ตอนที่ 11 แขกไม่ได้รับเชิญ
1513 คำ
“คุณหนูใหญ่เจ้าคะ องค์ชาย 4 และคุณหนูอันมาขอพบเจ้าค่ะ” เสียงหวานหน้าห้องรายงานทำเอาคนป่วยแทบจะกลอกตาด้วยความเบื่อหน่าย นางย้อนกลับมาได้เพียง 2 วันก็ต้องเจอหน้าชายโฉดหญิงชั่วคู่นั้นแล้วหรือ
“ให้เข้ามา” จะไล่กลับก็คงกระไรอยู่ นางยังแหวกหญ้าให้งูตื่นไม่ได้ คงต้องเก็บความแค้นไว้ให้ลึก…ดวงตากลมคุกรุ่นไปด้วยความแค้นเมื่อภาพเดรัจฉานสองตัวกำลังสมสู่กันในขณะที่ศพนางยังอยู่ห้องข้างๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะสูดลมหายใจเพื่อปรับอารมณ์ให้กลับมานิ่งสงบเช่นเดิม
“อิงเอ๋อร์ เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง” เด็กหญิงตัวน้อยในชุดสีชมพูอ่อนปักลายผีเสื้อเร่งเข้ามาถามอาการเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง
“เหตุใดจึงเกิดอุบัติเหตุได้” ตามมาด้วยเสียงทุ้มของเด็กชายวัยไล่เลี่ยกัน
“คาราวะพี่ซูฮวา พี่อวิ้นหยางเจ้าค่ะ” เซี่ยลี่หลินที่อยู่บนเตียงกับพี่สาวก้มคำนับด้วยท่าทางน่ารัก
“อย่าได้มากพิธีไปเลยหลินเอ๋อร์” อันซูฮวากล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม รู้สึกเอ็นดูเด็กน้อยทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน
“ข้ามิได้เป็นอันใดมาก ทำให้พวกเจ้าต้องเป็นห่วงแล้ว” เห็นคนบนที่นอนมีท่าทางแปลกไปทั้งสองก็ชะงักเล็กน้อย ปกติแม้จะเอาแต่ใจแต่ก็มิได้มีท่าทีห่างเหินเช่นนี้
“เอ่อ ได้ยินเช่นนั้นข้าก็เบาใจ” บุตรีแห่งจวนราชครูเอ่ยขึ้นก่อนจะเงียบไป
“ให้ข้าตามหมอหลวงมาดีรึไม่” ซุนอวิ้นหยางกล่าวด้วยความเป็นห่วง อย่างไรพวกเขาก็รู้จักกันมาตั้งแต่จำความได้
“ไม่เป็นไร ขอบใจเจ้ามาก” ดวงตากลมทอประกายเย็นชาจนทั้งสองคนรู้สึกได้
“ข้าง่วงแล้ว ต้องขอโทษด้วยที่มิอาจอยู่ต้อนรับพวกเจ้าได้” มือบางโบกเป็นสัญญาณให้สาวใช้พยุงนางลงนอน
“นะ นั่นสินะ พวกข้ามารบกวนเวลาพักฟื้นของเจ้าเสียแล้ว เช่นนั้นข้ากลับก่อนนะ แล้วจะมาเยี่ยมใหม่” เด็กหญิงรีบขอตัวลา สมองน้อยๆ ครุ่นคิดว่าตนทำสิ่งใดผิดไปรึไม่
“ดูแลรักษาตัวด้วย” แม้คิ้วคมจะขมวดมุ่นเพราะท่าทางไม่ต้อนรับของคนในห้อง แต่เขาก็ทำสิ่งใดไม่ได้ สุดท้ายจึงขอตัวกลับเช่นกัน
“กลับดีๆ นะเจ้าคะ” เด็กน้อยเซี่ยลี่หลินผู้ไม่รู้สถานการณ์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าพี่สาวกำลังจะนอน นางก็จะนอนเป็นเพื่อนพี่สาวเอง
หลังจากไล่แขกไม่ได้รับเชิญกลับไปเด็กน้อยสองคนก็เข้าสู่ห้วงนิทราจริงๆ เพราะฤทธิ์ยาทำให้เซี่ยลี่อิงไม่อาจฝืนตัวเองขบคิดสิ่งใดได้อีก ส่วนเจ้าตัวน้อยที่มาดหมายจะนอนเป็นเพื่อนพี่สาวนั้นหลับไปก่อนที่ผู้เป็นพี่จะหลับเสียด้วยซ้ำ
……………..
……..
...
