11

1204 คำ

"อย่าเขามาใกล้ฉันอีก ฉันไม่ใช่ที่ระบายความใคร่ของคุณ" "หนูชล" รชนิชลใช้ช่วงที่พยัคฆ์เผลอผลักร่างใหญ่จนหลุดออกจากตัวเธอแล้ววิ่งออกไปจากห้อง ทิ้งพยัคฆ์ที่ไม่เข้าใจทำไมเขาถึงไปทำกับเธอแบบนั้น นี้เป็นอีกครั้งแล้วสินะที่ทำให้รชนิชลร้องไห้เพราะเขา " ทำไมวะ ฉันคงต้องเลิกยุ่งกับเธอสินะ จะได้ไม่ต้องมาเห็นน้ำตาของเธออีก" ..... "พี่ชล" "พี่ขอนอนด้วยนะ นอนคนเดียวมันเหงานะ" รชนิชลเดินเข้ามาในห้องเล็กของแป้งหอมพร้อมกับหมอนใบใหญ่ ทรุดกายลงนอนกับที่นอนขนาดไม่ใหญ่มากของแป้งหอม โดยไม่รอให้เจ้าของห้องอนุญาต แป้งหอมเองก็เหนื่อยล้าเต็มทนเลยไม่อยากจะซักไซ้อะไรมากนักล้มตัวลงนอนข้างรชนิชล สองร่างเล็กนอนหันหลังให้กัน ต่างคนต่างถอนหายใจด้วยปัญหาที่มันอยากจะอธิบาย “พี่ชลหลับหรือยังคะ” “ยังจ๊ะ แป้งมีอะไรหรือเปล่า” “พี่ชลเคยมีความรักไหม” คำถามที่ไม่ได้รับคำตอบของแป้งหอม เพราะคนถูกถามค่อยๆ ปล่อยน้ำตาให้ไหลร

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม