หยาดน้ำตาของสตรีตัวร้าย

ตอนที่ 10 ข้าขอชดใช้ด้วยการยกบิดาของข้าให้

หลังจากคุยเรื่องสำคัญจบเด็กหญิงจึงไล่ให้บิดาไปพักผ่อนเพราะนางก็ง่วงนอนแล้วเช่นกัน ชายหนุ่มเห็นทางท่าง่วงงุนนั่นจึงยอมกลับเรือนหลักไปอาบน้ำและจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย เมื่อคล้อยหลังเงาบิดาหายไปจากเรือนเซี่ยลี่อิงจึงลืมตากลมของตนขึ้นอีกครั้ง นึกย้อนกลับไปยังชีวิตก่อนหน้านี้ นางรู้จักสตรีที่มีนามว่า หงฮุ่ยซื่อ เพราะคนที่ตนคิดว่าเป็นมารดาแนะนำให้รู้จัก แต่หลังจากนั้นนางก็ได้กระทำการที่แสนร้ายกาจกับอีกฝ่ายจนไม่น่าให้อภัย

หงฮุ่ยซื่อเป็นเพื่อนสนิทกับมารดาของนางและปักใจบิดามาเนิ่นนาน ถึงขั้นไม่ยอมออกเรือนไปกับผู้ใดและครองตนเป็นสาวเทื้อมาโดยตลอด นางไม่เคยเข้ามายุ่มย่ามกับบุรุษที่ตนเฝ้าคิดถึงเลยสักครั้ง แต่เพราะหลิวมี่เอินรู้ดีว่ามิอาจสู้อีกฝ่ายได้ ความหวาดระแวงจึงทำให้นางมาเสี้ยมสอนเด็กน้อยวัยเพียง 10 หนาว ว่าสตรีผู้นั้นเป็นหญิงแพศยาต้องการเข้ามาแย่งบิดาไปจากนางและมารดา

ด้วยความเป็นห่วงกลัวว่ามารดาจะเสียใจนางจึงถามอีกฝ่ายด้วยความร้อนใจว่านางสามารถช่วยอะไรได้บ้างหรือไม่ ซึ่งนั้นก็เข้าทางอสรพิษร้ายทันที แผนการเปิดโปงที่มีเซี่ยลี่อิงผู้ถูกชักใยได้เริ่มต้นขึ้น กลางงานเลี้ยงของตระกูลใหญ่ตระกูลหนึ่ง เสียงเล็กตวาดลั่นกลางงานไม่ยอมลดละ นางด่าทอป่าวประกาศทั่วงานเลี้ยงว่าหงฮุ่ยซื่อหมายปีนเตียงบิดาของตน ทั้งยังคอยให้ท่ายั่วยวนบุรุษมาโดยตลอด คำกล่าวของเด็กน้อยได้ทำลายชีวิตของสตรีนางหนึ่งอย่างย่อยยับ พอข่าวลือถูกโหมกระพือสุดท้ายทางตระกูลหงจึงได้ส่งสตรีผู้นั้นไปพักใจยังต่างเมือง และนางก็ไม่พบอีกฝ่ายอีกเลย

“ข้าขอชดใช้ด้วยการยกบิดาของข้าให้ท่านก็แล้วกัน” เจ้าตัวเล็กบ่นพึมพำพร้อมหัวเราะคิกคัก นางจำได้ดีถึงใบหน้าหวานที่คอยสอนสั่งตักเตือนยามนางทำกิริยาเอาแต่ใจให้เห็น ถ้านางเฉลียวใจสักนิดคงเห็นถึงความหวังดีนั้น น่าเสียดายที่นางกลับเชื่อในตัวคนที่นางรัก…มารดาตัวปลอมของนาง

นอกจากนี้หงฮุ่ยซื่อยังเป็นถึงบุตรีคนรองของเจ้ากรมคลัง ทั้งยังเป็นสายเลือดหลักพระญาติของฮองเฮา เหมาะสมคู่ควรที่จะมอบหมายหน้าที่คานอำนาจและมาเป็นมารดาคนใหม่ของนางและน้องสาว ครานี้ต่อให้สตรีนางนั้นอยากจะทำสิ่งใดก็ต้องระมัดระวังให้มาก ก็มาดูกันว่ามารดาใหม่ของนางจะมีเขี้ยวเล็บขนาดไหน

“พี่หญิงตื่นแล้ว!” เสียงใสน้อยๆ เรียกคนป่วยให้หันมามอง ร่างเล็กในชุดสีฟ้าอ่อนปักลายดอกเหลียนฮวา (ดอกบัว) ดูสดใสร่าเริงยิ่ง

