ภายในห้องนอน
“อื้อ~” ลูกพีชพลิกตัวผละออกจากอ้อมกอดอีกคน ร่างกายปวดระบมไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัว แค่พลิกข้างยังระบมทำเอาใบหน้าสวยนิ่วหน้าเล็กน้อย
“เจ็บจัง..” น้ำเสียงงัวเงียเอ่ยขึ้นเสียงเบา ช่วงล่างมันเจ็บจนหุบขาไม่เข้า เปลือกตาค่อย ๆ เปิดขึ้นมองเพดานสีขาวสะอาดตา ลูกพีชกะพริบตาเพื่อปรับโฟกัสการมองเห็น หญิงสาวนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพลิกตัวนอนหงายอีกรอบ ทว่า..
ปั่ก!
“....” แขนเธอเผลอไปโดนตัวใครบางคนเข้าให้ ดวงตาคู่สวยค่อย ๆ เงยขึ้นมอง ก่อนที่แววตาสองข้างจะเปิดกว้างด้วยความตกตะลึง
“พะ พี่แผ่นดิน” เขามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วเข้ามาอยู่ในห้องกับเธอได้ยังไง ทำไมเราสองคนถึงมานอนบนเตียงเดียวกันได้ จำได้ว่าครอบครัวพวกเราไปงานเลี้ยงด้วยกันเมื่อคืน แล้วจากนั้นเกิดอะไรขึ้น?
“....”
ลูกพีชพยายามนึกย้อนไปยังเหตุการณ์เมื่อคืนว่าตัวเองไปทำอะไรที่ไหน ทำไมมันถึงมาจบที่ตรงนี้ได้ ครั้งสุดท้ายที่จำได
