี..."เจ้าของรถคันหรูกล่าวเพียงเท่านั้นก็ที่จะปล่อยมือจากขาอ่อนขาวเนียนของเธอ อดทนไว้อคิน อีกไม่นานก็ถึงคอนโดแล้ว

"นายอย่าขับเร็วได้ไหม ฉันไม่ชอบความเร็ว"ถึงแม้ว่าร่างสูงจะอยากถึงที่เตียงเร็วๆตามใจน้องชายที่พร้อมจะทะลุกางเกงตัวเเพงออกมาแต่ก็ต้องตามใจคนร่างเล็กเช่นกัน เดี๋ยวสติจะเตลิดไปซะก่อน จึงผ่อนความเร็วให้ช้าลง

ทั้งคู่ถึงคอนโดได้ไม่นาน คนร่างสูงก็ไม่รอช้ารีบตะคุบเหยื่อที่ตนคิดว่าเธอยั่วกินซะจนอิ่มหนำสำราญ อย่าที่ใจต้องการหลายต่อหลายครั้ง จนทั้งสองร่างเพลียผลอยหลับไปด้วยกันอีกตามเคย แล้วก็เป็นแบบนี้ทุกครั้ง เพราะคนอย่างเขาไม่เคยอิ่ม กินเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ ต้องเบิ้ลทุกครั้งจนหมดเรี่ยวหมดเเรงจนน้ำในตัวเหือดแห้งจนหมด

หลายวันต่อมา...

@บริษัท M เฟอร์นิเจอร์ กรุ๊ป จำกัด

"เมลดา...มาดูนี่หน่อย" อคินเรียกเมลดาที่ก้มหน้าก้มตาเซ็นเอกสารอยู่โต๊ะตรงข้ามให้มาดูรายละเอียดต่างๆในแฟ้มอันหนาเตอะ

"อะไร"

"วัสดุที่ต้องใช้ทั้งหมดทำไมถึงได้สั่งราคาถูกเกรดต่ำมาแบบนี้ แล้วเธอเซ็นยินยอมไปได้ยังไง"อคินไม่พอใจที่เมลดาได้สั่งวัสดุมาทำเฟอร์นิเจอร์ล็อตใหม่มาในราคาที่ถูกเเละเกรดต่ำมาขาย

"มันก็ใช้ได้เหมือนกัน แล้วมันก็ถูก"

"ฉันไม่อนุมัติ วัสดุล็อตนี้ ไปหามาใหม่ ถ้าขืนเธอยังใช้ของคุณภาพต่ำแบบนี้ความน่าเชื่อถือบริษัทเธอหมดแน่ แล้วต่อไป จะเซ็น จะสั่งอะไรต้องผ่านฉันทุกขั้นตอน อย่าทำงานฉุ่ยแบบนี้ ไม่งั้นฉันจะไม่ช่วยเธอ ฉันจะขายทิ้งแล้วตั้งบริษัทใหม่"

เวลางานอคินมักจะจริงจังทุกครั้ง จนทำให้เมลดารู้สึกอึดอัดกับนิสัยเจ้ากี้เจ้าการของเขา

"ค่ะเจ้านาย เดี๋ยวดิฉันจะจัดการให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ"เธอทำน้ำเสียงกระแนะกระแหนคนร่างสูงที่สวมบทเจ้านายจนเธอแอบหมั่นไส้เขา

"ก็ดี ถ้าผิดพลาดอีก ฉันจะลดขั้นเธอ"

"มันจะมากเกินไปแล้วนะ นี่บริษัทฉัน"

"ก็เธอขายให้ฉันแล้วนิตามสัญญา"

"แต่ฉันก็ยังถือหุ้นอยู่"

"แต่น้อยกว่าฉัน"

"รู้แล้วน่า ไม่ต้องย้ำ" เธอชักสีหน้าที่เขาเอาแต่ทวงสิทธิ์ตัวเองที่เหนือกว่าจนเธอเริ่มจะหมั่นไส้เขาเเล้วจริงๆ

