ห้องทรงงาน วังหลวง
“ถวายพระพรฝ่าบาท ขอจงทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นหมื่นปี” แขกผู้มาเยือนเร่งทำความเคารพบุรุษสูงศักดิ์ในชุดคลุมมังกรสีทองอร่ามทันทีที่เข้ามา
“อย่าได้มากพิธีไปเลย มานั่งลงก่อนเถิด” ฮ่องเต้แห่งแคว้นซียิ้มต้อนรับผู้ที่ตนรออย่างอารมณ์ดี ดวงตาคมกวาดมองทั้งสามคนก่อนจะไปหยุดที่เด็กชายซึ่งดูแล้วอายุไม่เกิน 12 หนาว
“นี่เป็นบุตรชายคนเล็กของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ อาหยุน คาราวะเสด็จลุงสิ” เขาเป็นน้องชายต่างมารดาของผู้ครองบัลลังก์ และเพราะเขาไม่คิดแก่งแย่งในสิ่งที่ไม่ใช่ของตนเขาจึงมีครอบครัวที่มีความสุขเช่นนี้
“กระหม่อม ซุนเย่หยุน คาราวะเสด็จลุงพ่ะย่ะค่ะ” เด็กชายก้มคำนับตามมารยาทที่ได้ร่ำเรียนมาจนผู้เป็นลุงยกยิ้มอย่างพอใจ
“อย่าได้มาพิธีเลยหลาน พวกเจ้าเองก็เพิ่งมาเหนื่อยๆ ไปพักผ่อนกันเสียก่อนเถิด จวนที่เมืองหลวงยังพออยู่ได้ใช่รึไม่” แม้จะไม่ได้สนิทสนมถึงขั้นพี่น้องร่วมอุทร แต่ตัวเขาก็เอ็นดู