วังหลวง ตำหนักของพระสนมเหอกุ้ยเฟย
“สารลับจากเซี่ยฮูหยินเพคะ” นางกำนัลคนสนิทส่งจดหมายฉบับหนึ่งให้กับโฉมสะคราญที่กำลังนั่งปักผ้าเช็ดหน้าอยู่
“หืม น่าแปลก” เพราะปกติพวกนางมักจะพาลูกๆ มาเล่นด้วยกันแล้วค่อยพูดคุยกันมากกว่า การที่อีกฝ่ายส่งจดหมายด่วนมาเช่นนี้คงมีเรื่องสำคัญจริงๆ
มือบางค่อยๆ คลี่กระดาษเปื้อนน้ำหมึกออก ดวงตาฉ่ำหวานกวาดมองไปตามตัวอักษรในนั้น สีหน้าของสตรีสูงศักดิ์นิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะเหยียดยิ้มออกมา
“น่าแปลกจริงๆ ด้วย หึหึ” น้ำเสียงอ่อนโยนยามปกติแต่คนสนิทรู้ดีว่าผู้เป็นนายกำลังสนุกสนานอยู่
“องค์ชาย 4 เสด็จจจ” ขันทีหน้าห้องขานนามผู้มาเยือนตามหน้าที่
“ถวายพระพรเสด็จแม่” เด็กชายโค้งคำนับพระมารดาตามมารยาทที่พึงมี เรียกรอยยิ้มบางจากใบหน้าคนงามได้เป็นอย่างดี
“มาแล้วหรือองค์ชายของแม่ วันนี้เจ้าไปที่ใดมารึ” เพราะนางให้ข้ารับใช้ไปตามที่ตำหนักแล้วไม่เจอ
“ลูกไปที่จวนเสนาบดีเซี่ยมาพ่ะย่ะค่ะ เพราะได้รับรายงานว่าอิงเอ๋อร์บาดเจ็บจากการตกรถม้า” เด็กชายตอบไปตามตรง
“หืม แล้วนางเป็นเช่นไรบ้าง” พระสนมเหอกุ้ยเฟยสอบถามพลางรินชาให้บุตรชาย
“นางดู…แปลกไปพ่ะย่ะค่ะ” ซุนอวิ้นหยางกล่าวไม่เต็มเสียงนักเพราะไม่มั่นใจเท่าไหร่
“แปลกไปอย่างนั้นหรือ” รู้สึกวันนี้จะมีเรื่องให้นางแปลกใจบ่อยครั้งเสียจริง ก็ดี…จะได้คลายเบื่อได้บ้าง
“พ่ะย่ะค่ะ ลูกรู้สึกว่านางทำตัวห่างเหินกับลูก ดูไม่เหมือนยามปกติที่เข้ามาชวนลูกคุยตลอด” ขณะที่กำลังอธิบายเหตุการณ์ที่ตนเจอมาเด็กชายทันได้เห็นประกายบางอย่างในแววตาของผู้เป็นพระมารดา แต่เขาไม่รู้ว่าเสด็จแม่กำลังคิดสิ่งใดอยู่
“จำที่แม่บอกได้รึไม่ว่าลูกต้องการฐานอำนาจในการขึ้นสู่ตำแหน่งองค์รัชทายาท แน่นอนว่าจวนราชครูก็ถือว่าเป็นตระกูลที่ไม่แย่ แต่อำนาจของเสนาบดีเซี่ยนั้นมีมากกว่า” แม้อีกฝ่ายจะถือเป็นเพื่อนสนิทกันมายาวนานแต่ก็ใช่ว่านางจะไม่คบหาเพราะผลประโยชน์
“ลูกจำได้พ่ะย่ะค่ะ” เด็กชายพยักหน้ารับ
“เช่นนั้นเจ้าต้องเอาใจคุณหนูใหญ่ตระกูลเซี่ยให้มาก ถ้าทำให้นางมาเป็นพระชายาเอกของเจ้าได้ ตำแหน่งองค์รัชทายาทก็อยู่แค่เอื้อม” นี่คือรากฐานที่นางจะวางไว้ให้บุตรชายได้
“ลูกจะไม่ทำให้เสด็จแม่ผิดหวังพ่ะย่ะค่ะ” ใบหน้าฉายแววหล่อเหลายกยิ้มมุมปาก เขาล้วนถูกสอนสั่งเล่ห์สนกลในของวังหลวงมาเป็นอย่างดี ดังนั้นเรื่องใช้ประโยชน์จากคนรอบตัวเขาเองก็มิได้น้อยหน้าพระมารดาเท่าใดนัก
แผนการของคนกลุ่มนี้มันเริ่มต้นมาเนิ่นนานก่อนที่เซี่ยลี่อิงจะรู้ตัวเสียอีก จึงไม่แปลกใจนักที่ชีวิตก่อนนางจะไม่ทันสังเกตสิ่งผิดปกติใดๆ แต่ต่อจากนี้จะไม่ใช่อีกแล้ว…