"เชิญไปทำงานครับ"อคินผายมือให้เธอไปทำงานยังที่ประจำตำแหน่งที่เขาจัดให้ วันแรกที่เขาเข้ามาประจำตำแหน่งเขาไม่ยอมให้เมลดาย้ายออกไปอยู่ห้องอื่น เขาจึงสั่งเพิ่มโต๊ะทำงานให้เมลดาอยู่ใกล้เขาและอยู่ห้องเดียวกับเขาเพื่อดูพฤติกรรมของเธอว่าสมควรที่จะคืนบริษัทให้หรือยัง จริงๆแล้วเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะมายึดบริษัทของเธอเลยด้วยซ้ำ แต่เป็นเพราะแม่ของเธอมาขอให้เขาเองนั่นแหละมาดัดนิสัยเสียของเธอ ตอนแรกก็ไม่รับปากเพราะไม่เคยเห็นหน้าคร่าตา แต่บังเอิญว่ามารู้ทีหลังว่าเธอคือคนเดียวกันกับสาวที่ดันมาเสียความบริสุทธิ์ให้เขาก็เลยรีบตอบรับทันที

"คุณเลขาคะ เข้ามานี่หน่อยค่ะ"เมลดากดปุ่มโทรหาเลขาหน้าห้อง เพียงครู่หนึ่งเลขาก็วิ่งตารีตาเหลือกเข้ามาหาเธอ อคินมองเมลดาอย่างชั่งใจ

"ค่ะคุณเมลดา มีอะไรให้เชอรี่รับใช้คะ...ระ...หรือคุณเมลอยากได้อะไรเชอรี่จะหามาให้ค่ะ" เลขาสาวผู้จงรักพักดีกล่าวอย่างร้อนรน

"เอ่อ..."เธอหันไปมองอคินชั่วครู่ "เชิญนั่งก่อนค่ะ"

พรึ่บ!

เมลดายื่นซองขาวให้เลขาสาว จนเธอตกใจ สักพักเธอก็ร้องไห้ออกมา ทำให้คนในห้องตกใจที่เธอบ่อน้ำตาแตกออกมาแบบนี้

"ฮือๆๆ เชอร์รี่ทำอะไรผิดคะคุณเมลดา...ระ...หรือเป็นเพราะเชอร์รี่ทำตามคำสั่งของคุณอคิน...คุณเมลดาเลยโกรธเชอร์รี่ใช่ไหมคะ ฮึก เชอร์รี่ทำตามหน้าที่จริงๆค่ะ...ต่อไปจะไม่ทำอีกเเล้ว...เชอร์รี่จะเชื่อฟังคุณเมลทุกคำเลยค่ะ...อย่าไล่เชอร์รี่ออกเลยนะคะ ไม่งั้น..."

"เอ่อ...คุณเลขาคะ...หยุดร้องก่อนค่ะ...ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ"

"หมะ...หมายความว่ายังไงคะ"

"โบนัสปลายปีค่ะ ฉันยื่นเรื่องขอโบนัสให้คุณเลขาค่ะ...คุณอคินเซ็นอนุมัติให้แล้ว"

"จะ...จริงหรอคะคุณเมลดา! กรี๊ด! ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ฉันจะตั้งใจทำงาน...อ๊าย...นี่ไม่ได้ฝันไปใช่ไหมคะ"เลขาสาวหน้าตาหวานหยดรีบเช็ดน้ำตาออกพร้อมกับหยิบซองขาวกระโดดโลดเต้นไปมา เมลดาที่ไม่เคยเห็นรอยยิ้มพนักงาน ก็จ้องพลอยยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เวลาเรามอบสิ่งดีๆให้คนอื่นมันรู้สึกดีแบบนี้เองหรอเนี้ย เธอพูดในใจ

