“น่าทานมากเลยเจ้าค่ะ!” จานขนมมากมายถูกเรียงไว้สวยงามจนเซี่ยลี่หลินละลานตาไปหมด ในสายตาของนางพวกมันราวกับมีประกายวิววับหลอกล่อให้มือเล็กเอื้อมไปหยิบเสียทุกชิ้นก็มิปาน
“กินแต่พอดีนะหลินเอ๋อร์ ถ้าครานี้ปวดท้องอีกต้องกินยาขมๆ จนหมดถ้วยเลยนะ” ครั้งก่อนเจ้าเด็กดื้อยัดขนมเข้าไปจนปวดท้อง ร้อนถึงท่านหมอต้องเร่งรีบมาดูอาการแต่กลายเป็นว่าก้อนแป้งหนุบหนับก้อนนี้ดันแค่ท้องอืดเท่านั้น!
“งือออ เจ้าค่ะ” เด็กน้อยตาละห้อยอย่างน่าสงสาร แต่จะให้ตามใจจนเสียนิสัยก็ไม่ได้
“หลินเอ๋อร์คงอยากชิมทุกแบบ งั้นเอาอย่างนี้” มือใหญ่กว่าของคุณชายรองยื่นไปหยิบขนมชิ้นหนึ่งขึ้นมา จากนั้นจึงหักมันเป็นสองส่วนแล้วยื่นให้กับเจ้าตัวเล็กที่นั่งตรงข้ามตน
“แบ่งกัน เจ้าจะได้ชิมขนมชนิดอื่นได้มากขึ้น” ใบหน้าฉายแววคมเข้มฉีกยิ้มกว้าง เขาไม่อยากเห็นเด็กน้อยต้องทำหน้าเศร้า
“ขอบคุณนะเจ้าคะ พี่ชาย!” เสียงใสตอบรับอย่างร่าเริง รอยยิ้มยินดี