“หลินเอ๋อร์ไปซุกซนที่ใดมาหรือ” เมื่อถูกพี่สาวเอ่ยเย้าเด็กน้อยก็ทำแก้มป่องก่อนจะค่อยๆ ปีนขึ้นเตียงอีกฝ่าย ซึ่งเซี่ยลี่อิงก็เขยิบเว้นที่ให้ ยามขยับร่างกายคล้ายนางจะรู้สึกเหมือนโดนบีบไปทั่วตัว ใบหน้างดงามจึงนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด

“พี่หญิงเจ็บมากหรือเจ้าคะ” จากที่แก้มป่องเพราะกำลังจะแง่งอนเด็กน้อยก็เร่งเอ่ยถามเพราะเห็นสีหน้าของพี่สาวจนลืมไปแล้วว่าตนงอนอยู่

“ไม่มากเท่าไหร่หรอกถ้าไม่ขยับตัว” คนเป็นพี่ตอบไปตามความจริง ถ้านอนเฉยๆ นางก็ไม่รู้สึกปวดมากเท่าใดนัก

“พี่หญิงหิวหรือไม่เจ้าคะ หลินเอ๋อร์จะนำข้าวมาป้อนพี่หญิงเอง!” เพราะบิดามอบหมายหน้าที่ดูแลพี่สาวมาให้นางแล้ว เด็กน้อยจึงรู้สึกเหมือนได้รับภาระที่ยิ่งใหญ่นัก

“คิกๆ เอาสิ เจ้าก็มากินพร้อมพี่ดีรึไม่” นี่ก็ใกล้กลางยามอู่ (11.00 – 12.59 น.) แล้ว

“ดีเจ้าค่ะ!” เซี่ยลี่หลินดีใจที่จะได้ทานข้าวกับพี่สาวจึงรีบลงจากเตียงแล้วไปเรียกสาวใช้คนใหม่ เสียงเล็กสั่งให้เอาอาหารมาจัดวางที่ห้องพี่สาวฟังดูน่ารักน่าชังจนคนป่วยอดที่จะหลุดยิ้มออกมาไม่ได้

‘อย่างน้อยการกลับมาครั้งนี้ของข้าก็สามารถปกป้องน้องสาวไว้ได้’

นางมิอาจขอให้บิดาปลดสตรีนางนั้นจากตำแหน่งภรรยาเอกได้เพราะมันจะกระทบถึงฐานะทางสังคมของนางและน้องสาว อย่างไรการได้ชื่อว่าเป็นบุตรีของภรรยาเอกก็ยังสำคัญยิ่งยวดในหมู่ขุนนาง ถึงตัวเซี่ยลี่อิงจะไม่สนใจเรื่องเหล่านี้แล้วก็ตาม แต่สำหรับน้องสาวของนางแล้วนางคงมิอาจมองชีวิตคู่ของน้องตกต่ำได้ ถ้าเป็นบุตรีภรรยาเอกอย่างไรบ้านสามีก็ต้องเกรงใจตำแหน่งเสนาบดีของบิดานางมากกว่าการเป็นบุตรีภรรยารอง

“คาราวะคุณหนูใหญ่เจ้าค่ะ” สาวใช้ 4 นางเดินเข้ามาในห้องพร้อมสำรับคาว 3-4 อย่าง

“พวกเจ้าคือคนที่บิดาของข้าส่งมาสินะ” ดวงตากลมกวาดมองด้วยสายตาคมกริบ

“เจ้าค่ะ” ทั้งสี่เป็นองครักษ์หญิงที่มีฝีมืออยู่บ้างจึงไม่มีท่าทางตื่นตระหนกเมื่อได้รับการคุกคามจากนายคนใหม่

“เช่นนั้นเจ้าคงรู้ว่าต่อจากนี้คนที่เจ้าต้องภักดีคือผู้ใด” เสียงหวานใสเรียบนิ่ง แม้จะอยู่ในร่างของเด็ก 7 หนาวแต่เพราะผ่านเรื่องราวมากมายทำให้รัศมีของผู้ที่ผ่านโลกมามากแผ่ออกมาจากตัวของนาง ทั้งสี่มองหน้ากันเล็กน้อยสงสัยครานี้พวกนางจะมีนายใหม่ที่ไม่ธรรมดาเสียแล้ว

“พวกข้าจะขอมอบชีวิตนี้ให้คุณหนูใหญ่เจ้าค่ะ” เพราะได้รับแจ้งอยู่ก่อนแล้วว่าเงื่อนไขในการรับงานนี้คือต้องภักดีต่อเจ้านายใหม่เท่านั้น พวกนางคือคนที่สมัครใจรับข้อเสนอ