"ส่วนนี่ งบอาหารกลางวันพนักงานค่ะจะเริ่มตั้งแต่กลางวันนี้เลย...แล้วสุดท้าย...คุณอคินจัดโครงการสำหรับพนักงานที่พักอยู่ไกลให้เข้าพักได้ฟรีไม่มีค่าเช่าที่อยู่ตามที่กำหนดไว้เลยค่ะ ช่วยกระจายข่าวให้พนักงานทุกคนด้วยนะคะ"

"จริงหรอคะคุณเมลดา...เดี๋ยวเชอร์รี่รีบไปกระจายข่าวก่อนนะคะ ขอบคุณค่ะคุณเมลดา จุ๊ป!" เชอร์รี่แสดงความดีใจจนออกนอกหน้าแถมยังหอมแก้มเมลดาจนเธอตกใจจนตาโต นี่เธอโดนพนักงานหอมแก้มหรอเนี้ย เธอได้แต่เอามือลูบแก้มอย่างงงๆ

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วมาก พนักงานพูดคุยกันอย่างมีความสุข ทุกคนมีรอยยิ้มอิ่มเอมใจพร้อมรับงานอย่างสดใส เมลดานั่งกินข้าวในห้องรับรองกับอคิน ส่วนพนักงานก็มีที่จัดไว้ให้สำหรับรับประทานอาหารเช่นกัน เธอไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้ ไม่เคยคลุกคลีกับพนักงาน โดยปกติก็จ่างคนต่างมาทำงาน หน้าตาเคร่งเครียด เร่งรีบทำอะไรก็รุกรี้รุกรนจนชวนอึดอัด พอวันนี้เธอได้เห็นภาพนี้ผ่านห้องกระจก มันทำให้เธอเริ่มรู้ตัวเเล้วว่าเพราะเธอเองนั่นแหละที่ไม่เคยสนใจความรู้สึกใครเลย เอาแต่ผลประโยชน์กับพนักงาน เร่งงานจนเครียดไปกันทั้งบริษัท สวัสดิการต่างๆก็ไม่เคยมีจนหลายคนท้อใจลาออกไปจนเกือบหมด

"นั่งมองอะไร รีบกินข้าวสิ"อคินบอกคนตรงหน้าที่เอาแต่จ้องมองภาพผ่านกระจกใสออกไปด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า มันเป็นภาพที่เธอเห็นแล้วประทับใจมาก

"อะ...อื้อ"เมลดาปาดน้ำตาเล็กๆออกจากแก้ม แต่สักพักก็มีมือหนาที่แสนอบอุ่นนั้นเอื้อมมาปาดน้ำตาออกให้เธอ เขาเข้าใจเธอดี จริงๆแล้วเธอก็ไม่ใช่คนแข็งกระด้างขนาดนั้น เธอแค่ยังไม่เข้าใจคนอื่นก็เท่านั้นเอง ต่อจากนี้เขาเองนี่เเหละจะสอนให้เธอเข้าใจอะไรมากขึ้น เรียนรู้สิ่งใหม่ๆที่เธอไม่เคยทำ สอนให้เธอรู้จักเอาใจใส่ทั้งงานและคนในที่ทำงาน ไม่ใช่ว่าตัวเองใหญ่แล้วคิดจะกดขี่ใครยังไงก็ได้

"ร้องไห้ทำไมครับ..."น้ำเสียงอบอุ่นมันทำให้ร่างบางตรงหน้าใจสั่นระริก มันอบอุ่นใจเหลือเกิน

"ฉันไม่เคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้เลย พนักงานคงเกลียดฉันที่เมื่อก่อนทำตัวไม่น่ารัก"

"ไม่จริงหรอก เธอน่ารักเสมอสำหรับฉัน"เขากุมมือเล็กไว้ทั้งสองข้าง "และฉันมั่นใจ ว่าต่อจากนี้ไปคนพวกนี้ก็จะรักเธอ"

