ตอนที่ 20 ชื่อตอน คุณชายสุยถ่า
1486 คำ
"อ้อ...เจิ้นนึกว่ามหาอำมาตย์ลี่นั้นเร่งรีบเรื่องอันใดขึ้นมากัน ที่แท้ก็เรื่องข่าวคราวการสมรสพระราชทานเช่นนั้นเอง เจิ้นได้ออกราชโองการไปแล้วพระราชทานสมรสแด่มู่หลิงซือและจิ่งเฉินไท่จื่อ จิ่งเฉินไท่จื่อนั้นรู้สึกว่าตราตรึงใจยิ่งนักกับบุตรสาวของท่านแม่ทัพมู่จนถึงกับเอ่ยว่า ชาตินี้มีนางแล้วจะมิขอสิ่งใดๆอีก เช่นนี้เจิ้นจึงต้องรักษาปลอบดวงหทัยของบุตรเจิ้นไปเสียก่อนในยามนี้ เพื่อให้องค์ไท่จื่อหายเศร้าโศกจากการจากไปของพระมารดาขององค์ชายน้อยเทียนเซียวเสียก่อน”
มหาอำมาตย์ลี่ใบหน้าดำคล้ำขึ้นมาในทันที ทรงตรัสเช่นนี้ก็หมายว่าบุตรของตนเป็นได้แค่ชายารอง ทั้งที่ก็ทรงตบแต่งบุตรสาวของตนเองมาเนิ่นนานแล้ว เช่นนี้เสมือนถูกน้ำสาดใบหน้าเข้าอย่างแรง ในกายสั่นเทิ้มนัก และถวายบังคมลาออกไปอย่างขุ่นมัวในทันใด ข่าวก็แพร่กระพือออกไปมากมายนัก ยามนี้ทุกผู้คนกล่าวขานถึงความงดงามของบุตรสาวแม่ทัพมู่อีกคราหนึ่ง เช่นนี้แม่ทัพมู่แสนเจ้าเล่ห์จึงแสร้งพาบุตรสาวของตนออกมากินอาหารที่นอกจวนและพานางเที่ยวโอ้อวดผู้คนให้ชมดูว่างดงามแสนงามจริงหรือไม่
มู่หลิงซือทำหน้าหวานหยาดเยิ้มปานน้ำผึ้งอยู่อย่างลำบากนัก นางต้องจือปากเผยอน้อยๆ ถือผ้าเช็ดหน้าทำท่าเขินอายและเดินเชื่องช้าอย่างยิ่งนัก นางค่อยๆละเลียดชิมอาหารและแย้มรอยยิ้มชี้ชวนบิดาชมเป็ดโง่เขลาที่คนว่าเป็นนกแห่งความรักในบึงน้ำอีกเสียด้วย ฮึ๊...ให้ตายเถิด ให้ตายเถิด!!!!
นางก็ได้แต่บ่นอยู่ในใจตน อันใดนางจะไปโต้ตอบผู้คนได้ ความจริงนั้นช่างขัดกับตัวนางในทิศทางตรงกันข้ามนัก แต่ก็ช่างเถิดยามทำเช่นนี้แล้วบิดาของนางพอใจ นางก็ดีใจกับบิดาของนางไปด้วยนัก
ยามที่นางนั่งอยู่มินาน คุณชายสกุลเหอผู้หนึ่งเร่งปรี่เข้ามาหานางในทันใด ทั้งคู่เคยพบกันในสถานศึกษา คุณชายเหอผู้นี้นั้นเสมือนตัวสุยถ่า*1ที่ลอยไปมาในแม่น้ำซ่านเหอ ช่างมีหน้าตาประหลาดนัก ลำพังหน้าตาประหลาดนั้นมิมีอันใดในใจของนางนัก แต่นิสัยคลั่งรักที่ชื่นชอบมาขวางทางนางในทุกคราเวลาที่นางไปที่ใดนั้น ช่างน่าสะอิดสะเอียนยิ่ง มู่หลิงซือต้องคอยหลบหลีกและนำบ่าวชายไปด้วยทุกครา ยามที่ออกไปที่ใดก็ตามแต่