“ดี พวกเจ้ามีชื่อกันรึไม่” ด้วยนิสัยหยิ่งผยองในอดีตทำให้นางไม่คิดจะปิดบังด้านดำมืดของตนเองกับคนที่ต้องทำงานให้นางได้รับรู้

“ไม่มีเจ้าค่ะ” หนึ่งในนั้นเป็นคนเอ่ยตอบ พวกนางไม่มีชื่อเป็นของตนเอง เมื่อเปลี่ยนเจ้านายก็เท่ากับละทิ้งตัวตนเดิม

“เช่นนั้น…” ร่างเล็กที่นอนอยู่ครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยอีกครั้ง

“ข้าจะตั้งชื่อให้พวกเจ้า ต่อไปนี้เจ้าจะมีนามว่าเสี่ยวจู เสี่ยวจิง เสี่ยวเป้ย และเสี่ยวปิง” แขนขาวผ่องยกขึ้นจากเตียงแล้วชี้ไปยังเป้าหมายของคนที่ได้รับนามทีละคน

“ขอบคุณเจ้าค่ะคุณหนูใหญ่” ทั้งหมดก้มคำนับอย่างนอบน้อม

"เสี่ยวจู เสี่ยวจิง เจ้าสองคนอยู่กับข้า เสี่ยวเป้ย เสี่ยวปิง เจ้าทั้งสองแยกไปดูแลหลินเอ๋อร์ให้ดี อย่าให้ใครมาวุ่นวายกับนางได้ รวมถึงฮูหยินเอก…มารดาของข้าด้วย” ดวงตากลมหรี่ลงเมื่อออกคำสั่งแรก แน่นอนว่าคำสั่งนี้คงจะแปลกไปเสียหน่อยสำหรับคนอื่นๆ

“น้อมรับคำสั่งเจ้าค่ะ” ทั้งหมดรับคำอย่างไม่คิดถาม พวกนางถูกฝึกมาให้ทำตามคำสั่งเท่านั้นอยู่แล้ว

“หลินเอ๋อร์คงเฝ้าหม้อขนมอยู่สินะ ไปตามนางมาเถิด” นางยังจำได้ถึงนิสัยรักขนมหวานของน้องสาว

“เจ้าค่ะ” เสี่ยวปิงรับคำก่อนจะถอยออกไป สาวใช้ที่เหลือจึงจัดสำรับและประคองผู้เป็นนายให้ลุกขึ้นนั่งพิงพนักเตียง

ตึก! ตึก! ตึก!

“คุณหนูเล็กอย่าวิ่งเจ้าค่ะ” เสียงเสี่ยวจิงไล่ตามหลังมา ดูก็รู้ว่าเด็กน้อยคงรีบจนไม่รอสาวใช้

“หืม ดูซิใครเพิ่งนึกได้ว่าต้องมาทานข้าวกับพี่สาวกันเอ่ย” ได้ทีเซี่ยลี่อิงจึงเย้าน้องน้อยเสียหน่อย

“พี่หญิงงง หลินเอ๋อร์ไม่ได้ลืมพี่หญิงแล้วเอาแต่เฝ้าหม้อขนมนะเจ้าคะ” ร่างเล็กถูกอุ้มมานั่งฝั่งตรงข้ามแก้ตัวด้วยใบหน้าเลิ่กลั่ก เอาทำผู้เป็นพี่สาวถึงกับหลุดขำออกมา

“ฮ่าๆ ไม่ได้เฝ้าก็ไม่ได้เฝ้า พี่ไม่ได้ว่าอะไรเจ้าเสียหน่อย ว่าแต่วันนี้ของหวานมีอะไรน้า” เสียงใสถามออกมาราวกับอยากรู้มากมาย

“มันเชื่อมเจ้าค่ะ กลิ่นหอมมาก อุ๊บ!” เจ้าตัวน้อยรีบตอบด้วยความตื่นเต้นจนนึกขึ้นได้ว่าตนเพิ่งแก้ตัวไปว่าไม่ได้ไปเฝ้าหม้อขนม…มือเล็กสองข้างจึงรีบยกขึ้นมาปิดปากช่างจ้อนั่นโดยเร็ว แต่คงจะสายเกินไปแล้วกระมัง

“พี่ไม่แกล้งเจ้าแล้ว มากินข้าวกันก่อนดีกว่า” เห็นสายตาละห้อยเพราะรู้สึกผิดเด็กหญิงจึงไม่คิดจะแกล้งอีกฝ่ายแล้ว

มื้ออาหารผ่านไปโดยการดูแลของสาวใช้คนใหม่ที่เซี่ยลี่อิงแนะนำให้น้องสาวของตนรู้จักอีกครั้ง เมื่อเสร็จแล้วร่างเล็กก็นอนพิงพนักเพื่อย่อยอาหาร