"จริงหรอ เขาจะไม่เกลียดฉันหรอ"คนตัวเล็กถามด้วยแววตามีความหวัง

"เขาไม่เคยเกลียดเธอ เขาแค่เกร็ง"

"ฉัน...คงทำให้เขาอึดอัดแย่เลยเนาะ"

"ต่อไปก็ยิ้มเยอะๆ หัดทักทายพนักงานบ้าง เชื่อฉันสิว่าทุกคนจะรักเเละเอ็นดูเธอแน่ๆ"เธอพยักหน้าตอบรับอย่างว่าง่าย

หลังจากเลิกงานเเล้วอคินก็พาเมลดาไปส่งที่คอนโด วันนี้เป็นวันศุกร์ เขารู้ว่าเธอมีนัดปาร์ตี้กับเพื่อนๆ เขาเลยกำชับเรื่องการเเต่งตัวเเล้วจะไปนั่งดื่มคุมเธอด้วย

[อย่าแต่งตัวโป๊ ไม่งั้นเจอหนักหน่วงจนเดินไม่ได้เเน่] พอถึงเวลาที่เธอใกล้จะไปเฉิดฉายเขาก็ยังคงส่งข้อความมาเตือนเธอจนเธอเริ่มชักสีหน้าเเต่ก็ยังคงแต่งเรียบร้อยตามคำสั่ง

[ทำไมไม่ตอบ]

[ถ่ายรูปมาให้ดูหน่อย] เมื่อเมลดาเห็นข้อความที่ส่งมาเเต่ไม่ตอบก็ถูกคนชอบสั่งทักมารัวๆจนเธอต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายให้คนเอาแต่ใจดู

เธอใส่เดรสรัดรูปสีดำยาวถึงหน้าขา เเขนยาวชีฟองรัดข้อมือ เข้ากับรองเท้าบูทหนังสีดำหัวสั้น สูง4นิ้ว และปล่อยผมสีน้ำตาลคาราเมลที่เป็นลอนธรรชาติอย่างสวยงาม ถึงแม้จะแต่งตัวเรียบร้อยแต่ก็ยังคงความเซ็กซี่เเละหน้าค้นหา ทำเอาเจ้าของข้อความที่เห็นรูปนั้นใจเต้นเเรงจนพรึมพรำอยู่ในใจว่ายังไงกลับจากคลับเขาต้องได้กินเธอเป็นแน่

[ทำตามคำสั่งแบบนี้ ต้องให้รางวัลสักหน่อยเเล้ว]

"ขอกระเป๋าชาแมลคอลเลคชั่นใหม่ได้ไหม รุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่น"

[ขอดูพฤติกรรมคืนนี้ก่อน]

@ ไอริสตาร์ คลับ

"วันศุกร์ อยากจุกจังเลย"สามสาวรวมพลังเปล่งเสียงพร้อมกันก่อนที่จะชนแก้วอย่างอารมณ์ดี

"แต่ เดี๋ยวนะทำไมวันนี้นังอันอันไม่มา"วิสากานดาท้วงขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าขาดเพื่อนสาวไปอีกคน

"เห็นบอกไม่สบายนะ นางทักมาบอกว่าโดนรถเฉี่ยว"ไอริสตาร์กล่าว

"เอ้า เเล้วเป็นอะไรมากไหมทำไมไม่เห็นบอก"เมลดาทำทีท่าตกใจ

"ไม่นะเห็นนางบอกไม่ได้เป็นไรมาก ถึงเป็นนางก็ไม่ให้ไปเยี่ยมหรอก นางมีผู้ดูเเลแล้ว"ไอริสตาร์ตอบเมลดา