ในวันนี้คุณชายสุยถ่าของนางก็ช่างปรากฎกายได้อย่างดีนัก ฟันคู่หน้าที่ยื่นออกมาคล้ายจะขบหัวนางก็แย้มรอยยิ้มบานออกมาและร่างกลมๆในชุดเครื่องประดับแสนมีราคาก็เคลื่อนเข้ามาหานางอย่างตั้งใจนัก คุณชายสุยถ่าเร่งมาทักทายอย่างมิมองว่าบิดาของนางอยู่ชิดใกล้ นี่ช่างไร้มารยาทนัก
"ฮร้า...น้องหลิงซือคนงามข้ามิพบเจ้านานนัก ได้ข่าวว่าเจ้าแพ้เกสรดอกไม้จนออกมาที่นอกจวนมิได้ ในสถานศึกษาเจ้าก็มิไป ข้าร้อนใจนักเสียจริงๆ ข้าสั่งให้คนส่งของเลอค่าไปเสียมากเพื่อปลอบประโลมดวงใจเจ้า คราแรกข้าก็คิดว่าเจ้าจะหมดงามไปเสียแล้ว แต่คราวนี้แม้มองไกลๆเจ้าก็งดงามแสนงามจนใจของข้านั้นทานทนมิได้อีกต่อไปแล้วน้องหลิงซือคนงาม"
บิดาของมู่หลิงซือใบหน้าเริ่มมืดครึ้มขึ้นมาแล้ว มู่หลิงซือพยายามขยับเข้าไปใกล้ๆกับบิดาของตน มืออ้วนกลมของคุณชายเหอขยับเข้ามาจะคว้ามือนางอย่างจงใจ ร่างบางกำลังจะกรีดร้องขึ้นมาแล้วแต่ทว่า
"เพี๊ยะ!!!!!! "
พัดเล่มหนึ่งบินขึ้นมากระแทกมืออ้วนป้อมนั้นออกไปอย่างรุนแรงนัก และร่างใบหน้ามืดครึ้มก็กระโดดขึ้นมาบนชั้นสองของภัตตาคารและดึงสตรีของตนเข้ามาในอกพลัน
"บังอาจ..นางเป็นว่าที่ไท่จื่อเฟยของเปิ่นไท่จื่อ เจ้ากินดีหมีหัวใจเสืออันใดกัน จึงกล้ามาแตะต้องคนของข้าได้ บังอาจนัก!!!! "
คุณชายเหอใบหน้าคล้ำขึ้นมาพลันและสะบัดมือตนเองลงคุกเข่าอย่างมิพึงใจนัก เร่งกล่าวขออภัยและเร่งจากไปในทันที ร่างแกร่งจึงขยับนั่งลงข้างๆนาง ชี้ชวนนางดูนกยวนยางในบึงน้ำขึ้นมาหน้าตาเฉย ใบหน้าของมู่หลิงซือแอบเบ้ลงน้อยๆ และแอบบ่นในใจออกมาพลัน
"เจ้านกเป็ดโง่ๆนั่นมันน่ารักกว่าลูกเสือลูกสิงโตได้เช่นใดกัน เจ้าหน้าปลาตายผู้นี้ช่างมิมีรสนิยมดีๆขึ้นมาเสียบ้างเลย เสียทีที่เป็นบุรุษผู้เก่งกาจในแคว้นนัก ชวนข้าดูอันใด ดูอันใดกันนี่มันช่างเบาปัญญานัก อย่างข้านั้นมันต้องหมี เสือ สิงโตนั่น ให้ตายเถิด ชวนดูนกเป็ดโง่ที่รักกันแค่ข้างเดียว ตัวใดตายตัวนั้นจะก้มหัวมุดลงน้ำตายไปเช่นนั้นหรือ...เชยชะมัด..เฮอะๆ "
มู่หลิงซือก่นด่าคนตรงหน้าอยู่ในใจตน และได้ยินเสียงทุ้มแหบพร่าชวนให้คิดไปไกลนัก ทั้งยังเอ่ยชื่นชมนกเป็ดโง่ขึ้นมาอีก
"หลิงซือเจ้าดูนกยวนยางเหล่านั้นซิช่างงดงามนัก ช่างรักกันยาวนานและมิมีทางแปรเปลี่ยนไป ต่อไปเปิ่นไท่จื่อจะเป็นเช่นนั้น รักเจ้ามีแต่เจ้า มิแปรไปดั่งเช่นนกยวนยางทั้งสองนี้อย่างไรล่ะ "