2 วันผ่านไปข่าวลือขนานใหญ่ได้ถูกแพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวง ท่านเสนาบดีเซี่ยส่งแม่สื่อไปทาบทามบุตรีคนรองของเจ้ากรมคลัง สตรีผู้เป็นสาวเทื้อคาเรือนจนอายุปาเข้าไป 23 หนาวแล้ว ผู้นำตระกูลหงแม้ต้องการตอบรับคำสู่ขอใจแทบขาดแต่ก็ยังสอบถามความสมัครใจของบุตรีของตนเสียก่อน ความหวังริบหรี่ของผู้เป็นพ่อทำให้ใบหน้าของชายวัยกลางคนห่อเหี่ยวไม่น้อย
จวนเจ้ากรมคลัง
“ซื่อเอ๋อร์ พ่อมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย” เมื่อจบมื้ออาหารหงเจิ้งไฉก็เริ่มบทสนทนาทันที
“มีสิ่งใดหรือเจ้าคะ ท่านพ่อ” สตรีผู้เคยเป็นถึง 1 ใน 3 สุดยอดสาวงามเอ่ยถามด้วยมารยาทที่เพียบพร้อม
“อะ แฮ่ม วันนี้มีแม่สื่อจากจวนท่านเสนาบดีเซี่ยมาสู่ขอเจ้า เจ้าคิดว่าอย่างไร”
เพล้ง!
จบประโยคนั้นถ้วยชาในมือสาวงามก็หล่นลงพื้น เสียงแตกของถ้วยทำเอาสาวใช้รีบวิ่งวุ่นมาทำความสะอาดโดยด่วน
“ซื่อเอ๋อร์ เจ้าเป็นอันใดไป” เสียงหวานของมารดาปลุกนางให้มีสติอีกครั้ง
“ทะ ท่านพ่อกล่าวว่าผู้ใดส่งแม่สื่อมานะเจ้าคะ” หงฮุ่ยซื่อถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นดุจระลอกคลื่นในแม่น้ำกว้าง
“ผู้นำตระกูลเซี่ย ท่านเสนาบดีเซี่ยซือจง ส่งแม่สื่อมาสู่ขอเจ้าไปเป็นฮูหยินรอง” เจ้ากรมคลังกล่าวอีกครั้งด้วยเสียงดังฟังชัด ก่อนจะนั่งลุ้นจนก้นไม่ติดเก้าอี้เมื่อบุตรีมีสีหน้าท่าทางกำลังคิดหนัก ถ้าเป็นเมื่อก่อนนางกล่าวปฏิเสธแบบไม่ทันฟังให้จบด้วยซ้ำ
“ข้าขอไปที่จวนตระกูลเซี่ยสักครั้งก่อนให้คำตอบเจ้าค่ะ” บางสิ่งที่ทำให้นางยังมิอาจรับปากโดยทันทีได้ นางต้องไปถามเหตุผลจากเขาคนนั้นเสียก่อน
นางรู้ว่าเขารักเพื่อนสนิทของนางมากเพียงใด อีกทั้งยังรู้ด้วยว่าสตรีที่อยู่ในปัจจุบันมิใช่เพื่อนของนางแต่เป็นน้องสาวฝาแฝดต่างหาก ดังนั้นเหตุผลอะไรที่ทำให้เขาต้องทำเช่นนี้
บ่ายวันนั้นรถม้าจากจวนเจ้ากรมก็จอดที่หน้าจวนตระกูลเซี่ย พ่อบ้านเกาที่ยืนรอรับอยู่แล้วรีบเชื้อเชิญแขกให้เข้าไปรอที่ห้องโถงหลักเสียก่อน ร่างบอบบางในชุดสีไข่ไก่ปักลวดลายดอกเหมยกุ้ย (ดอกกุหลาบ) ตรงชายกระโปรงชวนให้มองไม่น้อยนั่งลงรอคนที่ตนต้องการพบ
“มิคิดว่าคุณหนูรองตระกูลหงจะมีธุระปะปังที่จวนของเราด้วย” เสียงหวานจากสตรีผู้เป็นใหญ่ในเรือนหลังดังขึ้นเมื่อก้าวเข้ามาในห้อง ข้ารับใช้ของนางรีบมาแจ้งทันทีที่มีแขกแปลกหน้ามาเยือน
“ต้องขออภัยเซี่ยฮูหยินแล้วที่มาโดยไม่ได้บอกกล่าว” หงฮุ่ยซื่อหาได้สนใจคำค่อนขอดของอีกฝ่ายไม่ นางรู้อยู่แล้วว่าสตรีผู้นี้นิสัยแท้จริงเป็นเช่นไร
- ผู้เขียน