"นังนี่แอบร้ายนะยะ ใสๆแต่สุ้มเงียบ"วิสากานดากระแนะกระแหนเพื่อน

"เอาน่า นานๆทีจะมีผู้กับเขา"เมลดาตอบ แต่เอะทำไมวันนี้ไม่เห็นอคินเลยล่ะ เขายังไม่มาหรอกหรอ เมลดากวาดสายตาไปมองโต๊ะซุปเปอร์วีไอพีที่เดิมที่ตอนนี้มีแค่จัสตินและมิสไนท์เพื่อนสนิทเพียง2คนของเขานั่งอยู่

"มองหาใครอยู่หรอเมล"วิสากานดาเอ่ยถามเพื่อนที่เหลียวซ้ายแลขวามาครู่ใหญ่

"เปล่า"

"จะใครล่ะ ก็ว่าที่สามีนางไง"ไอริสตาร์เสริม

"ไม่ใช่สักหน่อย" เมลดาตอบแบบเขินๆ ตอนแรกก็รู้สึกโกรธนะที่เพื่อนแซว แต่ตอนนี้เธอคิดว่าเธอน่าจะเริ่มชอบเขาเเล้วล่ะ

อีกด้าน...

ระหว่างที่กำลังจะออกไปดื่มกับเพื่อน ไม่สิเรียกว่าไปจับตามองว่าที่เจ้าสาวจอมขี้เมาต่างหาก ก็จ้องชะงักลงเมื่ออยู่ๆมีเบอร์แปลกๆโทรเข้ามา

"สวัสดีครับ..."

'เอ่อ...คุณอคินใช่ไหมคะ นี่อันเองนะคะ...'

"เอ่อ...อ้อ...ว่าไง"

'ไม่รู้อันเป็นอะไรอยู่ๆก็ปวดหัวเหมือนหัวจะแตก ปวดหนึบๆที่แผลด้วย ตอนนี้ก็ดึกเเล้วด้วย...โอ้ย...ตู๊ดๆๆๆ'

แล้วเจ้าหล่อนก็ตัดสายไป อคินขมวดคิ้วแต่ก็ยอมขับรถมาที่บ้านของอัญรินทร์ พอมาถึงเขาก็รีบสาวเท้าเข้าไปในบ้านหวังจะดูอาการหล่อน แต่เมื่อเข้ามาถึงเขาก็ต้องตาโตที่เห็นเธออยู่ในชุดนอนสายเดี่ยวสีขาวบางๆสุดวาบหวิวที่เเหวกจนเห็นเนินอกอวบขาวๆของเธอ เธอนั่งอยู่บนโซฟาแล้วจับศีรษะตัวเองที่มีผ้าพันแผลพร้อมกับเลือดที่ซึมออกมาเยอะจนผ้าเปียกเปื้อนไปด้วยเลือด เขาสะบัดความคิดกับภาพสุดสยิวนั้นออกเเล้วไปดูแผลของคนร่างบางที่ทำหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด

"คุณอคิน...โอ้ย...อันปวดหัวเหลือเกินค่ะ"เธอออเซาะเอียงตัวไปซบอกเเกร่งของเขาที่เพิ่งเข้ามานั่งข้างเธอ

"ฉันว่าเธอควรไปหาหมอนะ แผลน่าจะฉีก"

"ไม่นะคะ อันไม่ไปหาหมอนะคะ อันกลัว"เธอทำท่าทางกลัวจนน้ำตาไหล ทำตัวสั่นเทาจนคนร่างสูงเผลอเอื้อมมือไปลูบหัวเพื่อปลอบประโลมให้เธอคลายกังวล

"หมอไม่ทำอะไรเธอหรอก เขาจะช่วยให้หาย แล้วฉันเองก็ไม่ใช่หมอ ฉันไม่รู้วิธีดูแลเธอ"

"งั้น...ช่วยอยู่อย่างนี้สักพักก่อนได้ไหมคะ...อันกลัว"