มือแกร่งดึงผ้าเช็ดหน้าปักลายนกยวนยางขึ้นมาผืนหนึ่งและวางลงในมือของนางเบาๆ
"ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้เจ้าปักให้เปิ่นไท่จื่อก่อนที่จะไปรบ ยามรบทุกราตรีเปิ่นไท่จื่อได้แต่ดึงถุงหอมนี้ออกมาให้คลายคิดถึงเจ้า ในทุกๆวันแม้จะเจ็บแม้จะเหนื่อยแม้จะหนาวมากเพียงใด ก็มีเพียงผืนผ้านี้ช่วยประโลมใจของเปิ่นไท่จื่อไปทุกค่ำคืน"
ใบหน้าคมส่งสายตาหวานหยดย้อยส่งมาให้นาง ร่างบางมองแล้วคันหัวใจยุบยิบอย่างบอกมิถูกนัก อยากดึงหัวใจออกมาตีเบาๆ ให้มันหนำใจไปซักคราหนึ่ง นางหลบสายตาคู่คมนั้นและสั่งอาหารมากินในทันใด ร่างแกร่งแย้มรอยยิ้มบางๆมิอยากรุกนางมากเท่าใดนัก ยามก่อนนี้รู้ว่านางเจ็บดวงใจบ้างก็พึงพอใจนัก เพียงแค่รู้ว่านางไหวหวั่นทรงก็พร้อมจะยอมรอคอยนางต่อไป ให้นางนั้นมีพระองค์เต็มหัวใจและมิป่วยไข้ปวดดวงใจก็พอแล้ว จิ่งเฉินไท่จื่อเอาใจพ่อตาตนโดยสั่งสุราหมักจากน้ำผึ้งมาให้ทดลองดื่ม มู่เจิ้นเป่ยโหวอมยิ้มขึ้นมาทันใดและหันไปสั่งขนมกุ้ยฮวาเกามาให้บุตรสาวตน กินกับเหล้าหวานอย่างที่นางชอบ มู่หลิงซือแย้มรอยยิ้มบานและหยิบขนมกุ้ยฮวาเกากินลงไปจนหมด จนเหลือชิ้นสุดท้ายแล้วนางกำลังจะอ้าปากงับ ใบหน้าคมก็เคลื่อนมากัดขนมที่เหลือของนางไปในทันทีและบ่นออกมาเบาๆ
"อื้อ...หวานไปนิดนักแต่รสชาติก็มิเลวเลย เหตุนี้เจ้าจึงชอบเช่นนี้เอง"
ใบหน้าหวานตาโตขึ้นมาและมองมือของตนสลับกับใบหน้าคมในทันใด นางใบหน้าแดงขึ้นมาจนถึงลำคอของนาง และยกผ้าเช็ดหน้าปิดหน้าไปพลันก่อนจะเร่งควานหายาสะกดพิษเป็นการใหญ่ จิ่งเฉินไท่จื่อเร่งรินน้ำชาพลันและส่งให้นางดื่มกับยาไปอย่างว่องไว
"อย่าคิดอันใดมากนักเลย เปิ่นไท่จื่อก็ทำเช่นนี้ในทุกคราที่เราอยู่ร่วมกันในยามนั้น เปิ่นไท่จื่อจะมิทำเช่นนี้แล้ว ถ้าเจ้าจะป่วยไข้เช่นนี้ก็ย่อมจะมิดีนัก"
แม้ปากพูดออกไปแต่ใจหาหนทางให้นางแสลงใจขึ้นมาอีก ยามที่มองนางพิษกำเริบดวงใจของตนก็ล่องลอยขึ้นฟ้าไปอย่างมีความสุขนัก
"อา...นางน่ารักเสียจริง น่ารักเสียจริงๆ อา..ให้ตายเถิดสวรรค์ ข้ารักนางถึงเพียงใดกันหนอ ใจข้ามีความสุขเสียจริงๆ ขอบคุณสวรรค์ที่นำนางกลับคืนมา ขอบคุณสวรรค์ ข้าน้อยผู้นี้จะส่งเครื่องสักการะบูชาไปให้มากมายนัก "
สุยถ่า*1แปลว่าตัวนากน้ำ
- ผู้เขียน
