“อืม…เอายังไงดีนะ” เซี่ยลี่อิงครุ่นคิดอย่างหนัก ช่วงนี้นางมิอาจแยกจากน้องสาวได้ เรื่องการพาท่านอ๋องน้อยเที่ยวคงต้องปฏิเสธไปก่อน ส่วนเทียบเชิญอีกใบ…
“พาออกไปข้างนอกบ้างอาจจะดีกว่าอยู่แต่ในจวนก็ได้” การที่พวกนางพี่น้องไม่อยู่ให้เป็นเป้านิ่งน่าจะดีกว่า ในเมื่อศัตรูตัวร้ายจะลงมือทำสิ่งใดนางก็ไม่รู้
“นำกระดาษกับพู่กันมาให้ข้า” เสียงใสเอ่ยสั่งสาวใช้ที่รออยู่ก่อนแล้ว
“เจ้าค่ะ” เสี่ยวจูเร่งไปหยิบกระดาษมากางให้และฝนหมึกอย่างรู้หน้าที่
“เสี่ยวจิง เจ้าไปแจ้งท่านแม่รองว่าอีกเดี๋ยวข้าจะไปพบ” นางควรไปบอกเรื่องที่ตนรู้เพื่อให้อีกฝ่ายระวังตัวมากขึ้น
“เจ้าค่ะ คุณหนู” เสี่ยวจิงรับคำแล้วรีบเร่งออกไป
เมื่อหมึกได้ที่มือเล็กจึงหยิบพู่กันมาจุ่มในปริมาณที่พอเหมาะ ปลายพู่กันจรดลงกระดาษก่อนจะถูกตวัดเป็นตัวอักษรที่งดงาม นางฝึกคัดอักษรทั้งวันเพียงเพื่อเอาไว้เขียนกลอนรักลงบนภาพวาดที่จะให้ชายในดวงใจ ซึ่งชายคนนั้น