"ฉันอยู่ได้ไม่นานนะ เดี๋ยวฉันต้องรีบไปหาเมลเเล้ว" เมื่ออัญรินทร์ได้ยินเชื่อเพื่อนรักก็เบะปากใส่ด้วยความหมั่นไส้ อะไรจะห่วงกันปานนั้น งั้นก็มาดูกันว่าเขาจะไปทันช่วยเธอหรือเปล่า ยัยเพื่อนนิสัยเสียจะยังโชคดีรอดจากผู้ชายที่เธอส่งไปอีกหรือเปล่า ในเมื่อผู้ชายที่คอยปกป้องยัยเพื่อนรักนั้นตอนนี้อยู่กับเธอ คอยดูนะจะออดอ้อนให้ไปไม่ทันเลย

อีกด้าน...

"พวกแก นังอันอัพสตอรี่กับผู้ชาย อ๊าย...ยัยนี่ร้ายไม่เบาเลย"วิสากานดากล่าวถึงเพื่อนอย่างออกรสออกชาติพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้เพื่อนๆอีกสองคนดู

"ไหนๆ ใครทำให้ยัยนี่ยอมไม่มาคืนวันศุกร์ของแก๊งค์เราได้เนี้ย"ไอริสตาร์ถามด้วยแววตาอยากรู้อยากเห็น

แต่เมื่อเมลดาเห็นรูปก็ถึงกับช็อค 'ขอบคุณที่อุตส่ามาดูเเลนคะ' เป็นข้อความพร้อมกับรูปที่ถูกผู้ชายสวมกอดเพื่อนรักอย่างห่วงใย เเต่ถึงแม้ผู้ชายคนนั้นจะนั่งหันหลัง เธอก็จำได้แม่น ไม่ผิดแน่ นี่มันว่าที่สามีของเธอ กับ...เพื่อนเธอเนี้ยนะ ใบหน้าสวยหวานปนเซ็กซี่นั้นชาวาบไปทั้งหน้า หรือเพราะเธอเริ่มเมาเลยคิดว่าผู้ชายที่นั่งหันหลังกอดเพื่อนรักเธอนั้นจะเป็นอคิน

"เมล...แกเป็นอะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้น" ไอริสตาร์ถามเพื่อนอย่างห่วงใยที่เห็นเพื่อนเริ่มหน้าซี๊ด

"เอ่อ...ฉันคิดว่าผู้ชายที่กอดกับอันคืออคิน"เธอตอบเสียงสั่นเล็กน้อย

"ไหน"วิสากานดาชักโทรศัพท์กลับเเล้วรีบซูมดูผู้ชายที่อัญรินทร์กอด "เออว่ะ...เหมือนจริงด้วยแก นี่ถ้าไม่ซูมไม่รู้เลยนะเนี้ย"

"อืม..."เมลดาตอบเสียงเรียบๆ เเล้วคว้าแก้ววิสกี้มากระดกจนหมดแก้ว นี่เธอเป็นอะไร ผิดหวังงั้นหรอ แล้วจะผิดหวังทำไมเธอสับสนกับตัวเองที่ตอนนี้เริ่มเสียอาการจนเพื่อนสองคนดูออก

แก้วแล้วแก้วเล่าที่กระดกเข้าปากอย่างกับเป็นน้ำเปล่า ส่วนสายตาก็สอดส่องไปมองโต๊ะที่เขาเคยนั่งประจำเป็นระยะๆ แต่ก็ไร้วี่แววคนร่างสูงที่คอยจ้องมองมาด้วยแววตาจับผิด วันนี้กลับไม่มี มันจะบังเอิญไปหรือเปล่าที่วันนี้เพื่อนเธอก็ไม่มาตามนัด แถมเขาก็จะดันมีธุระวันเวลาเดียวกันเลยหรอ ไม่ผิดแน่ เธอพยายามหลอกตัวเองว่าไม่ใช่ แต่ใจที่สั่นไหวมันตอบกลับมาเเล้วว่ายังไงก็เขาไม่ผิดแน่!